სიბერე

ეს ლექსი 2005 წლის 16 ივლისს, ჩემ 23-ე დაბადების დღეზე დავწერე. არც დაბერებას ვგრძნობდი და არც უმწეობას, უბრალოდ, საქმე არ მქონდა და დავწერე. რამ მაიძულა და ეს თემა რად ავირჩიე, მაგაზე ფსიქოლოგებმა იმტვრიონ თავი, მე უბრალოდ აქ დავაგდებ (ეგდოს რა, პურსა მთხოვს თუ წყალს!), რათა გამვლელ -გამომვლელს ფეხებში წამოედოს.

ხვალ ჩემი დაბადების დღეა, არც დაბერებას ვგრძნობ და არც უმწეობას, უბრალოდ ვცდილობ, რაც შეიძლება მეტ გამვლელ-გამომვლელს წამოვედო ფეხებში.

სიბერე

სამას სამოცი და კიდევ ოთხი
დღე გაქვს საჩუქრად, რომ იყო კარგად,
მეხუთე დღე კი იმისთვის დგება,
მორიგი წელი აგკიდოს ბარგად.

ბარგიც იზრდება, რაც უფრო მეტჯერ
გახდები სამას სამოცდა ხუთის
ამ ბარგს ინახავ, თუმც ერთ ლამაზ დღეს
შენც შესანახი გახდები ყუთის.

ტვირთის სიმძიმით მოიდრიკები,
კბილი, ჭამის დროს, ჩაგრჩება პურში
და ერთ დროს ლომგულს, შენივე კატა,
დაუძლურებულს ჩაგაჯვამს ყურში.

სიყვარყლით
კოკოლოზა

კიბე

ჩემი და 13 წლისაა, მე - 26-ის, ის მურადაა, მე - კოკოლოზა, ის თანამედროვე, ექსპერიმენტულ, შსს-ს დაკვირვების ქვეშ მყოფ სკოლაში სწავლობს, მე 90-იანების უშუშო სკოლა დავამთავრე, ის გაჭირვებულ, მაგრამ ქაღალდზე დამოუკიდებელ საქართველოში დაიბადა, მე - ქაღალდზე დალხენილ, მაგრამ კოლონიზირებულ საქართველოს სსრ-ში. მე ამ სისულელეებს ვწერ, მან კი, ამ ცოტა ხნის წინ ასეთი რამ დაწერა:

კიბე

საუკეთესო წლები, გართობა, თავგადასავლები... ბავშვობა... ოქროს კულულები, ფიქრიანი თვალები, პატარა ხელისგულებში ჩარგული ვარდისფერი სახე, პირველი საფეხური...გრძელი, გრძელი კიბე, ფერები... შავი და თეთრი ერთმანეთს ებრძვის. მათ შორის უამრავი ფერია... საოცარი პალიტრა, გაოცება, შიში...ცისარტტყელაში მიაბიჯებ, კიბეს მიუყვები, ხან გაუბედავი ნაბიჯებით, ხან - გაბედულად... საით მიემართება, სად მიყავართ? ზევით ავდივართ, თუ ქვევით ვეშვებით? ვისი ნებაა - ჩვენი თუ უფლის? კითხვები... უამრავი კითხვა...რამდენ კითხვაზე არ მაქვს პასუხი... რამდენი საფეხურია? რომელ საფეხურზე შეგვხვდება ის, ვინც გვეტყვის: მეც შენნაირი ვარ! რა იქნება ბოლო საფეხურზე? ალბათ მოგონებები, სევდა, მონატრება...შორიდან მოსული ცივი ქარი აზრებს მტვერივით ფანტავს ჰაერში... საით მივაბიჯებთ? დედამიწა მრგვალია... ალბათ, კიბის ბოლოს დასაწყისს შეუერთდება იქ, სადაც ყველას ერთმანეთი უყვარს.

მარიამ მურადაშვილი (კიმ ბაუერი)

აი ეს დაწერა ჩემმა დამ, ჩემზე უფრო ჭკვიანმა და პერსპექტიულმა, ჩემზე უფრო მონდომებულმა და მიზანდასახულმა. მე კი პანჩურებს ვურტყამ ხოლმე...

პანჩურებს აუცილებლად გავაგრძელებ, ეგ ხელს არაფერს უშლის.

სიყვარულით

კოკოლოზა

ფორტეებზე ვჭრაჭუნობთ

დღეს ოპერაში ვიყავი ყანჩელის კონცერტზე. რა თქმა უნდა უბილეთოდ შევედი და ჩაცმულიც არაშესაბამისად ვიყავი. მიუხედავად ყოველივე ამისა, თავხედურად პარტერის ცენტრში დავიკავე ადგილი და მაღალ პოლიგრაფიულ დონეზე დაბეჭდილი, პათეტიკური, პროგრამის კითხვა დავიწყე. თან იმას ვფიქრობდი ამ კითხვაში რომ დამინახავენ იქნებ აგდება მოერიდოთ მეთქი, მაგრამ 21-ე საუკუნეში აღარავის აღარაფერი ერიდება, მით უმეტეს ბილეთიენბს უბილეთოების მოსროლა.

მართლაც, ცოტა ხანში, ორმა გაფურჩქვნის ასაკში მყოფმა, ქალბატონმა ზრდილობიანად დამითხოვა დაკავებული სავარძლიდან. ყანჩელისა რამე გაეგებათო ვერ იტყოდი, მაგრამ ბილეთი ნამდვილად ჰქონდათ. იქვე გადავჯექი გვერდითა რიგში და კვლავ ძველი ტაქტიკით გავაგრძელე პროგრამის კითხვა. არც ამან მიშველა - კვლავ გაფურჩქვნის ასაკში მყოფმა გოგონამ ამაგდო (ვერც მასზე იტყოდი, რომ ვიოლინოს  ჩელოსაგან განსხვავება შეეძლო, მაგრამ ბილეთი მასაც ჰქონდა). 

ავდექი და დაბნეული ავიტუზე შუა დარბაზში. ამ დროს (ღმერთიც გაახარებს) ძველმა კოლეგებმა მომაწვდინეს ხმა ერთერთი აივნიდან და თავისთანაც დამპატიჟეს.

სიამოვნებით ვეწვიე, მათაც ერთი ჭრაჭუნა სავარძელი მომაგებეს და კონცერტიც დაიწყო.

გაიტრუნა დარბაზი. ვისაც ყანჩელის ნაწარმოებები მოსმენილი აქვს, ეცოდინება თუ როგორ უყვარს ამ კაცს ჩუმი და წყნარი მუსიკა, აი ისეთი ბუზის გაფრენაც რომ ისმის მუსიკის პარალელურად. მე კიდე ისეთი ღრჭიალა სავარძელი შემხვდა მთელი კონცერტი ჰუსარივით გაჯგიმული ვიჯექი, რომ ხალხის რისხვა არ დამემსახურებინა. თან იშვიათ ფორტეებს ველოდებოდი რომ ოდნავ მაინც გავმოძრავებულიყავი, ცხვირის მოფხანისაც კი მეშინოდა. (არადა, ეს ოხერი, ერთი კოლოფი ტაოტი სულ ეყოფა მთელ ოპერას). ასე ჩაიარა მთელმა წარმოდგენამ: სულგანაბული ვუსმენდი და ფორტეებზე ვჭრაჭუნობდი.  

კონცერტის შემდეგ გარეთ გამოვედი და მაშინღა მივხვდი, რომ ადამიანებიც ასე ვართ:ცხოვრების დიდი ნაწილი ჩუმადა ვართ და მხოლოდ ფორტეებზე ვჭრაჭუნობთ.

ფორტე: (მუს.) ხმამაღლა, ძლიერად

სიყვარულით

კოკოლოზა

ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა

ჩემ ოთახში წვიმის წყალი ჩამოვიდა და ნოტიო გაჯის უაზრო სურნელი დგას. დგას და იდგეს, რას ვიზამ! სხვა რამ უფრო მაღელვებს - ოთახი, რომელშიც ვცხოვრობ, მძინავს და ამ სისულელეებს ვწერ, ხრუშჩოვის დროს აშენებული სახლის უნიჭო მიშენებას წარმოადგენს. ჯერ ხრუშჩოვკა რაა და ახლა მასზე მიშენებული სიმახინჯე. თუმცა, ერთია, როგორც ჩანს, ამ მიშენების ავტორი, (სულ მცირე - პრარაბი მაინც) საბჭოთა სისტემის დიდი მოძულე იყო და მისი შემოქმედებაც მსგავსი სულისკვეთებითაა განსმჭვალული. აღარ უნდა დამოუკიდებელ საქართველოში დაბადებულ მიშენებას კომუნისტურ შენობასთან ერთად ცხოვრება, ცდილობს გამოეყოს და საკუთარი ადგილი დაიმკვიდროს დედამიწაზე, ან ეზოში მაინც. ამაში  რევოლუციურად განწყობილი ამინდიც ეხმარება და არ გამიკვირდება თუ ერთ მშვენიერ დილას, მეოთხე სართულის ნაცვლად, გარაჟების გვერდით გავიღვიძებ. თუმცა ამასაც არა უშავს, მთავრია საერთოდ გავიღვიძო.

ახლა ისევ წვიმს და ჩემი და ჩემი მიშენების გათავისუფლება კომუნიზმის მარწუხებიდან უფრო და უფრო რეალური ხდება. მერე როგორ ვიცხოვრებთ არ ვიცით, მაგრამ არც პირველნი ვიქნებით და არც უკანასკნელნი; რამეს მოვიფიქრებთ. ბოლო-ბოლო ეს ცხოვრება ხომ ასეა მოწყობილი - დიდი შენობები ინგრევიან და რჩებიან მხოლოდ მიშენებები.

მე რომ პოეტი ვიყო ალბათ ასე ვიტყოდი:

ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა,

დატბორა არემარეო,

რა ჩემ ყ..დ მინდა სახლ-კარი,

თუ შიგ ვერ შევეფარეო!

მაგრამ მე  არ ვარ პოეტი, ამიტომ ასე ვიტყვი: გაუმარჯოს იმ წვიმას, რომელიც ადამაინსა და მიშენებას თავისუფლებას მოუტანს!

სიყვარულით

კოკოლოზა

ოაზისები

როდესაც თბილისში წვიმს, თბილისშივე, შარდენის ქუჩზე, დარია და ზღვის ნაზი სიო უბერავს, თან მოაქვს წყალმცენარეთა უჩვეულო სურნელი და ალბატროსების შორეული ხმაური.
ასეთია შარდენის ქუჩა. იქ არც ომის გმინვა აღწევს და არც უბედურთა კვნესა; მეტიც, თუ როგორმე იქმდე მიაღწიე, უსამართლობისაგან ყელში გაჩხერილი ბურთიც კი სადღაც ქრება და რჩება მხოლოდ კმაყოფილება, პირველ რიგში საკუთარი თავით.
შარდენზე ყველა ლამაზია, ყველა... მინდოდა მეთქვა ბრწყინავს მეთქი, მაგრამ არა - ყველა პრიალებს. თვით ყველაზე დაუვარცხნელიც კი დავარცხნილია, ყველაზე უგემოვნოდ ჩაცმული - ყურადღების ცენტრშია, გაუნათლებელს ყველაზე მეტი სიტყვა ეთქმის და დამნაშავეს ყველაფერი ეპატიება. იმიტომ, რომ ეს შარდენია, სხვა სამყაროა, სხვა გაგება.
მოგიკლეს მეზობელი, ანაც ნათესავი? - წადი შარდენზე და დაგავიწყდება! დაინგრა ქვეყანა შენ თვალწინ? - მიბრძანდი და ნახავ, რომ არაფერიც არ დანგრეულა, ადგილზეა და მთელია.
ყველა იქაა, ყველა ვისაც გარეთ შეაგინებდი, ან სულაც მოკლავდი, მაგრამ შარდენზე სხვანაირები ჩანან, თითქოს რაღაც შარავანდედი ადგათ და დედამიწას ანათებენ თავის მაგიდებიდან. ვეღარ კლავ და ვერც კი აგინებ და ამაზე უარესი კიდევ ისაა, რომ ბურთიც კი აღარ გეჩხირება ყელში.
თამამად შეიძლება ითქვას, რომ შარდენი ოაზისია ამ უდაბნოში. იქ ის არ ხდება რაც აქ და რაც აქ ხდება, იქმდე არ მიდის.
გავა დრო და ასეთი ოაზისები მრავლად გვექნება ქვეყანაში. რაც უფრო ახლო იქნებიან ისინი ერთმანეთთან, მით უკეთესად ვიცხოვრებთ. ვივლით ერთიდან მეორეში და შუალედებში თაველბზე ხელს ავიფარებთ და ყურებში საცობებს გავირჭობთ.
ოაზისების სიმრაველეზე ღმერთი იზრუნებს, მათ კეთილდღეობაზე - გარეთ დარჩენილი ხალხი, ხოლო ჩვენი სულებისათვის გიორგი თარგამაძე ილოცებს.

სიყვარულით

კოკოლოზა

დამალევინეთ და მაჭამეთ რამე ძვირიანი!

დამალევინეთ და მაჭამეთ რამე ძვირიანი!

გადავწყვიტე ეს ჩემი დევიზი გახდეს და ახლავე გეტყვით, რატომ. მთელი ცხოვრება (26 წელი) ისე ვიცხოვრე, ვერაფრით ფული ვერ შევიყვარე, როგორც 3 წლისას მეკიდა ყველა სახის კუპიურა, ისევე მკიდია ახლაც და ამას ძალიან განვიცდი. განვიცდი იმიტომ, რომ ალბათ კაცობრიობის ისტორიაში სულ 5-6 კაცი თუ მოიძებნება, ვისაც ფული არ უყვარდა და მაინც საკმაოდ ჰქონდა. დანარჩენ შემთხვევებში ფულის არმოყვარულები (ჩემნაირები) ღატაკებად რჩებოდნენ. ამიტომ ეს ბოლო დრო სულ ვცდილობდი, ფული შემეყვარებინა და და მის საშოვნად მონდომება გამომეჩინა, მარა არ გამომდის ეს ოხერი! ჰოდა ამას ლოგიკურად ის მოყვება, რომ უფულოდ ვერც საყიდლებზე დადიხარ (რამდენადაც გასაკვირი არ უნდა იყოს), ვერც პედიკურს იკეთებ (თუმცა, მაინცდამაინც, არ მჭირდება) და ვერც ზავიდენიებში იხდი გრუზინულად მთელ ანგარიშს. არადა, ხვდები ადამიანი ზავიდენიებში და მაშინ ნანობ, რომ ფული არ გიყვარს. მაპატიეთ მეგობრებო, მე ფული არ მაქვს - აცხადებ მორცხვად. რას ამბობ კაცო, აგერ არ არი ფული! შეუკვეთე რაც გინდა, ბეზ პრაბლემ! (საბედნიეროდ მყავს ისეთი მეგობრები, რომლებისთვისაც ჩემი კამპანია, ჩემს მიერ დახარჯულ მათ ფინანსებზე მნიშვნელოვანია; ჯერჯერობით) შენც მადლობელი, რომ მთელი საღამო მშრალზე არ მოგიწევს სხვების ყურება, მენიუს იღებ და რასაც ყველაზე მოკრძალებული ფასი აქვს იმას უკვეთავ. შეკვეთილს მალევე მიირთმევ (როგორც წესი მოკრძალებული ფასი, მოკრძალებულ პორციებს აქვთ) და, მადის ჭამაში მოსვლისა არ იყოს, მალევე მეორე გინდება. აი აქ უკვე ძაღლის თავი ჩნდება - მეგობარი აღარ გთავაზობს იმიტომ, რომ გართულია (თან საიდან მიხვდეს, რომ შენ მეორე მოგინდა), შენ თვითონ - ტრაკი არა გაქ, თხოვნაც, რაღაც არ გამოგდის და აი მაშინ ნანობ ყველაზე მეტად, რომ ამდენი ხანი ფულის შეყვარება ვერ მოახერხე. მოკლედ რომ მოვჭრა, ეს ყველაფერი ძალიან მომბეზრდა, ამიტომ გადავწყვიტე ცხოვრება შევცვალო, ხოლო იმდენად, რამდენადაც უახლოეს მომავალში (გლობალური კრიზისისა და ტოტალური უმუშევრობის გამო) მე ფულის შეყვარებას ვერ მოვახერხებ, დამალევინეთ და მაჭამეთ რამე ძვირიანი!

სიყვარულით, კოკოლოზა

მგოსნები

როგორც ამბობენ, პირველად, როდესაც ილიასა და აკაკის ძეგლი, დადგეს პირველ სკოლასთან, მგოსნებს მზერა, პირდაპირ, პროსპექტისკენ ჰქონდათ მიქცეული. რუსთაველზე მოსიარულეებს დაჰყურებდნენ და ამაყობდნენ.

მას მერე დრო გავიდა და, თუკი საქათველოში რაიმე მოხდა, სწორედ რუსთაველზე, დიდი ქართველების თვალწინ ჩაიარა. უყურეს ილიამ და აკაკიმ სანახაობას, უყურეს და, შეწუხებულებმა, ნელ-ნელა თავის მიბრუნება დაიწყეს.

დღეს რომ შეხედო, ორივეს მზერა მარცხნივ, სადღაც ზემოთკენაა მიპყრობილი, თითქოს ვიღაცას თხოვენ - აქედან მოგვაშორეთ, თორემ ყელში ამოვიდა ამ უტვინო ქართველების ყურებაო.

დრო კი ისევ მიდის და რუსთაველზეც არ წყდება უბედურებები. ქართველები ისევ ვლანძღავთ ერთმანეთს, ისევ ვწყევლით, ისევ ვკლავთ და ისევ ლაფში ვსვრით. ილია და აკაკი კი, კიდევ უფრო მეტად გვარიდებენ მზერას და სადღაც მარცხნივ და ზემოთ იცქირებიან, შორს მოვლენებიდან.

რაღაც თუ არ შევცვალეთ, მალე საერთოდ ზურგს შეგვაქცევენ და მერე ვაი ჩვენ!!!