http://video.google.com/videoplay?docid=-1172784483135614308#
დოკუმენტური ფილმი ძალიან მაგარ კაცზე, რომელიც, ერთდროულად, ღიმილსაც გგვრის და ცრემლსაც. თითქოს საცოდავი და შეზღუდული, მაგრამ როიალთან - ყოვლისშემძლე,
ფილმი 40 წუთი გრძელდება, ასე რომ დამფასებლები დიდ სიამოვნებას მიიღებენ, უმეცარნი კი ნახევრამდეც ვერ გაქაჩავენ.
მაშ ასე - მიშელი.
მიდიხარ ქუჩაში და ფიქრობ: ვაიმე, რა მიყვარს ნეტა, ჰა? რა ჯანდაბამ დამავიწყა!.. რა მიყვარს, ეს ოხერი?!. არადა ხომ მიყვარს რაღაც?! და, როცა იმედის უკანასკნელი წვეთიც იწურება და გახსენების ყველა შანსს კარგავ, მხსნელი გევლინება: შენობაზე მიკრული, უშველებელი, მაღალ პოლიგრაფიულ დონეზე დაბეჭდილი, პლაკატი-მეგობარი, წარწერით "მე მიყვარს თბილისი". და, ჰოი საოცრებავ! - მეხსიერებაში ნელნელა, მაგრამ ინტესიურად ტივტივდება მივიწყებული გრძნობა. მე ხომ თბილისი მიყვარს, რამ დამავიწყა ასე უღმერთოდ! - საყვედურობ საკუთარ თავს. და უცებ ნათდება - პირველივე ბუჩქის დანახვისას გახსენდება, რომ პატრიოტი ხარ, ფანჯრიდან გადმოყრილი ნაგვის თავზე დაცემისას გაგონდება, რომ უბანი გაქვს დასაგველი. მერე რესტორანში მიდიხარ გამონათების აღსანიშნავად და ამჩნევ, რომ გზა რესტორნისკენ, აგერ უკვე რა ხანია განათებულია, ეს გახარებს და გალაღებს. მერე, პირველივე შელაპარაკებისას, გახსენდება, რომ ქურდული სამყაროც დამარცხებულია და ამას, საერთოდ, მეცხრე ცაზე აჰყავხარ.
ზიხარ მეცხრე ცაზე და მშობლური ალერსით დაჰურებ შენ საყვარელ თბილისს. კიდევ კარგი დროზე შემახსენა პლაკატ-მეგობარმა, რომ თბილისი მიყვარს, თორემ ხომ გავატარებდი მთელ ცხოვრებას უმეცრებაში. ხარ ბედნიერი, ნეტარი და არაამქვეყნიური, და ხვდები, რომ პასუხი კითხვაზე, თუ რაში იხარჯება სახელმწიფო ფული, მარტივზე მარტივია - ადამიანების გამოფხიზლებაში.
და ამ დროს, რამდენიმე ცით დაბლა, ხედავ კოკოლოზას. აღელვებულს, დაბნეულს და ღვარძლით აღსავსეს, რომელიც, მართალია არა ბოლო ხმაზე, მაგრამ მაინც რაღაცას ყვირის. თავიდან არც გინდა ყურადღება მიაქციო ჰარმონიის დამრღვევ უბადრუკ არსებას, მაგრამ ბოლოს მაინც ინტერესდები და ყურს უგდებ.
არ მინდა ბუჩქებში გაზრდილი პატრიოტიზმი, არც უბნის მეეზოვეობას ვაპირებ და ეს რესტორანიც მოაშორეთ, თავისი განათებული მისასვლელით. არც დამარცხებული ქურდების ჰალსტუხებს შევეგუები და საერთოდ, მე მეზიზღება თქვენი თბილისი, გაიგეთ? მე მე ზიზ ღე ბა თბილისი - ისმის რომელიღაცა ქვედა ციდან.
სიყვარულით
კოკოლოზა
სტაფილოზე ახალი რუბრიკა გაიხსნა, სადაც ჩვენ ბედკრულ მიწაზე შერქმეულ-მიკერებული მეტსახელები უნდა გამომზეურდება. რუბრიკას, ისევე როგორც მთელ ბლოგს, არანაირი ეთნოლოგიურობისა და ანალიტიკურობის პრეტენზია არ გააჩნია, ის მხოლოდ იმისთვის შეიქმნა, რომ შიგადაშიგ გაგვაღიმოს და თუ ვერ გაგვაღიმებს, იმას მაინც მიგვახვედროს, რომ ზედმეტად დავსერიოზულდით და უკვე აღარც გვეღიმება.
ყველა სახელს პატრონი ჰყავს და არცერთი არაა გამოგონილი. ნელნელა სიაც შეივსება და უფრო მდიდარი გახდება. იმედი მაქვს ამაში თქვენც მომეხმარებით და ერთად განვადიდებთ ქართულ ხალხურ კრეატივს.
დავიწყოთ მეტსახელებით, რომლებიც კახეთში ბოლო მოგზაურობისას შევაგროვე.
კახეთი
ძუგძუგა ვალერა, დაწემზია, ბარაკო (ამაყობს, რომ ა.შ.შ.-სპრეზიდენტი მისი სეხნიაა), ნიკარაგუა, იმპერატორი, მოძაღლე, სალი კლდის ეშმაკი, მახე, გველიხე, ანტიტელა, სამ პრიშოლა (ძაღლს ჰქვია), სონაჩანთ ქარმანა, ჩხაკუნა, მარცვალიჩი, ჯორტყავა, ხვედა ლადო (დიდი ტავის გამო), ჩაქაფული, რუზველტა, ტოლმა, ჩიტ-კაუკაუ, მგელ-ხაუხაუ.
ამ ქვეყანაში უამრავი რამ მიშლის ნერვებს, იმდენი, რომ ხანდახან მავიწყდება კიდეც რა მიშლის ნერვებს. ჰოდა, გადავწყვიტე შევქმნა, თუნდაც არასრული, ნუსხა, რათა, ერთხელ, დაბნეულობისგან უემოციოდ არ გავატარო ის, რამაც, წესით, ნერვები უნდა მომიშალოს.
მაშ ასე:
ნერვებს მიშლის მთავრობა, რომელიც ძირითადად ჩათლახებისა და მათდამი დაქვემდებარებული ჩმორებისაგან შედგება.
ნერვებს მიშლის ოპოზიცია, რომელიც ასევე ჩათლახებისა და მათდამი დაქვემდებარებული ჩმორებისაგან შედგება, თუმცა მთავრობისგან განსხვავებით ოპოზიციას ვერ მოუხერხებია იყოს "რადიკალურად" ჩათლახი და "რადიკალურად" ჩმორი.
ნერვებს მიშლიან ტელევიზიები, რომლებიც ჩათლახებსა და ჩმორებს აღმერთებენ.
ნერვებს მიშლიან ამ ტელევიზიების უპრინციპო ჟურნალისტები.
ნერვებს მიშლიან ამ ტელევიზიების უპრინციპო მაყურებლები.
ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც თვლიან, რომ "რაღაცეები კეთდება".
ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც თვლიან, რომ არაფერს აქვს აზრი, რადგან ყველაფერი მაინც "თავისით კეთდება".
ნერვებს მიშლიან NGO-ები, რომელთა დარმავოი ფულებმაც, 90-იანებში შიმშილს გადაგვარჩინა და 2000-იანებში რესტორნები გაგვახსნევინა.
ნერვებს მიშლიან მემერცხენე ინტელექტუალები, რომლებიც "ქვეყნად გამეფებულ ძალადობას" NGO-ებისს თბილ ოფისში, ფინჯანი ყავით ხელში ებრძვიან. (რა თქმა უნდა, დონორის ხარჯზე).
ნერვებს მიშლიან მემარჯვენე იდიოტები, რომლებიც მემარცხენე ინტელექტუალებს დასცინიან და NGO-ს დარმავოი ფულებით გახსნილ რესტორნებში ებრძვიან "ქვეყნად გამეფებულ ძალაობას", ღვინის ჭიქით ხელში. (რა თქმა უნდა, დონორის ხარჯზე)ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც ჯერ ღმერთს სწირავენ და მერე ადამიანს.
ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც ჰელოუინს არბევენ.
ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც ჰელოუინს კბილებით იცავენ.
ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც ამტკიცებენ, რომ ცხოველებზე გიჟდებიან, მაგრამ, აი კატებს, ვერ იტანენ.
ნერვებს მიშლიან ელიავას მუშები, რომლებას სხვა გზა არა აქვთ, გარდა იმისა, რომ მშობლიური საჩხერე და ჭიათურა დატოვონ და ხიდის ქვეშ დადგნენ Bosch-ის დრელებით, მაგრამ მაინც ნერვებს მიშლიან.
ნერვებს მიშლიან პროვინციული სკოლების დირექტორები და მათდამი მოწიწებული პროვინციელები.
ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც მანქანაში 10 000-ს იხდიან და, ამ მანქანიდან გადმოყრილი ნაგვის დასასუფთავებლად, თვეში ლარის დადება არ უნდათ.
ნერვებს მიშლიან ქართველი ფეხბურთელები და მათი გულშემატკივრები. (თუმცა ეგენი უკვე აღარ მიშლიან, მკიდიან)
ნერვებს მიშლიან ქართველი პრინცესები, რომლებიც განათლებასა და კარიერაზე მხოლოდ მანამდე ფიქრობენ, სანამ პრინცი არ მოვა და დაიპყრობს.
ნერვებს მიშლიან ქართველი პრინცები, რომლებსაც პრინცესების დაპყრობის შემდეგ სამეფო სისხლი უწყალდებათ და ჩვეულებრივ მემარჯვენე იდიოტებად იქცევიან.
ნერვებს მიშლიან ჩემნაირები, ჩემზე უარესები და ჩემზე უკეთესები.
ნერვებს მიშლის ის, რომ ვეღარაფერი მომიფიქრებია.
ეჰ, რა დღეში მაქვს ნერვები!
სიყვარულით
კოკოლოზა
ვნერვიულობ! მინდა, გავიგო რა ხდება ამ, მართლაც, "წიხლხვედრ" ქვეყანაში და ვერ გამიგია. ასეთი რა ნიადაგი ან ჰაერია საქართველოში, რომ ერთს უკვდავებას ჩუქნის დანარჩენებს კი ნაადრევად აგვამებს.
ქურდები ქურდობენ, ბოზები ბოზობენ, მკვლელები კლავენ... ა რაზვე ეტა ნარმალნა?!" - დასვი ერთხელ კითხვა. არა ჩემო ვარლამ - ნინარმალნა, მარა შენი არსებობაც რომ ნინარმალნა! არადა, არ გინდა სიკვდილი. ეგ რა არი, ისიც კი არ გინდა, რომ ცოტა ხნით ჩრდილში გადგე და სხვასაც აცალო მზეზე გათბობა. არ მიდიხარ ჩემო ვარლამ და აბა როგორ იქნება ნარმალნა.
რაც დავიბადე შენი ხსენება მესმის და შენი საგმირო საქმეებიც გარშემო დამტრიალებენ. ის კი არა, ჩემი მშობლებიც ასე დაიბადნენ და მათი მშობლებიც. მოგვიანებით კი მიხვდნენ, რომ ნინარმალნა, მაგრამვერარაფერს გახდნენ: ჯერ იარაღით გებრძოლეს - აჯობე, მერე ჭკუით - იქაც აჯობე, მერე ცოტანი რომ დარჩნენ - ირონიას მიმართეს და თითქოს რაღაც დაგაკლეს, მაგრამ, როგორც ჩანს, ამაზეც აღმოგაჩნდა იმუნიტეტი და ისევ აქ ხარ.
ასეთი რა იცი, ვარლამ ჩემო, ჩვენ რომ ვერაფრით გვისწავლია?! ასეთი რა ნაკითხ-ნასწავლი ხარ, რომ შენი მჯობი ვერ გამოვზარდეთ ვერავინ?! ვერ გერევით ჩემო ვარლამ. არც ჭკუა გვყოფნის სამაგისოდ და არც ე.წ. ადამიანური რესურსები, არც ფული და არც ნებისყოფა.
ვაღიარებ, მაგარი ხარ, ნიჭიერი და უკვდავი, ყველას გვაჯობე და ყველა დაგვაჩოქე. ვაღიარებ და მაინც გთხოვ - მოკვდი რა! მოკვდი და გეფიცები დაგმარხავ. ოღონდ შენ მოკვდი და იმ სიღრმე საფლავს გაგითხრი, ნავთობზე დაბლა აღმოჩნდე იქნება. ოღონდ ისე კი ნუ მოკვდები, რომ ვინმეს თავი მოაკვლევინო, ან თავად მოიკვდინო თავი და ისევ მოგვატყუო. ამას კარგი არაფერი მოაქვს, ასეთ შემთხვევებში მერე ისევ ცოცხლდები ხოლმე. იქნებ მოგეხერხებინა და ბუნებრივი სიკვდილით მომკვდარიყავი, აი ისე, რომ ბერდებიან და კვდებიან. მოკვდი რა! რა იცი, იქნებ გულიც დაგვწყდეს და გამოგიგლოვოთ კიდეც.
მოკვდი რა! შენ ოღონდ მოკვდი..!
სიყვარულით
კოკოლოზა
ენიმალ პლანეტს ვუყურებ ხშირად, განსაკუთრებით გველებზე მიყვარს გადაცემები. თუმცა, გველები იქით იყოს და ერთი ძალიან საგულისხმო რუბრიკა აქვს ამ არხს: "ცხოველების პოლიცია" ჰქვია. არა, ცხოველები არ არიან პოლიციელები და არც ცხოველებს იჭერენ. ძალოვანი სტრუქტურის ეს ნაწილი იმ უზნეო ადამიანების გამომჟღავნება-განეიტრალებაზე მუშაობს ვინც ჩვენ 4 (ან 2) ფეხა მეგობრებს ცუდად, არაჰუმანურად ექცევა.
მაგალითად შენ ხარ ერთი ხეპრე, უგულო და მახინჯი სულის (არა)ადამიანი. გყავს პირუტყვი - არც აჭმევ, არც ასმევ, დაბმული გყავს და გამხდარ გვერდებშიც უტყაპუნებ. ანაც ძალიანაც კარგი ხარ და არც უტყაპუნებ, უბრალოდ საშუალება არ გაქვს რომ რეგულარულად კარგი რაციონით კვებო და ცხოველსაც ნელნელა ნეკნები ეტყობა. ამის შესახებ იგებს შენი კულტურული, გულიანი და სულლამაზი მეზობელი, რეკავს ცხოველების პოლიციაში და ცოტა ხაში კარზე ფორმიანი ჰუმანისტი გიკაკუნებს. "კარი გააღეთ ეს მაიამის (ნიუ იორკის, ლოს ანჯელესის ან რომელიმე ა.შ.შ.-ს დიდი ქალაქის) ცხოველების პოლიციაა, თქვენ ეჭვმიტანილი ხართ ცხოველებთან სასტიკად მოპყრობაში, მიიღეთ გაფრთხილება!" - გესმის მბრძანებლური ხმა. რას იზამ? - უნდა მიიღო. თუ გაფრთხილება უკვე მიღებული გავქს, მაშინ ორდერი სიფათზე და ხელბორკილებით სასამართლოსაკენ ჰერი-ჰერი. იქ კიდე, ჰუმანისტი მოსამართლე რამდენს მოგცემს ღმერთმა იცის.
აქვე ჩნდება კითხვა: რა მოსდით მტარვალი პატრონისაგან გადარჩენილ პირუტყვებს? - ისინი სპეციალურ კლინიკაში მიჰყავთ და გულდასმით მკურნალობენ, შემდეგ კი მათთვის ახალი, ჰუმანისტი, პატრონის ძიებას იწყებენ. თუ იპოვნეს, საწყალ ოთხფეხებს (ანაც ორფეხებს) ნათელი მომავლის იმედი შეუძლიათ ჰქონდეთ, თუ არა და იმ მიზეზით, აქაოდა ცხოველი ისეთი გაველურებულია, მისი სოციალიზაცია შეუძლებელიაო, წყნარ და უმტკივნეულო ევთნასიას უტარებენ (ევთანასია - უმტკივნეულო გზით ვინმეს ან რამეს მოკვდინება, სამუდამოდ დაძინება, სიცოცხლეს გამოსალმება, გაღმა გაყვანა, მიქელ-გაბრიელისთვის ჩაბარება და... ჯანდაბა...).
ალბათ, ერთხელ, ასე "გადარჩენილმა" პირუტყვმა ხმა რომ ამოიდგას და "გადამრჩენელს" შეჰბღავლოს: რად მკლავ შე ოხერო, რა დაგიშევე, ამისთვის გამოგლიჯე ჩემი თავი იმ ჩემ უღმერთო პატრონსო?! უკანასკნელი უპასუხებს: უტვინო! შენზე ვზრუნავ, გკლავ რომ ცუდად არ იცხოვროო.
ასე ესმით ა.შ.შ. - ს ცხოველების პოლიციაში ჰუმანიზმი და ზრუნვა. ასევე ესმით საქართველოს ადამიანების პოლიციაშიც.
სიყვარულითკოკოლოზა
ლიტვაში ვიყავი. უცნაური გრძნობით ვიმოგზაურე: თითქოს აქედან გავემგზავრე, იქიდან კი - ჩამოვეთრიე. ფიზიკურად არც ერთი გზა არ განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან, მაგრამ აი განწყობა, სულ სხვადასხვა იყო. განა იმიტომ, რომ იქ ძალიან კარგად ვიყავი და აქ ძალიან ცუდად ვარ, ან ჩამოსვლა არ მინდოდა, ანაც იქ რამე მაკავებდა, უბრალოდ რეალობასთან (მით უმეტეს ასეთთან) დაბრუნება ჩამოთრევის ტოლფასია ყოველთვის.
ჩამოვეთრიე და ახლა ვფიქრობ, როგორ გავაგრძელო უბადრუკი ცხოვრება: წესიერი მოქალაქე გავხდე, რომელსაც ღმერთისა და მაღალი ხელფასის სწამს, უწესო მოქალაქე, რომელსაც ღმერთისა და ქრთამის სწამს, თუ მთავრობათმოძულე მეოცნებედ დავრჩე, რომელიც არც ეკლესიაში დადის, არც ხელფასი აქვს (მაღალზე, რომ არაფერი ვთქვათ) და, მით უმეტეს, ქრთამს არავინ აძლევს?
რთული არჩევანია: პირველი მოსაწყენია, მეორე - უნამუსო, მესამე - უფულო. ამიტომაც დავღონებულვარ და ამიტომაც ჩამოვეთრიე და არა ჩამოვბრძანდი, ანაც ჩამოვედი.
დავდივარ ასე, ჩამოთრეული და მეოთხე გამოსავალს ვეძებ, რომელიც ყოველთვის ბოლო მომეტში მისხლტება ხელიდან. არადა როგორ მწამს მისი არსებობის, როგორ დარწმუნებული ვარ, რომ სადღაც გადავეყრები! მთავარია, როცა შევხვდებით ორივე ისე არ ვიყოთ დაბერებული, რომ ერთმანეთი ვერ ვიცნოთ, ანაც ვიცნოთ, მაგრამ ვერ გავიხსენოთ რატომ ვეძებდით ერთმანეთს.
რთულია ცხოვრებაო - ერთხელ მითქვამს, წლინახევრის ასაკში, და მას მერე ეს ოხერი ცხოვრება ვერაფრით გავამარტივე, იმასაც კი ვერ ვახერხებ, რომ სადმე გავემგზავრო და უკან გამოვემგზავრო, ჩამოთრევა მიწევს.
სიყვარულით
კოკოლოზა
