Wednesday, August 19, 2009

სიზმრის ახსნა


უცნაურია, მაგრამ საქორწილო აქსესუარების მაღაზიაში ვიყავი. ერთმა მეგობარმა (ვიცი, მაგრამ არ ვიტყვი რომელმა) ფული იშოვა და უცბად ცოლის მოყვანა გადაწყვიტა, მეც სიამოვნებით შევყევი, რა არი ამაში უცნაური?. მაგრამ, თითქოს ერთი არ კმაროდა და ახლა მეორე მეგობარმა შემოაღო მაღაზიის კარი (არც მის ვინაობს გავამხელ) საქორწილო ბეჭდების საყიდლად და საკმაოდ მახინჯი სამკაული შეიძინა, თან ძალიან ამაყობდა შენაძენით. და წამოვიდა და წამოვიდა... მეგობრები და ნაცნობები ერთმანეთის მიყოლებით შემოდიოდნენ მაღაზიაში, რათა დამდეგი ქორწილისათვის თადარიგი დაეჭირათ, თითქოს ყველა ქორწილით იყო შეპყრობილი.
უეცრად ქუჩაში სასტიკი ჩხუბი ატყდა, გარეთ გავიხედე და ნაცნობი სურათი დავინახე: ქართველი ჯეელები ერთმანეთს ცხვირ-პირს უჩეჩქვავდნენ და ძმათა სისხლს ღვრიდნენ. სასწრაფოდ გასაშველებლად გავიქეცი, ბოლოს და ბოლოს, მეც ხომ ქართველი ჯეელი ვარ. ჩვენ სხვანაირად არ შეგვიძლია, ჩხუბის დროს ან ერთ მხარეს უნდა ვიყოთ ან მეორე, ანაც შუაში და მეტი მოგვხვდეს. მოკლედ, გავვარდი გასაშველებლად, მაგრამ ვინ გაცალა! სად იყო და სად არა, უბანში აგრესიულობითა და სიავით ცნობილი, უზარმაზარი ქოფაქკი - რექსი, გამოჩნდა მოსახვევში. არეული მონასტერი წამში დაიცალა, ქუჩაზე მხოლოდ მე და რექსი დავრჩით პირისპირ. ჩემგან განსხვავებით, რექსმა ძალიან კარგად იცოდა, როგორც უნდა ემოქმედა მოცემულ მომენტში: დამდეგი მსხვერპლშეწირვით აღფრთოვანებულმა ერთი შეჰყეფა და გამოექანა.
აკი ვთქვი არ ვიცოდი რა მექნა მეთქი და დაბნეულობით ისეთი რამ გავაკეთე, რისი გაკეთებაც საშიანო პირობებში (ანუ ცხადში) არაა რეკომენდირებული. უცნაური გარემოებით ხელში აღმოჩენილი პერანგი წინ გავწიე და მატადორივით ავუფრიალე რექსს. როგორც ჩანს ეს უკანასკნელი, უძლეველობას და შემზარავობას მიჩვეული, მოვლენების ასეთ განვითარებას არ ელოდა და ისე შეშინდა, რომ გზიდან გადაუხვია და გვერდზე მდგარ შენობას შეუყვა ვერტიკალურად, ასე - კედელ-კედელ. ცოტა ხანი კი ვადევნე თვალი ზეაღმავალ ძაღლს, მაგრამ სადღაც მე-6, მე-7 სართულის დონეზე რომ აღმოჩნდა, ნერვულმა სისტემამ ვეღარ გამიძლო და გამეღვიძა.
კი დავსვამდი ახლა კითხვას, ნეტა რას უნდა ნიშნავდეს მეთქი, მარა ხართ ვინმე პასუხის გამცემი?! არა და არც მე ვარ. ამიტომ იყოს ისე, როგორც არის, სუფთა, აუხსნელი და არაინტერპრეტირებული, ჩემი არაცნობიერის არაჯანსაღი (ან ძალიანც ჯანსაღი) პროდუქტი.

სიყვარულით
კოკოლოზა

Tuesday, August 4, 2009

მარტოობა


მარტოობა მრავალგვარი არსებობს: ფიზიკური, სულიერი, მორალური, სექსუალური, სოციალური და კიდევ ვინ მოსთვლის რამდენი, მაგრამ სრულიად აუტანელია მარტოობა სავსე პლიაჟზეთმიანობის ნიშნით.
აქ კარგია. ლიტვის ერთი პატარა ქალაქია, იმდენად პატარა, რომ საზოგადოებრივი ტრანსპორტიც კი არ არის, სამაგიეროდ 2 იმხელა ჰიპერმარკეტია, მთელ საქართველოს რომ ეყოფა 2 დღე და კიდევ ნახევარი. არც ხალხია ბევრი, მაგრამ იმდენი კი არის, რომ მზიან დღეს პლიაჟი გაავსოს. ჰოდა, დადგება თუ არა ელეკტრენაიში ზაფხული, ლამაზ-ლამაზი და მაღალ-მაღალი ახალგაზრდობა ტბისკენ მიიჩქარის, რომ იცურაოს, გაირუჯოს და ... მოკელდ სტანდარტულად რა.
ბედის ირონიამ სწორედ ზაფხულში, საჭყუმპალაო დროს, გადმომაგდო ამ მხარეში. მეც შანსი ხელიდან არ გავუშვი და, როგორც ყველანაირი ჰიდროს მოყვარული, ტბისკენ გავეშურე. გავიხადე (აბა ჩაცმული ხომ არ ვიბანავებდი!) და ის იყო ზვირთებისთვის უნდა მიმეცა თავი (ეს ზვირთები მხატვრულობისთვის, თორე ტალღებს აქ რა უნდა, ერთი შლამიანი გუბურაა), რომ უხერხულმა დეტალმა გამაჩერა: ნაპირზე შეკრებილი დაახლოებით ასი მამაკაცის სხეულიდან ღერა-ღერა რომ გეგროვებინა ბალანი, საბოლოოდ ჯორჯ მაიკლის ბლანჟეც კი არ გამოგივიდოდა. მე კი, მოგესხენებათ (ან იქნებ არც მოგეხსენებათ), ტანზე სიმელოტეს სულაც არ ვუჩივი, მეტიც, ჩემი ხშირი თმის საფარი ტანსაცმელზე ეკონომიის საშუალებასაც კი მაძლევს. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ერთადერთი თმიანი კაცი აღმოვჩნდი მთელ პლიაჟზე და თავი მარტოდ ვიგრძენი.
ვიცი, გამორჩეულობა კარგია, მაგრამ ადამიანი ხომ მუდამ თავისნაირს ეძებს, რომ მერე მისგან გამოირჩეს, მეც დავდივარ და ვეძებ ჩემნაირს. ხანდახან ვინმეს სამადლოდ ამოსულ ორ ღერ ბალანს რომ შევამჩნევ მკერდზე, მინდა მივვარდე და შევძახო "აქ რამ მოგიყვანა შე მადლიანო შენა" - მეთქი, მარა ვერ გაიგებენ და მერე საერთოდ მარტოდ ვიგრძნობ თავს. რამდენიმე დღის წინ ერთი აქაური ბიჭი გავიცანი, ქართული გვარით. მამა საქართველოდან ჩამოსულა, ორ სხვადასხვა ქალთან, ორი შვილი გაუკეთებია (ეს რაც ვიცით) და უკანვე გაბრუნებულა. ჰოდა, ვიფიქრე: თუ მიშველის ისევ ეს მიშველის მეთქი, მაგრამ, ჩამივარდა კოვზი ნაცარში - დედის გენზე წასულა ოხერი; მოშვლეპილია საიუველირო მაღაზიის ვიტრინასავით.
დავივარ ასე ეულად პლიაჟზე და ვიქექავ ბანჯგვლიან ტანს მტრის გულის გასახეთქად, მტერს კი სულ ცალ ფეხზე კიდია.

სიყვარულით
კოკოლოზა