ოაზისები

როდესაც თბილისში წვიმს, თბილისშივე, შარდენის ქუჩზე, დარია და ზღვის ნაზი სიო უბერავს, თან მოაქვს წყალმცენარეთა უჩვეულო სურნელი და ალბატროსების შორეული ხმაური.
ასეთია შარდენის ქუჩა. იქ არც ომის გმინვა აღწევს და არც უბედურთა კვნესა; მეტიც, თუ როგორმე იქმდე მიაღწიე, უსამართლობისაგან ყელში გაჩხერილი ბურთიც კი სადღაც ქრება და რჩება მხოლოდ კმაყოფილება, პირველ რიგში საკუთარი თავით.
შარდენზე ყველა ლამაზია, ყველა... მინდოდა მეთქვა ბრწყინავს მეთქი, მაგრამ არა - ყველა პრიალებს. თვით ყველაზე დაუვარცხნელიც კი დავარცხნილია, ყველაზე უგემოვნოდ ჩაცმული - ყურადღების ცენტრშია, გაუნათლებელს ყველაზე მეტი სიტყვა ეთქმის და დამნაშავეს ყველაფერი ეპატიება. იმიტომ, რომ ეს შარდენია, სხვა სამყაროა, სხვა გაგება.
მოგიკლეს მეზობელი, ანაც ნათესავი? - წადი შარდენზე და დაგავიწყდება! დაინგრა ქვეყანა შენ თვალწინ? - მიბრძანდი და ნახავ, რომ არაფერიც არ დანგრეულა, ადგილზეა და მთელია.
ყველა იქაა, ყველა ვისაც გარეთ შეაგინებდი, ან სულაც მოკლავდი, მაგრამ შარდენზე სხვანაირები ჩანან, თითქოს რაღაც შარავანდედი ადგათ და დედამიწას ანათებენ თავის მაგიდებიდან. ვეღარ კლავ და ვერც კი აგინებ და ამაზე უარესი კიდევ ისაა, რომ ბურთიც კი აღარ გეჩხირება ყელში.
თამამად შეიძლება ითქვას, რომ შარდენი ოაზისია ამ უდაბნოში. იქ ის არ ხდება რაც აქ და რაც აქ ხდება, იქმდე არ მიდის.
გავა დრო და ასეთი ოაზისები მრავლად გვექნება ქვეყანაში. რაც უფრო ახლო იქნებიან ისინი ერთმანეთთან, მით უკეთესად ვიცხოვრებთ. ვივლით ერთიდან მეორეში და შუალედებში თაველბზე ხელს ავიფარებთ და ყურებში საცობებს გავირჭობთ.
ოაზისების სიმრაველეზე ღმერთი იზრუნებს, მათ კეთილდღეობაზე - გარეთ დარჩენილი ხალხი, ხოლო ჩვენი სულებისათვის გიორგი თარგამაძე ილოცებს.

სიყვარულით

კოკოლოზა