ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა

ჩემ ოთახში წვიმის წყალი ჩამოვიდა და ნოტიო გაჯის უაზრო სურნელი დგას. დგას და იდგეს, რას ვიზამ! სხვა რამ უფრო მაღელვებს - ოთახი, რომელშიც ვცხოვრობ, მძინავს და ამ სისულელეებს ვწერ, ხრუშჩოვის დროს აშენებული სახლის უნიჭო მიშენებას წარმოადგენს. ჯერ ხრუშჩოვკა რაა და ახლა მასზე მიშენებული სიმახინჯე. თუმცა, ერთია, როგორც ჩანს, ამ მიშენების ავტორი, (სულ მცირე - პრარაბი მაინც) საბჭოთა სისტემის დიდი მოძულე იყო და მისი შემოქმედებაც მსგავსი სულისკვეთებითაა განსმჭვალული. აღარ უნდა დამოუკიდებელ საქართველოში დაბადებულ მიშენებას კომუნისტურ შენობასთან ერთად ცხოვრება, ცდილობს გამოეყოს და საკუთარი ადგილი დაიმკვიდროს დედამიწაზე, ან ეზოში მაინც. ამაში  რევოლუციურად განწყობილი ამინდიც ეხმარება და არ გამიკვირდება თუ ერთ მშვენიერ დილას, მეოთხე სართულის ნაცვლად, გარაჟების გვერდით გავიღვიძებ. თუმცა ამასაც არა უშავს, მთავრია საერთოდ გავიღვიძო.

ახლა ისევ წვიმს და ჩემი და ჩემი მიშენების გათავისუფლება კომუნიზმის მარწუხებიდან უფრო და უფრო რეალური ხდება. მერე როგორ ვიცხოვრებთ არ ვიცით, მაგრამ არც პირველნი ვიქნებით და არც უკანასკნელნი; რამეს მოვიფიქრებთ. ბოლო-ბოლო ეს ცხოვრება ხომ ასეა მოწყობილი - დიდი შენობები ინგრევიან და რჩებიან მხოლოდ მიშენებები.

მე რომ პოეტი ვიყო ალბათ ასე ვიტყოდი:

ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა,

დატბორა არემარეო,

რა ჩემ ყ..დ მინდა სახლ-კარი,

თუ შიგ ვერ შევეფარეო!

მაგრამ მე  არ ვარ პოეტი, ამიტომ ასე ვიტყვი: გაუმარჯოს იმ წვიმას, რომელიც ადამაინსა და მიშენებას თავისუფლებას მოუტანს!

სიყვარულით

კოკოლოზა

ოაზისები

როდესაც თბილისში წვიმს, თბილისშივე, შარდენის ქუჩზე, დარია და ზღვის ნაზი სიო უბერავს, თან მოაქვს წყალმცენარეთა უჩვეულო სურნელი და ალბატროსების შორეული ხმაური.
ასეთია შარდენის ქუჩა. იქ არც ომის გმინვა აღწევს და არც უბედურთა კვნესა; მეტიც, თუ როგორმე იქმდე მიაღწიე, უსამართლობისაგან ყელში გაჩხერილი ბურთიც კი სადღაც ქრება და რჩება მხოლოდ კმაყოფილება, პირველ რიგში საკუთარი თავით.
შარდენზე ყველა ლამაზია, ყველა... მინდოდა მეთქვა ბრწყინავს მეთქი, მაგრამ არა - ყველა პრიალებს. თვით ყველაზე დაუვარცხნელიც კი დავარცხნილია, ყველაზე უგემოვნოდ ჩაცმული - ყურადღების ცენტრშია, გაუნათლებელს ყველაზე მეტი სიტყვა ეთქმის და დამნაშავეს ყველაფერი ეპატიება. იმიტომ, რომ ეს შარდენია, სხვა სამყაროა, სხვა გაგება.
მოგიკლეს მეზობელი, ანაც ნათესავი? - წადი შარდენზე და დაგავიწყდება! დაინგრა ქვეყანა შენ თვალწინ? - მიბრძანდი და ნახავ, რომ არაფერიც არ დანგრეულა, ადგილზეა და მთელია.
ყველა იქაა, ყველა ვისაც გარეთ შეაგინებდი, ან სულაც მოკლავდი, მაგრამ შარდენზე სხვანაირები ჩანან, თითქოს რაღაც შარავანდედი ადგათ და დედამიწას ანათებენ თავის მაგიდებიდან. ვეღარ კლავ და ვერც კი აგინებ და ამაზე უარესი კიდევ ისაა, რომ ბურთიც კი აღარ გეჩხირება ყელში.
თამამად შეიძლება ითქვას, რომ შარდენი ოაზისია ამ უდაბნოში. იქ ის არ ხდება რაც აქ და რაც აქ ხდება, იქმდე არ მიდის.
გავა დრო და ასეთი ოაზისები მრავლად გვექნება ქვეყანაში. რაც უფრო ახლო იქნებიან ისინი ერთმანეთთან, მით უკეთესად ვიცხოვრებთ. ვივლით ერთიდან მეორეში და შუალედებში თაველბზე ხელს ავიფარებთ და ყურებში საცობებს გავირჭობთ.
ოაზისების სიმრაველეზე ღმერთი იზრუნებს, მათ კეთილდღეობაზე - გარეთ დარჩენილი ხალხი, ხოლო ჩვენი სულებისათვის გიორგი თარგამაძე ილოცებს.

სიყვარულით

კოკოლოზა

დამალევინეთ და მაჭამეთ რამე ძვირიანი!

დამალევინეთ და მაჭამეთ რამე ძვირიანი!

გადავწყვიტე ეს ჩემი დევიზი გახდეს და ახლავე გეტყვით, რატომ. მთელი ცხოვრება (26 წელი) ისე ვიცხოვრე, ვერაფრით ფული ვერ შევიყვარე, როგორც 3 წლისას მეკიდა ყველა სახის კუპიურა, ისევე მკიდია ახლაც და ამას ძალიან განვიცდი. განვიცდი იმიტომ, რომ ალბათ კაცობრიობის ისტორიაში სულ 5-6 კაცი თუ მოიძებნება, ვისაც ფული არ უყვარდა და მაინც საკმაოდ ჰქონდა. დანარჩენ შემთხვევებში ფულის არმოყვარულები (ჩემნაირები) ღატაკებად რჩებოდნენ. ამიტომ ეს ბოლო დრო სულ ვცდილობდი, ფული შემეყვარებინა და და მის საშოვნად მონდომება გამომეჩინა, მარა არ გამომდის ეს ოხერი! ჰოდა ამას ლოგიკურად ის მოყვება, რომ უფულოდ ვერც საყიდლებზე დადიხარ (რამდენადაც გასაკვირი არ უნდა იყოს), ვერც პედიკურს იკეთებ (თუმცა, მაინცდამაინც, არ მჭირდება) და ვერც ზავიდენიებში იხდი გრუზინულად მთელ ანგარიშს. არადა, ხვდები ადამიანი ზავიდენიებში და მაშინ ნანობ, რომ ფული არ გიყვარს. მაპატიეთ მეგობრებო, მე ფული არ მაქვს - აცხადებ მორცხვად. რას ამბობ კაცო, აგერ არ არი ფული! შეუკვეთე რაც გინდა, ბეზ პრაბლემ! (საბედნიეროდ მყავს ისეთი მეგობრები, რომლებისთვისაც ჩემი კამპანია, ჩემს მიერ დახარჯულ მათ ფინანსებზე მნიშვნელოვანია; ჯერჯერობით) შენც მადლობელი, რომ მთელი საღამო მშრალზე არ მოგიწევს სხვების ყურება, მენიუს იღებ და რასაც ყველაზე მოკრძალებული ფასი აქვს იმას უკვეთავ. შეკვეთილს მალევე მიირთმევ (როგორც წესი მოკრძალებული ფასი, მოკრძალებულ პორციებს აქვთ) და, მადის ჭამაში მოსვლისა არ იყოს, მალევე მეორე გინდება. აი აქ უკვე ძაღლის თავი ჩნდება - მეგობარი აღარ გთავაზობს იმიტომ, რომ გართულია (თან საიდან მიხვდეს, რომ შენ მეორე მოგინდა), შენ თვითონ - ტრაკი არა გაქ, თხოვნაც, რაღაც არ გამოგდის და აი მაშინ ნანობ ყველაზე მეტად, რომ ამდენი ხანი ფულის შეყვარება ვერ მოახერხე. მოკლედ რომ მოვჭრა, ეს ყველაფერი ძალიან მომბეზრდა, ამიტომ გადავწყვიტე ცხოვრება შევცვალო, ხოლო იმდენად, რამდენადაც უახლოეს მომავალში (გლობალური კრიზისისა და ტოტალური უმუშევრობის გამო) მე ფულის შეყვარებას ვერ მოვახერხებ, დამალევინეთ და მაჭამეთ რამე ძვირიანი!

სიყვარულით, კოკოლოზა

მგოსნები

როგორც ამბობენ, პირველად, როდესაც ილიასა და აკაკის ძეგლი, დადგეს პირველ სკოლასთან, მგოსნებს მზერა, პირდაპირ, პროსპექტისკენ ჰქონდათ მიქცეული. რუსთაველზე მოსიარულეებს დაჰყურებდნენ და ამაყობდნენ.

მას მერე დრო გავიდა და, თუკი საქათველოში რაიმე მოხდა, სწორედ რუსთაველზე, დიდი ქართველების თვალწინ ჩაიარა. უყურეს ილიამ და აკაკიმ სანახაობას, უყურეს და, შეწუხებულებმა, ნელ-ნელა თავის მიბრუნება დაიწყეს.

დღეს რომ შეხედო, ორივეს მზერა მარცხნივ, სადღაც ზემოთკენაა მიპყრობილი, თითქოს ვიღაცას თხოვენ - აქედან მოგვაშორეთ, თორემ ყელში ამოვიდა ამ უტვინო ქართველების ყურებაო.

დრო კი ისევ მიდის და რუსთაველზეც არ წყდება უბედურებები. ქართველები ისევ ვლანძღავთ ერთმანეთს, ისევ ვწყევლით, ისევ ვკლავთ და ისევ ლაფში ვსვრით. ილია და აკაკი კი, კიდევ უფრო მეტად გვარიდებენ მზერას და სადღაც მარცხნივ და ზემოთ იცქირებიან, შორს მოვლენებიდან.

რაღაც თუ არ შევცვალეთ, მალე საერთოდ ზურგს შეგვაქცევენ და მერე ვაი ჩვენ!!!

ერი

"ამისთანა ბედნიერი,

ნეტა არის სადმე ერი?!"

ამ და მსგავს აფორიზმებს ბლომად მოისმენ საქართველოში. ზოგი ამბობს ქართველი ერი ბედნიერიაო, ზოგი - მშვენიერიო, ზოგი - სულიერიო და ზოგიც - ლმობიერიო. მართლაც როგორია ქართველი ერი?

ამ ორიოდ დღის წინ ქუჩაში მეგობარს ველოდი. საერთოდ, ცხოვრება მეგობრების ლოდინში მაქვს გატარებული და, რაღა გასაკვირია, რომ იმ დღესაც შეთანხმებულზე მეტ ხანს მომიწია მოცდა. თუმცა, ახლა ეს არაა მთავარი.

მთავარი კი ისაა, რომ ლოდინი ეკლესიის მახლობლად მიწევდა, სადაც ეს-ესაა წირვა დამთავრებულიყო და სულგანათლებული ხალხი კმაყოფილი გამოდიოდა ტაძრიდან.

ჩვენ ქალაქში, სადაც ხალხმრავლობაა, მთხოვნელები და ღატაკებიც იქ არიან. განსაკუთრებით კი ე.წ. ციგნები. სიმართლე გითხრათ, თბილისში, მასაზე მუქი ფერის, "დამეხმარეთ" ადამიანები, საიდან მოდიან და ვინ არიან, არ ვიცი. ქურთებიო, ბოშებიო, იეზიდებიო და ა.შ. რას გაიგებ!

ისე ქურთები თუ არიან ძალიან სამწუხაროა. მოგეხსენებათ ქურთების სამშობლო ერაყია, დღევანდელი ერაყის ტერიტორია კი, ერთ დროს, მსოფლიო ცივილიზაციის ცენტრი იყო და მესოპოტამიად იწოდებოდა.

თუმცა, არც ესაა მთავარი.

მთავარი ისაა, რომ ეკლესიის გვერდით "მესოპოტამიელთა" ოჯახს მოეყარა თავი. ორი ქალი იყო და სამი ბავშვი. ერთი, ასე 8-10 წლის , გულისწამღებად ღნაოდა, (სავარაუდოდ) დედა კი მის დაშოშმინებას ცდილობდა (ან უფრო მეტად აყვირებას, გამვლელებში სიბრალულის გამოწვევის მიზნით) საინტერესო მეთოდებით. ჯკერ მუჯლუგუნები ურტყა, მერე მოზრდილი ქვა ესროლა და, რასაკვირველია, მოარტყა, ბოლოს კი მიწაზე დააგდო და წიხლებით შედგა. ლამაზად ჩაცმული და სულგანათლებული ხალხი კმაყოფილი გამოდიოდა ტაძრიდან და თვალს არიდებდა უსიამოვნო სცენას. არავის მოსვლია აზრად, რამით დახმარებოდა საწყალ გოგონას, მათ შორის არც მე. თავში კი მომივიდა, მაგრამ ვერ გავბედე, რაღაცამ შემიშალა ხელი. შიძლება იმან, რომ ისინი რიგითი მოქალაქეები კი არა "მესოპოტამიელები" იყვნენ; ან იმან, რომ "სხვის საქმეში არ უნდა ჩაერიოო" - გვასწავლიან; ან იმან, რომ მე არ მირტაყვდნენ, და არც ჩემ მოყვასს; ანაც სულაც იმიტომ, რომ მეც ამ ერის ბედნიერი, მშვენიერი, სულიერი და ლმობიერი შვილი ვარ.

მოკლედ, ვიდექი და თავიც მეზიზღებოდა და ტაძრიდან გამომავალი სულგანათლებული მრევლიც.

თუმცა, არც ესააა მთავარი.

მთავარი კი ისაა, რომ არავინ იცის როგორია ქართველი ერი: ბედნიერი, მშვენიერი, სულიერი, ლმობიერი, თუ უბრალოდ - მძღნერი!

Deborah's Theme

ხანდახან დაფიქრდები ადამიანი და ვერ მიმხვდარხარ: მაინც რატომ გააუპატიურა ნუდლსმა დებორა? ნუთუ იმსახურებდა? თუ ნისპრავედლივი ხელი მოხვდა? (ხელი არა ...). და საერთოდ, იმ მომენტისთვის დებორა ჯერ კიდევ ქალიშვილი იყო? - არავინ იცის და ალბათ ვერც გაიგებს. ნუდლსი ისე გადაყვა მოსაწევს, ორ სიტყვას ვერ აბამს ერთმანეთს, დებორა კიდე მაგის გამბაზრებელი არაა. ხო მძღოლი დამავიწყდა კინაღამ, მარა აბა იმას რა ეცოდინება, ერთი პატიოსანი კაცი იყო და მალევე გარდაიცვალა საწყალი. ცეროზი აწუხებდა უბედურს.
მძღოლი იქით იყოს და დებორას დავუბრუნდეთ. არ უნდოდა ნუდლსს ეგ ამბავი, დარწმუნებული ვარ, არ უნდოდა, მარა კაცია და ნერვები აქვს (თუმცა ეხლა რაღა ნერვები, დაზომბებულია მოსაწევისგან), ჰოდა ვეღარ მოითმინა, ადრენალინი მოუზღვავდა, წნევამ აუწია და ნესტოები დაებერა, აღარ იყო ნუდლსი ის ნუდლსი. ან როგორ უნდა ყოფილიყო, იქ ციხეო, იქ დომინიკიო, ბიჭებიო, დებორაო... და გაწყდა ძარღვი, დაიკარგა ღერძი, გამოეცალა ნიადაგი.
მაგრამ ყველა, რატომღაც, დებორას თანაუგრძნობს, გაურკვეველი ნიჭის მსახიობს და არც მაინცდამაინც მდგრადი მორალის ადამიანს.
პირველმა აკოცა? - აკოცა, ხელი მოუთათუნა? - მოუთათუნა, იმედი მისცა? - მისცა და მერე აღარ მისცა. ეგრე არ შეიძლება, კაციც ადამიანია, კაცსაც აქვს უფლებები და ნუდლსი კი კაცი იყო (თორე ახლა რაღა კაცია, სუ გამწვანდა მოსაწევისგან) და აფეთქდა.

ამას მთელი ცხოვრება ნანობდა, დღე არ გასულა, ამაზე არ ეფიქრა და ერთი კურცხალი ცრემლი მაინც არ გადმოეგდო. დებორამ კი რა ქნა? დააჯდა მატარებელს და სად წავიდა კაცმა არ იცის, მერე უცებ მაგარი მსახიობი გაიჩითა (ტოჟე მნე პრიმა!), ეგეც როგორ? - მაქსის ფულით, ნუდლსის საუკეთესო ძმაკაცის. ის მაქსი კიდე ცალკე ნაგავი იყო და ნაგავშიც დაამთავრა თავისი მყრალი სიცოცხლე, მარა ახლა მაქსზე არ ვლაპარაკობთ, სხვა დროს იყოს.
შემეცოდა ნუდლსი, ქალი რესტორანში წაიყვანა, ამაპოლაზე ეცეკვა, გული გადაუშალა, სევდა გაუზიარა და კოცნაც კი არ უთხოვია. მანქანაშიც წყნარად იჯდა, ჩაფიქრებული. მარა ქალს რო გამჩენი შეუკიკინებს, ხო იცი! ყელზე ჩამოეკიდა, კისერში აკოცა, სისხლი აუჩქროლა და მერე უთხრა - გვეყოფა ახლა სახლში წამიყავნე, უნდა დავიძინო, თორე თვალებს ქვეშ ბალიშები დამეტყობაო.
აი სად ვერ გაუძლო რკინის ნერვულმა სისტემამ.
და ამის გამო ნუდლსი გაიძვერა და დებორა უბედური მსხვერპლია?
არა, მეგობრებო, ეს ცხოვრება არაა ადექვატური, სამართლიანობაზე რომ აღარაფერი ვთქვათ. განა შეიძლებოდა კახპა დებორასთვის იმ არაჩვეულებრივი მუსიკის მიძღვნა, (რომელსაც აგერ უკვე მეთხუთმეტედ ვუსმენ, ზედიზედ) და ნუდლსის ისე დატოვება?!
მაგრამ მორიკონეც დააბნიეს, შეცდომაში შეიყვანეს, თვალი აუხვიეს და მანაც, გულუბრყვილოდ, მსოფლიოში ყველაზე სევდიან მუსიკას "Deborah's Theme" დააქრვა.
ნუდლსს კი ისღა დარჩენია, როგორმე, ნაფაზიდან ნაფაზამდე, დებორაზე არ იფიქროს.

Fin

სიყვარულით, კოკოლოზა

ვივა ბოლივია ვაი ``...........``

ვივა ბოლივია ვაი ``...........``

``ბოლივიის პრეზიდენტმა ევო მორალესმა 14 აპრილს შიმშილობა მას შემდეგ შეწყვიტა, რაც ქვეყნის პარლამენტმა არჩევნების შესახებ კანონი მიიღო`` ალბათ ასე იწყებოდა 2009 წლის 15 აპრილის წამყვანი სამხრეთ-ამერიკული გაზეთები და ალბათ ბოლივიის მოქალაქენიც ამაყად თავაღერილნი დაიარებოდნენ და ერთმანეთს ულოცავდნენ პრეზიდნეტის და ქვეყნის გამარჯვებას. ოქროს ასოებით შევიდა ბოლივიის ისტორიაში 2009 წლის 14 აპრილი. ეს ისე ბოლივიელ მოქალაქეთა გასაგონრად ვამბობ, ვამბობ კი არა ვწერ. აი ჩვენთან კი როგორც ბატონი გიორგი იტყოდა ტობანიერში როგორც ჩანს ჯერჯერობით იდეალური სიმშვიდე სუფევს. პოლიტიკური კრიზისისთვის აუცილებელი ატრიბუტი შიმშილობა არსად ჩანს. ის კი არა ტობანიერის პრეზიდენტი ისეთ მადაზეა მოსული მთელი დუნიის დასანახად ლამისაა ყველაფერი ერთად შეახრამუნოს სუშიდან დაწყებული ხაშლამით დამთავრებული. სამაგიეროთ ჩვენი ღვთისმშობლის წილხვედრი და ცაფირუზხმელეთზურმუხტოვანი ქვეყნის პარლამენტმა ჩაიდინა სიქველე და ნეტარხსენებული ბოლივიის მოქალაქენიც რომ ვერ წარმოიდგენდნენ ისე საკვირველი ``საქმენი საგმირონი`` აჩვენა. ასე უბრალოდ ადგა და პარლამენტში სხდომების ჩატარებაზე უარი განაცხადა. მდაბიური ენით თუ ვიტყვით გაიფიცა. გადაიზრდება თუ არა გაფიცვა შიმშილობაში ამას მომავალი გვიჩვნებს მანამდე კი მხოლოდ ტობანიერთა პატრიარქის ლოცვა კურთხევის ამარა ვრჩებით.....ისე ერთი სახალხო ლოცვა ან ერთი მადლიერების დღის დაწესებაც არ იქნებოდა ურიგო ტობანიერთა მოქალაქეთათვის...

სპეციალურად ბოლივიელთა და ტობანიერთა მოქალაქეთათვის ლევან ჩიტაიშვილი
თბილისი....