ერი

"ამისთანა ბედნიერი,

ნეტა არის სადმე ერი?!"

ამ და მსგავს აფორიზმებს ბლომად მოისმენ საქართველოში. ზოგი ამბობს ქართველი ერი ბედნიერიაო, ზოგი - მშვენიერიო, ზოგი - სულიერიო და ზოგიც - ლმობიერიო. მართლაც როგორია ქართველი ერი?

ამ ორიოდ დღის წინ ქუჩაში მეგობარს ველოდი. საერთოდ, ცხოვრება მეგობრების ლოდინში მაქვს გატარებული და, რაღა გასაკვირია, რომ იმ დღესაც შეთანხმებულზე მეტ ხანს მომიწია მოცდა. თუმცა, ახლა ეს არაა მთავარი.

მთავარი კი ისაა, რომ ლოდინი ეკლესიის მახლობლად მიწევდა, სადაც ეს-ესაა წირვა დამთავრებულიყო და სულგანათლებული ხალხი კმაყოფილი გამოდიოდა ტაძრიდან.

ჩვენ ქალაქში, სადაც ხალხმრავლობაა, მთხოვნელები და ღატაკებიც იქ არიან. განსაკუთრებით კი ე.წ. ციგნები. სიმართლე გითხრათ, თბილისში, მასაზე მუქი ფერის, "დამეხმარეთ" ადამიანები, საიდან მოდიან და ვინ არიან, არ ვიცი. ქურთებიო, ბოშებიო, იეზიდებიო და ა.შ. რას გაიგებ!

ისე ქურთები თუ არიან ძალიან სამწუხაროა. მოგეხსენებათ ქურთების სამშობლო ერაყია, დღევანდელი ერაყის ტერიტორია კი, ერთ დროს, მსოფლიო ცივილიზაციის ცენტრი იყო და მესოპოტამიად იწოდებოდა.

თუმცა, არც ესაა მთავარი.

მთავარი ისაა, რომ ეკლესიის გვერდით "მესოპოტამიელთა" ოჯახს მოეყარა თავი. ორი ქალი იყო და სამი ბავშვი. ერთი, ასე 8-10 წლის , გულისწამღებად ღნაოდა, (სავარაუდოდ) დედა კი მის დაშოშმინებას ცდილობდა (ან უფრო მეტად აყვირებას, გამვლელებში სიბრალულის გამოწვევის მიზნით) საინტერესო მეთოდებით. ჯკერ მუჯლუგუნები ურტყა, მერე მოზრდილი ქვა ესროლა და, რასაკვირველია, მოარტყა, ბოლოს კი მიწაზე დააგდო და წიხლებით შედგა. ლამაზად ჩაცმული და სულგანათლებული ხალხი კმაყოფილი გამოდიოდა ტაძრიდან და თვალს არიდებდა უსიამოვნო სცენას. არავის მოსვლია აზრად, რამით დახმარებოდა საწყალ გოგონას, მათ შორის არც მე. თავში კი მომივიდა, მაგრამ ვერ გავბედე, რაღაცამ შემიშალა ხელი. შიძლება იმან, რომ ისინი რიგითი მოქალაქეები კი არა "მესოპოტამიელები" იყვნენ; ან იმან, რომ "სხვის საქმეში არ უნდა ჩაერიოო" - გვასწავლიან; ან იმან, რომ მე არ მირტაყვდნენ, და არც ჩემ მოყვასს; ანაც სულაც იმიტომ, რომ მეც ამ ერის ბედნიერი, მშვენიერი, სულიერი და ლმობიერი შვილი ვარ.

მოკლედ, ვიდექი და თავიც მეზიზღებოდა და ტაძრიდან გამომავალი სულგანათლებული მრევლიც.

თუმცა, არც ესააა მთავარი.

მთავარი კი ისაა, რომ არავინ იცის როგორია ქართველი ერი: ბედნიერი, მშვენიერი, სულიერი, ლმობიერი, თუ უბრალოდ - მძღნერი!

Deborah's Theme

ხანდახან დაფიქრდები ადამიანი და ვერ მიმხვდარხარ: მაინც რატომ გააუპატიურა ნუდლსმა დებორა? ნუთუ იმსახურებდა? თუ ნისპრავედლივი ხელი მოხვდა? (ხელი არა ...). და საერთოდ, იმ მომენტისთვის დებორა ჯერ კიდევ ქალიშვილი იყო? - არავინ იცის და ალბათ ვერც გაიგებს. ნუდლსი ისე გადაყვა მოსაწევს, ორ სიტყვას ვერ აბამს ერთმანეთს, დებორა კიდე მაგის გამბაზრებელი არაა. ხო მძღოლი დამავიწყდა კინაღამ, მარა აბა იმას რა ეცოდინება, ერთი პატიოსანი კაცი იყო და მალევე გარდაიცვალა საწყალი. ცეროზი აწუხებდა უბედურს.
მძღოლი იქით იყოს და დებორას დავუბრუნდეთ. არ უნდოდა ნუდლსს ეგ ამბავი, დარწმუნებული ვარ, არ უნდოდა, მარა კაცია და ნერვები აქვს (თუმცა ეხლა რაღა ნერვები, დაზომბებულია მოსაწევისგან), ჰოდა ვეღარ მოითმინა, ადრენალინი მოუზღვავდა, წნევამ აუწია და ნესტოები დაებერა, აღარ იყო ნუდლსი ის ნუდლსი. ან როგორ უნდა ყოფილიყო, იქ ციხეო, იქ დომინიკიო, ბიჭებიო, დებორაო... და გაწყდა ძარღვი, დაიკარგა ღერძი, გამოეცალა ნიადაგი.
მაგრამ ყველა, რატომღაც, დებორას თანაუგრძნობს, გაურკვეველი ნიჭის მსახიობს და არც მაინცდამაინც მდგრადი მორალის ადამიანს.
პირველმა აკოცა? - აკოცა, ხელი მოუთათუნა? - მოუთათუნა, იმედი მისცა? - მისცა და მერე აღარ მისცა. ეგრე არ შეიძლება, კაციც ადამიანია, კაცსაც აქვს უფლებები და ნუდლსი კი კაცი იყო (თორე ახლა რაღა კაცია, სუ გამწვანდა მოსაწევისგან) და აფეთქდა.

ამას მთელი ცხოვრება ნანობდა, დღე არ გასულა, ამაზე არ ეფიქრა და ერთი კურცხალი ცრემლი მაინც არ გადმოეგდო. დებორამ კი რა ქნა? დააჯდა მატარებელს და სად წავიდა კაცმა არ იცის, მერე უცებ მაგარი მსახიობი გაიჩითა (ტოჟე მნე პრიმა!), ეგეც როგორ? - მაქსის ფულით, ნუდლსის საუკეთესო ძმაკაცის. ის მაქსი კიდე ცალკე ნაგავი იყო და ნაგავშიც დაამთავრა თავისი მყრალი სიცოცხლე, მარა ახლა მაქსზე არ ვლაპარაკობთ, სხვა დროს იყოს.
შემეცოდა ნუდლსი, ქალი რესტორანში წაიყვანა, ამაპოლაზე ეცეკვა, გული გადაუშალა, სევდა გაუზიარა და კოცნაც კი არ უთხოვია. მანქანაშიც წყნარად იჯდა, ჩაფიქრებული. მარა ქალს რო გამჩენი შეუკიკინებს, ხო იცი! ყელზე ჩამოეკიდა, კისერში აკოცა, სისხლი აუჩქროლა და მერე უთხრა - გვეყოფა ახლა სახლში წამიყავნე, უნდა დავიძინო, თორე თვალებს ქვეშ ბალიშები დამეტყობაო.
აი სად ვერ გაუძლო რკინის ნერვულმა სისტემამ.
და ამის გამო ნუდლსი გაიძვერა და დებორა უბედური მსხვერპლია?
არა, მეგობრებო, ეს ცხოვრება არაა ადექვატური, სამართლიანობაზე რომ აღარაფერი ვთქვათ. განა შეიძლებოდა კახპა დებორასთვის იმ არაჩვეულებრივი მუსიკის მიძღვნა, (რომელსაც აგერ უკვე მეთხუთმეტედ ვუსმენ, ზედიზედ) და ნუდლსის ისე დატოვება?!
მაგრამ მორიკონეც დააბნიეს, შეცდომაში შეიყვანეს, თვალი აუხვიეს და მანაც, გულუბრყვილოდ, მსოფლიოში ყველაზე სევდიან მუსიკას "Deborah's Theme" დააქრვა.
ნუდლსს კი ისღა დარჩენია, როგორმე, ნაფაზიდან ნაფაზამდე, დებორაზე არ იფიქროს.

Fin

სიყვარულით, კოკოლოზა

ვივა ბოლივია ვაი ``...........``

ვივა ბოლივია ვაი ``...........``

``ბოლივიის პრეზიდენტმა ევო მორალესმა 14 აპრილს შიმშილობა მას შემდეგ შეწყვიტა, რაც ქვეყნის პარლამენტმა არჩევნების შესახებ კანონი მიიღო`` ალბათ ასე იწყებოდა 2009 წლის 15 აპრილის წამყვანი სამხრეთ-ამერიკული გაზეთები და ალბათ ბოლივიის მოქალაქენიც ამაყად თავაღერილნი დაიარებოდნენ და ერთმანეთს ულოცავდნენ პრეზიდნეტის და ქვეყნის გამარჯვებას. ოქროს ასოებით შევიდა ბოლივიის ისტორიაში 2009 წლის 14 აპრილი. ეს ისე ბოლივიელ მოქალაქეთა გასაგონრად ვამბობ, ვამბობ კი არა ვწერ. აი ჩვენთან კი როგორც ბატონი გიორგი იტყოდა ტობანიერში როგორც ჩანს ჯერჯერობით იდეალური სიმშვიდე სუფევს. პოლიტიკური კრიზისისთვის აუცილებელი ატრიბუტი შიმშილობა არსად ჩანს. ის კი არა ტობანიერის პრეზიდენტი ისეთ მადაზეა მოსული მთელი დუნიის დასანახად ლამისაა ყველაფერი ერთად შეახრამუნოს სუშიდან დაწყებული ხაშლამით დამთავრებული. სამაგიეროთ ჩვენი ღვთისმშობლის წილხვედრი და ცაფირუზხმელეთზურმუხტოვანი ქვეყნის პარლამენტმა ჩაიდინა სიქველე და ნეტარხსენებული ბოლივიის მოქალაქენიც რომ ვერ წარმოიდგენდნენ ისე საკვირველი ``საქმენი საგმირონი`` აჩვენა. ასე უბრალოდ ადგა და პარლამენტში სხდომების ჩატარებაზე უარი განაცხადა. მდაბიური ენით თუ ვიტყვით გაიფიცა. გადაიზრდება თუ არა გაფიცვა შიმშილობაში ამას მომავალი გვიჩვნებს მანამდე კი მხოლოდ ტობანიერთა პატრიარქის ლოცვა კურთხევის ამარა ვრჩებით.....ისე ერთი სახალხო ლოცვა ან ერთი მადლიერების დღის დაწესებაც არ იქნებოდა ურიგო ტობანიერთა მოქალაქეთათვის...

სპეციალურად ბოლივიელთა და ტობანიერთა მოქალაქეთათვის ლევან ჩიტაიშვილი
თბილისი....