ჩამოთრეული

ლიტვაში ვიყავი. უცნაური გრძნობით ვიმოგზაურე: თითქოს აქედან გავემგზავრე, იქიდან კი - ჩამოვეთრიე. ფიზიკურად არც ერთი გზა არ განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან, მაგრამ აი განწყობა, სულ სხვადასხვა იყო. განა იმიტომ, რომ იქ ძალიან კარგად ვიყავი და აქ ძალიან ცუდად ვარ, ან ჩამოსვლა არ მინდოდა, ანაც იქ რამე მაკავებდა, უბრალოდ რეალობასთან (მით უმეტეს ასეთთან) დაბრუნება ჩამოთრევის ტოლფასია ყოველთვის. 

ჩამოვეთრიე და ახლა ვფიქრობ, როგორ გავაგრძელო უბადრუკი ცხოვრება: წესიერი მოქალაქე გავხდე, რომელსაც ღმერთისა და მაღალი ხელფასის სწამს, უწესო მოქალაქე, რომელსაც ღმერთისა და ქრთამის სწამს, თუ მთავრობათმოძულე მეოცნებედ დავრჩე, რომელიც არც ეკლესიაში დადის, არც ხელფასი აქვს (მაღალზე, რომ არაფერი ვთქვათ) და, მით უმეტეს, ქრთამს არავინ აძლევს?

რთული არჩევანია: პირველი მოსაწყენია, მეორე - უნამუსო, მესამე - უფულო. ამიტომაც დავღონებულვარ და ამიტომაც ჩამოვეთრიე და არა ჩამოვბრძანდი, ანაც ჩამოვედი. 

დავდივარ ასე, ჩამოთრეული და მეოთხე გამოსავალს ვეძებ, რომელიც ყოველთვის ბოლო მომეტში მისხლტება ხელიდან. არადა როგორ მწამს მისი არსებობის, როგორ დარწმუნებული ვარ, რომ სადღაც გადავეყრები! მთავარია, როცა შევხვდებით ორივე ისე არ ვიყოთ დაბერებული, რომ ერთმანეთი ვერ ვიცნოთ, ანაც ვიცნოთ, მაგრამ ვერ გავიხსენოთ რატომ ვეძებდით ერთმანეთს. 

რთულია ცხოვრებაო - ერთხელ მითქვამს, წლინახევრის ასაკში, და მას მერე ეს ოხერი ცხოვრება ვერაფრით გავამარტივე, იმასაც კი ვერ ვახერხებ, რომ სადმე გავემგზავრო და უკან გამოვემგზავრო, ჩამოთრევა მიწევს.

სიყვარულით

კოკოლოზა 

ჯაზი

არაფერია იმაზე უკეთესი, ვიდრე კარგ გოგოსთან კამათის შემდეგ მშვიდი ჯაზის მოსმენა. წევხარ შენთვის და სამყარო შენი გგონია. იცი რატომ? - იმიტომ, რომ რაღაცა დროის მანძილზე ქალის გაგონებაც არ გინდა, ხოლო როცა კაცი ქალზე არ ფიქრს ახერხებს, მუსიკაც უკეთ ესმის და საგნებსაც რეალურ ფერებში აღიქვამს.
ჰოდა, წევხარ და სიმსუბუქეს გრძნობ. მარტო შენ და ჯაზი ხართ, "ისიც" არის, ოღონდ სადღაც სხვაგან, თუნდაც გვერდზე ოთახში, მაგრამ არა აქ. წევხარ და გეღიმება, რომ "ის" სულელია, მერე იმასაც ხვდები, რომ შენც სულელი ხარ და კიდევ უფრო მეტად გეღიმება. ჯაზი კი ყველაფერში გეთნხმება, ჯაზი ჯიგარია.
მერე კი "ის" ნელნელა ბრუნდება და მყუდროებას არღვევს. თავიდან შენ და ჯაზი ერთდ ებრძვით, შემდეგ შენ ნებდები, ჯაზს მარტო ტოვებ ბრძოლაში და ისიც მარცხდება.
და მერე ჯაზია სხვა ოთახში, შენ და ის კი ერთად - აქ.
არ ვიცი, რომელი ჯობია, იქნებ ორივე კარგია ან არცერთი ვარგა, მაგრამ მე ორივე მჭირდება, რომ თავი ადამიანად ვიგრძნო და არა, სამზარეულოსა და ტუალეტს შორის მიმოქცევად, ბანჯგვლიან არსებად.
ჩემნაირებო ყველა ქვეყნისა - შეერთება არ გაბედოთ.

სიყვარულით
კოკოლოზა

ვარიანტები

სტალინი გადავაგდოთო, თქვა ვიღაცამ და წავიდა და წავიდა... პუშკინი მივაყოლოთო, გრიბოედოვი გავაუქმოთო, ჩაიკოვსკი ჩავახშოთო, მოსკოვის პროსპექტი ქალაქის გეგმიდან ამოვიღოთო. ძირს რუსეთი და ყველა მისი გამოვლინებაო!!!
ეს ყველაფერი თქვენ ნაქებ-ნადიდებ ფეისბუქზე ამოვიკითხე. საზოგადოებისათვის ნაცნობ-უცნობი სახეები (ან უფრო სწორი იქნება - როჟები) აფრქვევდნენ მსგავს და უარეს აზრებს და სამომავლო გეგმებსაც სახავდნენ რუსულ კულტურასთან ბრძოლის დიად საქმეში.
აბა რა უნდა ვთქვა! როგორც ჩემი მეგობარი იტყვის ხოლმე, ასეთი ხალხი დღეში სამჯერ, წკეპლით უნდა სცემო. თუმცა, სამწუხაროდ, ჯერჯერობით პირიქითაა - ეს ხალხი გვირაკუნებს ფერდებში, თანაც წკეპლაზე უფრო მტკივნეულ საშუალებებს.
და მაინც საინტერესოა, საიდან გაჩნდა ასეთი ავადმყოფური აზრი ერში?
3 ვარიანტია:
1. ერი დებილდება - რაც სამწუხაროა.
2. ერი თავს იდებილებს - რაც დამაფიქრებელია.
3 ერს ვიღაც ადებილებს - რაც საგანგაშოა.
თუ მესამე მართალია, მაშინ კიდევ 3 ვარიანტია:
1. ერს გარედან ადებილებენ - რაც აღსაკვეთია.
2. ერს შიგნიდან ადებილებენ - რაც გამოსარკვევია.
3. ერს შიგნიდანაც ადებილებენ და გარედანაც - რაც კატასტროფაა.
და თუ კატასტროფაა, ისევ 3 ვარიანტია:
1. ერი სიდებილეს შეეგუება - რაც სამწუხაროა.
2. ერი სიდებილეს სიჭკვიანედ გამოაცხადებს - რაც კიდევ უფრო სამწუხაროა.
3. ერი სიდებილეს შეებრძოლება - რაც... გაუმარჯოს ბრძოლას!!!


სიყვარულით
კოკოლოზა

ვარდს დავთესავ...

ქაღალდი, ქაღალდი გექნება ძმაო! - მორცხვად მიაკაკუნა კაცმა საზოგადოებრივი ტუალეტის სიფრიფანა ტიხარზე.
ქაღალდი არა, მაგრამ ფანქარს თუ გინდა მოგაწვდი - იყო პასუხი მეზობელი კაბინიდან.
ეს ანეკდოტი დიდი ხნის წინ მოვისმინე და მას შემდეგ მისი აქტუალობისა გამკვირვებია. ხშირად ხდება ცხოვრებაში, ერთს მოითხოვ და მეორეს იღებ, სრულიად არასაჭიროს. აკი ძველი ქართული სიმღერაც გვეუბენბა:
"თეთრი ღვინო ვითხოვე,
შავი ღვინო მასვეს;
თეთერი ქალი მიყავრდა,
შავის გვერდით დამსვევს"-ო.
არც ადრე ყოფილა მიწოდება მოთხოვნის შესაბამისი და მით უმეტეს, ამ გადაბრუნებულ დროს ხომ არა და არა.
ვდგავართ ქართველები და ვხავით: "ნუ ხოცავთ ახალგაზრდებს ქუჩაში!" და გვესმის პასუხი: "რა, ქუჩა?! კი ბატონო, აგერ თქვენ განათებული ქუჩები!"
ძალიან გვინდა, რომ ომის მერე შეკვეხებული კრედიტები გვაპატიონ, სამაგიეროდ კი ბანკის მმართველი გაბადრული გვამცნობს, რომ "დტმშ ბანკმა" განაახლა კრედიტების გაცემა ახალი საპროცენტო განაკვეთით, "მოდით და გაიხარეთ" (ეს ბოლო სიტყვა ნამეტანი გავაღმერთეთ ამ ბოლო დროს).
მივყვები და ჩამოვთვლი მოთხოვნისა და მიწოდების შეუთავსებლობის უამრავ მაგალითს, მაგრამ რად გვინდა, რას მოგვცემს?! ტყუილად უნდა ვინერვიულოთ.
მაგას ჯობია გამოსავალი ვეძებოთ. ის კი ერთ სპორტულ სიბრძნეშია "მოწინააღმდეგე ისე გეთამაშება, რის საშუალებასაც აძლევ". ჰოდა, ჩვენც არ მივცეთ მომწოდებლებს საშუალება ჩვენი მოთხოვნები შეურაცხყონ, ყელში მაგრად წავუჭიროთ და შევძახოთ: უკან გაიკეთე ეგ ფანქარი, ქაღალდი მინდა, ქაღალდი, ბიჭო!!!

სიყვარულით
კოკოლოზა

სარკეები

მორალმა დაღუპა ეს ქვეყანა... მორალმა და ზნეობამ... უფრო სწორად მორალ და ზნეობაზამენიტელებმა. მრავალ მორალთა შორის ქართული მორალიც სიმაღლეს ინარჩუნებს და "მუდამ ჩვენთანა მყოფელია".
ქართული მორალი მოითხოვს, რომ ქმრის მიერ, ხორციელ სიამოვნებებზე დახარჯული ფული, ცოლმა "საოჯახო ხარჯად" ჩათვალოს, ასევე ზნეობისათვის მნიშვნელოვანია, რომ "ბუნწიაღში" გატარებული დრო და მიღებული სიამოვნება არ დამძიმდეს საკუთარი ნაგვის შეგროვება-გადაყრით.
მორალი გვეუბნება, რომ დედის სადღეგრძელო ერთერთი პირველი უნდა დაილიოს, შემდეგ კი იმავე მშობლის ბრუნვებში მოხსენიება, არათუ დასაშვები, სასურველიცაა.
მაღალზნეობრივი ქართული საზოგადოება კარგად იცნობს საგზაო მოძრაობის წესებს: მთავარია ვინ გაჩერდება ყველაზე ახლოს შუქნიშანთან, ხოლო იქ რა გზით მოხვდება, ამას არ აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა. და ა.შ და ა.შ.
ყველაფერი ეს მორალის ფარგლებში უნდა ხდებოდეს, როგორც კი ფარგლებს ცდები, უზნეო და არაქართველი ხდები. მაშინვე იწყება შენ სახელზე საანათემე ბლანკის ბეჭდვა და გიჩნდება ძლევამოსილი მტერი "მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირის" სახით.
ასე, ფორმის გაღმერთებით და შინაარსის ფეხებზე დაკიდებით, ფორმაც დავკარგეთ და ჩვენმა ქვეყანამ მაღალზნეობრივი საღორის სახე მიიღო.
ამიტომ, ყველას, ვინც ფიქრობთ, რომ 69,700 კვადრატული კილომეტრი ცოტა ზედმეტია საღორისათვის, გთავაზობთ რევოლუციურ (თუ ამ სიტყვაზე უკვე ალეგრგია არ გაქვთ) ანტიკრიზისულ პროგრამას - "არა მორალს!".
მთელ ქვეყანას მოედება ჩვენი გამოსაფხიზლებელი ალიყურები, ლოზუნგების, ფირნიშებისა და შეძახილების სახით.
აი მაგალითად:
ბოზებში წასულ კაცს ბორდელის კარზე დახვდება წარწერა: ე, სირო, 3 თვეა ბავშვი დახეული ფეხსაცმლით დადის, წადი მიხედე, ტოჟე მნე კაზანოვა!"
ან კიდევ: ყველა ტყის შესასვლელში დაიდგმება დიდი ბილბორდი: "შენი ძღრენიღა გვაკლია აქ!"
ან აი ეს: ქუჩაში ივლიან სპეციალური ინსპექტორები, რომლებსაც მხოლოდ ერთი ფუნქცია ექნებათ: როგორც კი ვინმე საკუთარ დედას შეაგინებს, ინსპექტორი მივარდება და ხმამაღლა შესძახებს - ამინ!
ყველა შუქნიშნის თავზე დავამაგრებთ დიდ მაგნიტს, რომელიც წითელი შუქის ანთებისას ჩაირთვება და დასაშვებზე ახლო მდგომ ყველა მანქანას აიკრავს. და მერე სადმე შორს მოისვრის. (თუმცა სხვა საშუალებებისგან განსხვავებით ეს ძვირი დაჯდება და ჩვენი მთავრობა ამაზეც ფულს გააკეთებს).
კიდე უამრავი რამის მოფიქრება შეიძლება, რომ მორალ-ზნეობაზამენიტელებს ფარდა ავხადოთ და როგორმე ყალბი ღირებულებებისგან გავთავისუფლდეთ.
მგონი დროა ვაღიაროთ, რომ ძღრენიც ამ სამყაროს ნაწილია და ქართველი მანდილოსნის კდემამოსილებაც ისევე ქშენს და ოხრავს პირველ ღამეს, როგორც, მაგალითად, რუსი ქალის "ბოზი სული". რომ ჩვენც ისეთები ვართ, როგორიც სხვები და სიმყრალეც არავიზე ნაკლები გვაქ სულში.
საწყალი მაიკლ ჯექსონი მღეროდა: სამყაროს შეცვლა თუ გინდა, ჯერ სარკეში ჩაიხედეო! ვიცი დაიწყებთ, ჯექსონი მასწავლებლად არ გამოდგებაო, მარა სიმართლეს კი ამბობდა ოხერი. ჰოდა შეიძინეთ დიდი სარკეები (ავეჯის მაღაზიები ბლომად გაგვიხსნეს) და ხშირად უყურეთ საკუთარ გასიებულ ტრაკებს, იქნებ მერე მაინც დაიწყოთ მათზე ზრუნვა.
მე უკვე შევიძინე.

სიყვარულით
კოკოლოზა