ეს ლექსი 2005 წლის 16 ივლისს, ჩემ 23-ე დაბადების დღეზე დავწერე. არც დაბერებას ვგრძნობდი და არც უმწეობას, უბრალოდ, საქმე არ მქონდა და დავწერე. რამ მაიძულა და ეს თემა რად ავირჩიე, მაგაზე ფსიქოლოგებმა იმტვრიონ თავი, მე უბრალოდ აქ დავაგდებ (ეგდოს რა, პურსა მთხოვს თუ წყალს!), რათა გამვლელ -გამომვლელს ფეხებში წამოედოს.
ხვალ ჩემი დაბადების დღეა, არც დაბერებას ვგრძნობ და არც უმწეობას, უბრალოდ ვცდილობ, რაც შეიძლება მეტ გამვლელ-გამომვლელს წამოვედო ფეხებში.
სიბერე
სამას სამოცი და კიდევ ოთხი
დღე გაქვს საჩუქრად, რომ იყო კარგად,
მეხუთე დღე კი იმისთვის დგება,
მორიგი წელი აგკიდოს ბარგად.
ბარგიც იზრდება, რაც უფრო მეტჯერ
გახდები სამას სამოცდა ხუთის
ამ ბარგს ინახავ, თუმც ერთ ლამაზ დღეს
შენც შესანახი გახდები ყუთის.
ტვირთის სიმძიმით მოიდრიკები,
კბილი, ჭამის დროს, ჩაგრჩება პურში
და ერთ დროს ლომგულს, შენივე კატა,
დაუძლურებულს ჩაგაჯვამს ყურში.
სიყვარყლით
კოკოლოზა
No comments:
Post a Comment