მგოსნები

როგორც ამბობენ, პირველად, როდესაც ილიასა და აკაკის ძეგლი, დადგეს პირველ სკოლასთან, მგოსნებს მზერა, პირდაპირ, პროსპექტისკენ ჰქონდათ მიქცეული. რუსთაველზე მოსიარულეებს დაჰყურებდნენ და ამაყობდნენ.

მას მერე დრო გავიდა და, თუკი საქათველოში რაიმე მოხდა, სწორედ რუსთაველზე, დიდი ქართველების თვალწინ ჩაიარა. უყურეს ილიამ და აკაკიმ სანახაობას, უყურეს და, შეწუხებულებმა, ნელ-ნელა თავის მიბრუნება დაიწყეს.

დღეს რომ შეხედო, ორივეს მზერა მარცხნივ, სადღაც ზემოთკენაა მიპყრობილი, თითქოს ვიღაცას თხოვენ - აქედან მოგვაშორეთ, თორემ ყელში ამოვიდა ამ უტვინო ქართველების ყურებაო.

დრო კი ისევ მიდის და რუსთაველზეც არ წყდება უბედურებები. ქართველები ისევ ვლანძღავთ ერთმანეთს, ისევ ვწყევლით, ისევ ვკლავთ და ისევ ლაფში ვსვრით. ილია და აკაკი კი, კიდევ უფრო მეტად გვარიდებენ მზერას და სადღაც მარცხნივ და ზემოთ იცქირებიან, შორს მოვლენებიდან.

რაღაც თუ არ შევცვალეთ, მალე საერთოდ ზურგს შეგვაქცევენ და მერე ვაი ჩვენ!!!