ჩამოთრეული

ლიტვაში ვიყავი. უცნაური გრძნობით ვიმოგზაურე: თითქოს აქედან გავემგზავრე, იქიდან კი - ჩამოვეთრიე. ფიზიკურად არც ერთი გზა არ განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან, მაგრამ აი განწყობა, სულ სხვადასხვა იყო. განა იმიტომ, რომ იქ ძალიან კარგად ვიყავი და აქ ძალიან ცუდად ვარ, ან ჩამოსვლა არ მინდოდა, ანაც იქ რამე მაკავებდა, უბრალოდ რეალობასთან (მით უმეტეს ასეთთან) დაბრუნება ჩამოთრევის ტოლფასია ყოველთვის. 

ჩამოვეთრიე და ახლა ვფიქრობ, როგორ გავაგრძელო უბადრუკი ცხოვრება: წესიერი მოქალაქე გავხდე, რომელსაც ღმერთისა და მაღალი ხელფასის სწამს, უწესო მოქალაქე, რომელსაც ღმერთისა და ქრთამის სწამს, თუ მთავრობათმოძულე მეოცნებედ დავრჩე, რომელიც არც ეკლესიაში დადის, არც ხელფასი აქვს (მაღალზე, რომ არაფერი ვთქვათ) და, მით უმეტეს, ქრთამს არავინ აძლევს?

რთული არჩევანია: პირველი მოსაწყენია, მეორე - უნამუსო, მესამე - უფულო. ამიტომაც დავღონებულვარ და ამიტომაც ჩამოვეთრიე და არა ჩამოვბრძანდი, ანაც ჩამოვედი. 

დავდივარ ასე, ჩამოთრეული და მეოთხე გამოსავალს ვეძებ, რომელიც ყოველთვის ბოლო მომეტში მისხლტება ხელიდან. არადა როგორ მწამს მისი არსებობის, როგორ დარწმუნებული ვარ, რომ სადღაც გადავეყრები! მთავარია, როცა შევხვდებით ორივე ისე არ ვიყოთ დაბერებული, რომ ერთმანეთი ვერ ვიცნოთ, ანაც ვიცნოთ, მაგრამ ვერ გავიხსენოთ რატომ ვეძებდით ერთმანეთს. 

რთულია ცხოვრებაო - ერთხელ მითქვამს, წლინახევრის ასაკში, და მას მერე ეს ოხერი ცხოვრება ვერაფრით გავამარტივე, იმასაც კი ვერ ვახერხებ, რომ სადმე გავემგზავრო და უკან გამოვემგზავრო, ჩამოთრევა მიწევს.

სიყვარულით

კოკოლოზა 

ჯაზი

არაფერია იმაზე უკეთესი, ვიდრე კარგ გოგოსთან კამათის შემდეგ მშვიდი ჯაზის მოსმენა. წევხარ შენთვის და სამყარო შენი გგონია. იცი რატომ? - იმიტომ, რომ რაღაცა დროის მანძილზე ქალის გაგონებაც არ გინდა, ხოლო როცა კაცი ქალზე არ ფიქრს ახერხებს, მუსიკაც უკეთ ესმის და საგნებსაც რეალურ ფერებში აღიქვამს.
ჰოდა, წევხარ და სიმსუბუქეს გრძნობ. მარტო შენ და ჯაზი ხართ, "ისიც" არის, ოღონდ სადღაც სხვაგან, თუნდაც გვერდზე ოთახში, მაგრამ არა აქ. წევხარ და გეღიმება, რომ "ის" სულელია, მერე იმასაც ხვდები, რომ შენც სულელი ხარ და კიდევ უფრო მეტად გეღიმება. ჯაზი კი ყველაფერში გეთნხმება, ჯაზი ჯიგარია.
მერე კი "ის" ნელნელა ბრუნდება და მყუდროებას არღვევს. თავიდან შენ და ჯაზი ერთდ ებრძვით, შემდეგ შენ ნებდები, ჯაზს მარტო ტოვებ ბრძოლაში და ისიც მარცხდება.
და მერე ჯაზია სხვა ოთახში, შენ და ის კი ერთად - აქ.
არ ვიცი, რომელი ჯობია, იქნებ ორივე კარგია ან არცერთი ვარგა, მაგრამ მე ორივე მჭირდება, რომ თავი ადამიანად ვიგრძნო და არა, სამზარეულოსა და ტუალეტს შორის მიმოქცევად, ბანჯგვლიან არსებად.
ჩემნაირებო ყველა ქვეყნისა - შეერთება არ გაბედოთ.

სიყვარულით
კოკოლოზა

ვარიანტები

სტალინი გადავაგდოთო, თქვა ვიღაცამ და წავიდა და წავიდა... პუშკინი მივაყოლოთო, გრიბოედოვი გავაუქმოთო, ჩაიკოვსკი ჩავახშოთო, მოსკოვის პროსპექტი ქალაქის გეგმიდან ამოვიღოთო. ძირს რუსეთი და ყველა მისი გამოვლინებაო!!!
ეს ყველაფერი თქვენ ნაქებ-ნადიდებ ფეისბუქზე ამოვიკითხე. საზოგადოებისათვის ნაცნობ-უცნობი სახეები (ან უფრო სწორი იქნება - როჟები) აფრქვევდნენ მსგავს და უარეს აზრებს და სამომავლო გეგმებსაც სახავდნენ რუსულ კულტურასთან ბრძოლის დიად საქმეში.
აბა რა უნდა ვთქვა! როგორც ჩემი მეგობარი იტყვის ხოლმე, ასეთი ხალხი დღეში სამჯერ, წკეპლით უნდა სცემო. თუმცა, სამწუხაროდ, ჯერჯერობით პირიქითაა - ეს ხალხი გვირაკუნებს ფერდებში, თანაც წკეპლაზე უფრო მტკივნეულ საშუალებებს.
და მაინც საინტერესოა, საიდან გაჩნდა ასეთი ავადმყოფური აზრი ერში?
3 ვარიანტია:
1. ერი დებილდება - რაც სამწუხაროა.
2. ერი თავს იდებილებს - რაც დამაფიქრებელია.
3 ერს ვიღაც ადებილებს - რაც საგანგაშოა.
თუ მესამე მართალია, მაშინ კიდევ 3 ვარიანტია:
1. ერს გარედან ადებილებენ - რაც აღსაკვეთია.
2. ერს შიგნიდან ადებილებენ - რაც გამოსარკვევია.
3. ერს შიგნიდანაც ადებილებენ და გარედანაც - რაც კატასტროფაა.
და თუ კატასტროფაა, ისევ 3 ვარიანტია:
1. ერი სიდებილეს შეეგუება - რაც სამწუხაროა.
2. ერი სიდებილეს სიჭკვიანედ გამოაცხადებს - რაც კიდევ უფრო სამწუხაროა.
3. ერი სიდებილეს შეებრძოლება - რაც... გაუმარჯოს ბრძოლას!!!


სიყვარულით
კოკოლოზა

ვარდს დავთესავ...

ქაღალდი, ქაღალდი გექნება ძმაო! - მორცხვად მიაკაკუნა კაცმა საზოგადოებრივი ტუალეტის სიფრიფანა ტიხარზე.
ქაღალდი არა, მაგრამ ფანქარს თუ გინდა მოგაწვდი - იყო პასუხი მეზობელი კაბინიდან.
ეს ანეკდოტი დიდი ხნის წინ მოვისმინე და მას შემდეგ მისი აქტუალობისა გამკვირვებია. ხშირად ხდება ცხოვრებაში, ერთს მოითხოვ და მეორეს იღებ, სრულიად არასაჭიროს. აკი ძველი ქართული სიმღერაც გვეუბენბა:
"თეთრი ღვინო ვითხოვე,
შავი ღვინო მასვეს;
თეთერი ქალი მიყავრდა,
შავის გვერდით დამსვევს"-ო.
არც ადრე ყოფილა მიწოდება მოთხოვნის შესაბამისი და მით უმეტეს, ამ გადაბრუნებულ დროს ხომ არა და არა.
ვდგავართ ქართველები და ვხავით: "ნუ ხოცავთ ახალგაზრდებს ქუჩაში!" და გვესმის პასუხი: "რა, ქუჩა?! კი ბატონო, აგერ თქვენ განათებული ქუჩები!"
ძალიან გვინდა, რომ ომის მერე შეკვეხებული კრედიტები გვაპატიონ, სამაგიეროდ კი ბანკის მმართველი გაბადრული გვამცნობს, რომ "დტმშ ბანკმა" განაახლა კრედიტების გაცემა ახალი საპროცენტო განაკვეთით, "მოდით და გაიხარეთ" (ეს ბოლო სიტყვა ნამეტანი გავაღმერთეთ ამ ბოლო დროს).
მივყვები და ჩამოვთვლი მოთხოვნისა და მიწოდების შეუთავსებლობის უამრავ მაგალითს, მაგრამ რად გვინდა, რას მოგვცემს?! ტყუილად უნდა ვინერვიულოთ.
მაგას ჯობია გამოსავალი ვეძებოთ. ის კი ერთ სპორტულ სიბრძნეშია "მოწინააღმდეგე ისე გეთამაშება, რის საშუალებასაც აძლევ". ჰოდა, ჩვენც არ მივცეთ მომწოდებლებს საშუალება ჩვენი მოთხოვნები შეურაცხყონ, ყელში მაგრად წავუჭიროთ და შევძახოთ: უკან გაიკეთე ეგ ფანქარი, ქაღალდი მინდა, ქაღალდი, ბიჭო!!!

სიყვარულით
კოკოლოზა

სარკეები

მორალმა დაღუპა ეს ქვეყანა... მორალმა და ზნეობამ... უფრო სწორად მორალ და ზნეობაზამენიტელებმა. მრავალ მორალთა შორის ქართული მორალიც სიმაღლეს ინარჩუნებს და "მუდამ ჩვენთანა მყოფელია".
ქართული მორალი მოითხოვს, რომ ქმრის მიერ, ხორციელ სიამოვნებებზე დახარჯული ფული, ცოლმა "საოჯახო ხარჯად" ჩათვალოს, ასევე ზნეობისათვის მნიშვნელოვანია, რომ "ბუნწიაღში" გატარებული დრო და მიღებული სიამოვნება არ დამძიმდეს საკუთარი ნაგვის შეგროვება-გადაყრით.
მორალი გვეუბნება, რომ დედის სადღეგრძელო ერთერთი პირველი უნდა დაილიოს, შემდეგ კი იმავე მშობლის ბრუნვებში მოხსენიება, არათუ დასაშვები, სასურველიცაა.
მაღალზნეობრივი ქართული საზოგადოება კარგად იცნობს საგზაო მოძრაობის წესებს: მთავარია ვინ გაჩერდება ყველაზე ახლოს შუქნიშანთან, ხოლო იქ რა გზით მოხვდება, ამას არ აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა. და ა.შ და ა.შ.
ყველაფერი ეს მორალის ფარგლებში უნდა ხდებოდეს, როგორც კი ფარგლებს ცდები, უზნეო და არაქართველი ხდები. მაშინვე იწყება შენ სახელზე საანათემე ბლანკის ბეჭდვა და გიჩნდება ძლევამოსილი მტერი "მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირის" სახით.
ასე, ფორმის გაღმერთებით და შინაარსის ფეხებზე დაკიდებით, ფორმაც დავკარგეთ და ჩვენმა ქვეყანამ მაღალზნეობრივი საღორის სახე მიიღო.
ამიტომ, ყველას, ვინც ფიქრობთ, რომ 69,700 კვადრატული კილომეტრი ცოტა ზედმეტია საღორისათვის, გთავაზობთ რევოლუციურ (თუ ამ სიტყვაზე უკვე ალეგრგია არ გაქვთ) ანტიკრიზისულ პროგრამას - "არა მორალს!".
მთელ ქვეყანას მოედება ჩვენი გამოსაფხიზლებელი ალიყურები, ლოზუნგების, ფირნიშებისა და შეძახილების სახით.
აი მაგალითად:
ბოზებში წასულ კაცს ბორდელის კარზე დახვდება წარწერა: ე, სირო, 3 თვეა ბავშვი დახეული ფეხსაცმლით დადის, წადი მიხედე, ტოჟე მნე კაზანოვა!"
ან კიდევ: ყველა ტყის შესასვლელში დაიდგმება დიდი ბილბორდი: "შენი ძღრენიღა გვაკლია აქ!"
ან აი ეს: ქუჩაში ივლიან სპეციალური ინსპექტორები, რომლებსაც მხოლოდ ერთი ფუნქცია ექნებათ: როგორც კი ვინმე საკუთარ დედას შეაგინებს, ინსპექტორი მივარდება და ხმამაღლა შესძახებს - ამინ!
ყველა შუქნიშნის თავზე დავამაგრებთ დიდ მაგნიტს, რომელიც წითელი შუქის ანთებისას ჩაირთვება და დასაშვებზე ახლო მდგომ ყველა მანქანას აიკრავს. და მერე სადმე შორს მოისვრის. (თუმცა სხვა საშუალებებისგან განსხვავებით ეს ძვირი დაჯდება და ჩვენი მთავრობა ამაზეც ფულს გააკეთებს).
კიდე უამრავი რამის მოფიქრება შეიძლება, რომ მორალ-ზნეობაზამენიტელებს ფარდა ავხადოთ და როგორმე ყალბი ღირებულებებისგან გავთავისუფლდეთ.
მგონი დროა ვაღიაროთ, რომ ძღრენიც ამ სამყაროს ნაწილია და ქართველი მანდილოსნის კდემამოსილებაც ისევე ქშენს და ოხრავს პირველ ღამეს, როგორც, მაგალითად, რუსი ქალის "ბოზი სული". რომ ჩვენც ისეთები ვართ, როგორიც სხვები და სიმყრალეც არავიზე ნაკლები გვაქ სულში.
საწყალი მაიკლ ჯექსონი მღეროდა: სამყაროს შეცვლა თუ გინდა, ჯერ სარკეში ჩაიხედეო! ვიცი დაიწყებთ, ჯექსონი მასწავლებლად არ გამოდგებაო, მარა სიმართლეს კი ამბობდა ოხერი. ჰოდა შეიძინეთ დიდი სარკეები (ავეჯის მაღაზიები ბლომად გაგვიხსნეს) და ხშირად უყურეთ საკუთარ გასიებულ ტრაკებს, იქნებ მერე მაინც დაიწყოთ მათზე ზრუნვა.
მე უკვე შევიძინე.

სიყვარულით
კოკოლოზა

სიზმრის ახსნა

უცნაურია, მაგრამ საქორწილო აქსესუარების მაღაზიაში ვიყავი. ერთმა მეგობარმა (ვიცი, მაგრამ არ ვიტყვი რომელმა) ფული იშოვა და უცბად ცოლის მოყვანა გადაწყვიტა, მეც სიამოვნებით შევყევი, რა არი ამაში უცნაური?. მაგრამ, თითქოს ერთი არ კმაროდა და ახლა მეორე მეგობარმა შემოაღო მაღაზიის კარი (არც მის ვინაობს გავამხელ) საქორწილო ბეჭდების საყიდლად და საკმაოდ მახინჯი სამკაული შეიძინა, თან ძალიან ამაყობდა შენაძენით. და წამოვიდა და წამოვიდა... მეგობრები და ნაცნობები ერთმანეთის მიყოლებით შემოდიოდნენ მაღაზიაში, რათა დამდეგი ქორწილისათვის თადარიგი დაეჭირათ, თითქოს ყველა ქორწილით იყო შეპყრობილი.
უეცრად ქუჩაში სასტიკი ჩხუბი ატყდა, გარეთ გავიხედე და ნაცნობი სურათი დავინახე: ქართველი ჯეელები ერთმანეთს ცხვირ-პირს უჩეჩქვავდნენ და ძმათა სისხლს ღვრიდნენ. სასწრაფოდ გასაშველებლად გავიქეცი, ბოლოს და ბოლოს, მეც ხომ ქართველი ჯეელი ვარ. ჩვენ სხვანაირად არ შეგვიძლია, ჩხუბის დროს ან ერთ მხარეს უნდა ვიყოთ ან მეორე, ანაც შუაში და მეტი მოგვხვდეს. მოკლედ, გავვარდი გასაშველებლად, მაგრამ ვინ გაცალა! სად იყო და სად არა, უბანში აგრესიულობითა და სიავით ცნობილი, უზარმაზარი ქოფაქკი - რექსი, გამოჩნდა მოსახვევში. არეული მონასტერი წამში დაიცალა, ქუჩაზე მხოლოდ მე და რექსი დავრჩით პირისპირ. ჩემგან განსხვავებით, რექსმა ძალიან კარგად იცოდა, როგორც უნდა ემოქმედა მოცემულ მომენტში: დამდეგი მსხვერპლშეწირვით აღფრთოვანებულმა ერთი შეჰყეფა და გამოექანა.
აკი ვთქვი არ ვიცოდი რა მექნა მეთქი და დაბნეულობით ისეთი რამ გავაკეთე, რისი გაკეთებაც საშიანო პირობებში (ანუ ცხადში) არაა რეკომენდირებული. უცნაური გარემოებით ხელში აღმოჩენილი პერანგი წინ გავწიე და მატადორივით ავუფრიალე რექსს. როგორც ჩანს ეს უკანასკნელი, უძლეველობას და შემზარავობას მიჩვეული, მოვლენების ასეთ განვითარებას არ ელოდა და ისე შეშინდა, რომ გზიდან გადაუხვია და გვერდზე მდგარ შენობას შეუყვა ვერტიკალურად, ასე - კედელ-კედელ. ცოტა ხანი კი ვადევნე თვალი ზეაღმავალ ძაღლს, მაგრამ სადღაც მე-6, მე-7 სართულის დონეზე რომ აღმოჩნდა, ნერვულმა სისტემამ ვეღარ გამიძლო და გამეღვიძა.
კი დავსვამდი ახლა კითხვას, ნეტა რას უნდა ნიშნავდეს მეთქი, მარა ხართ ვინმე პასუხის გამცემი?! არა და არც მე ვარ. ამიტომ იყოს ისე, როგორც არის, სუფთა, აუხსნელი და არაინტერპრეტირებული, ჩემი არაცნობიერის არაჯანსაღი (ან ძალიანც ჯანსაღი) პროდუქტი.

სიყვარულით
კოკოლოზა

მარტოობა

მარტოობა მრავალგვარი არსებობს: ფიზიკური, სულიერი, მორალური, სექსუალური, სოციალური და კიდევ ვინ მოსთვლის რამდენი, მაგრამ სრულიად აუტანელია მარტოობა სავსე პლიაჟზეთმიანობის ნიშნით.
აქ კარგია. ლიტვის ერთი პატარა ქალაქია, იმდენად პატარა, რომ საზოგადოებრივი ტრანსპორტიც კი არ არის, სამაგიეროდ 2 იმხელა ჰიპერმარკეტია, მთელ საქართველოს რომ ეყოფა 2 დღე და კიდევ ნახევარი. არც ხალხია ბევრი, მაგრამ იმდენი კი არის, რომ მზიან დღეს პლიაჟი გაავსოს. ჰოდა, დადგება თუ არა ელეკტრენაიში ზაფხული, ლამაზ-ლამაზი და მაღალ-მაღალი ახალგაზრდობა ტბისკენ მიიჩქარის, რომ იცურაოს, გაირუჯოს და ... მოკელდ სტანდარტულად რა.
ბედის ირონიამ სწორედ ზაფხულში, საჭყუმპალაო დროს, გადმომაგდო ამ მხარეში. მეც შანსი ხელიდან არ გავუშვი და, როგორც ყველანაირი ჰიდროს მოყვარული, ტბისკენ გავეშურე. გავიხადე (აბა ჩაცმული ხომ არ ვიბანავებდი!) და ის იყო ზვირთებისთვის უნდა მიმეცა თავი (ეს ზვირთები მხატვრულობისთვის, თორე ტალღებს აქ რა უნდა, ერთი შლამიანი გუბურაა), რომ უხერხულმა დეტალმა გამაჩერა: ნაპირზე შეკრებილი დაახლოებით ასი მამაკაცის სხეულიდან ღერა-ღერა რომ გეგროვებინა ბალანი, საბოლოოდ ჯორჯ მაიკლის ბლანჟეც კი არ გამოგივიდოდა. მე კი, მოგესხენებათ (ან იქნებ არც მოგეხსენებათ), ტანზე სიმელოტეს სულაც არ ვუჩივი, მეტიც, ჩემი ხშირი თმის საფარი ტანსაცმელზე ეკონომიის საშუალებასაც კი მაძლევს. ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ერთადერთი თმიანი კაცი აღმოვჩნდი მთელ პლიაჟზე და თავი მარტოდ ვიგრძენი.
ვიცი, გამორჩეულობა კარგია, მაგრამ ადამიანი ხომ მუდამ თავისნაირს ეძებს, რომ მერე მისგან გამოირჩეს, მეც დავდივარ და ვეძებ ჩემნაირს. ხანდახან ვინმეს სამადლოდ ამოსულ ორ ღერ ბალანს რომ შევამჩნევ მკერდზე, მინდა მივვარდე და შევძახო "აქ რამ მოგიყვანა შე მადლიანო შენა" - მეთქი, მარა ვერ გაიგებენ და მერე საერთოდ მარტოდ ვიგრძნობ თავს. რამდენიმე დღის წინ ერთი აქაური ბიჭი გავიცანი, ქართული გვარით. მამა საქართველოდან ჩამოსულა, ორ სხვადასხვა ქალთან, ორი შვილი გაუკეთებია (ეს რაც ვიცით) და უკანვე გაბრუნებულა. ჰოდა, ვიფიქრე: თუ მიშველის ისევ ეს მიშველის მეთქი, მაგრამ, ჩამივარდა კოვზი ნაცარში - დედის გენზე წასულა ოხერი; მოშვლეპილია საიუველირო მაღაზიის ვიტრინასავით.
დავივარ ასე ეულად პლიაჟზე და ვიქექავ ბანჯგვლიან ტანს მტრის გულის გასახეთქად, მტერს კი სულ ცალ ფეხზე კიდია.

სიყვარულით
კოკოლოზა