ერი

"ამისთანა ბედნიერი,

ნეტა არის სადმე ერი?!"

ამ და მსგავს აფორიზმებს ბლომად მოისმენ საქართველოში. ზოგი ამბობს ქართველი ერი ბედნიერიაო, ზოგი - მშვენიერიო, ზოგი - სულიერიო და ზოგიც - ლმობიერიო. მართლაც როგორია ქართველი ერი?

ამ ორიოდ დღის წინ ქუჩაში მეგობარს ველოდი. საერთოდ, ცხოვრება მეგობრების ლოდინში მაქვს გატარებული და, რაღა გასაკვირია, რომ იმ დღესაც შეთანხმებულზე მეტ ხანს მომიწია მოცდა. თუმცა, ახლა ეს არაა მთავარი.

მთავარი კი ისაა, რომ ლოდინი ეკლესიის მახლობლად მიწევდა, სადაც ეს-ესაა წირვა დამთავრებულიყო და სულგანათლებული ხალხი კმაყოფილი გამოდიოდა ტაძრიდან.

ჩვენ ქალაქში, სადაც ხალხმრავლობაა, მთხოვნელები და ღატაკებიც იქ არიან. განსაკუთრებით კი ე.წ. ციგნები. სიმართლე გითხრათ, თბილისში, მასაზე მუქი ფერის, "დამეხმარეთ" ადამიანები, საიდან მოდიან და ვინ არიან, არ ვიცი. ქურთებიო, ბოშებიო, იეზიდებიო და ა.შ. რას გაიგებ!

ისე ქურთები თუ არიან ძალიან სამწუხაროა. მოგეხსენებათ ქურთების სამშობლო ერაყია, დღევანდელი ერაყის ტერიტორია კი, ერთ დროს, მსოფლიო ცივილიზაციის ცენტრი იყო და მესოპოტამიად იწოდებოდა.

თუმცა, არც ესაა მთავარი.

მთავარი ისაა, რომ ეკლესიის გვერდით "მესოპოტამიელთა" ოჯახს მოეყარა თავი. ორი ქალი იყო და სამი ბავშვი. ერთი, ასე 8-10 წლის , გულისწამღებად ღნაოდა, (სავარაუდოდ) დედა კი მის დაშოშმინებას ცდილობდა (ან უფრო მეტად აყვირებას, გამვლელებში სიბრალულის გამოწვევის მიზნით) საინტერესო მეთოდებით. ჯკერ მუჯლუგუნები ურტყა, მერე მოზრდილი ქვა ესროლა და, რასაკვირველია, მოარტყა, ბოლოს კი მიწაზე დააგდო და წიხლებით შედგა. ლამაზად ჩაცმული და სულგანათლებული ხალხი კმაყოფილი გამოდიოდა ტაძრიდან და თვალს არიდებდა უსიამოვნო სცენას. არავის მოსვლია აზრად, რამით დახმარებოდა საწყალ გოგონას, მათ შორის არც მე. თავში კი მომივიდა, მაგრამ ვერ გავბედე, რაღაცამ შემიშალა ხელი. შიძლება იმან, რომ ისინი რიგითი მოქალაქეები კი არა "მესოპოტამიელები" იყვნენ; ან იმან, რომ "სხვის საქმეში არ უნდა ჩაერიოო" - გვასწავლიან; ან იმან, რომ მე არ მირტაყვდნენ, და არც ჩემ მოყვასს; ანაც სულაც იმიტომ, რომ მეც ამ ერის ბედნიერი, მშვენიერი, სულიერი და ლმობიერი შვილი ვარ.

მოკლედ, ვიდექი და თავიც მეზიზღებოდა და ტაძრიდან გამომავალი სულგანათლებული მრევლიც.

თუმცა, არც ესააა მთავარი.

მთავარი კი ისაა, რომ არავინ იცის როგორია ქართველი ერი: ბედნიერი, მშვენიერი, სულიერი, ლმობიერი, თუ უბრალოდ - მძღნერი!