ცხოვრება მშვენიერია - ჯოკერი

ჯოკერს ვთამაშობდი. მიუხედავად იმისა, რომ სამი კოზირი და ორი ტუზი მეჭირა, მაინც გავიხიშტე. მე, გაბრაზებულმა, მაგიდას მუშტი დავარტყი და მივხვდი, რომ ცხოვრება ჯოკერს გავს, რომელშიც ყველა ვერასოდეს გაკეთდება, მაგრამ ის მაინც მშვენიერია.

2000 წ.

ცხოვრება მშვენიერია - ფეხბურთი

საღამო ხანი იყო. მოუთმენლად ველოდი ფეხბურთის დაწყებას, ის კი, თითქოს, ცდილობდა, რაც შეიძლება, დიდ ხანს არ დაწყებულიყო. მე მეორე ოთახში გავედი, შეწუხებული ჩამოვჯექი ტახტის კიდეზე, თავი ჩავქინდრე და მივხვდი, რომ ცხოვრება საყვარელ საფეხბურთო გუნდს გავს, რომელიც ყოველთვის მოგებით ვერ გაგახარებს, მაგრამ ის მაინც მშვენიერია.

2000 წ.

ცხოვრება მშვენიერია - საბანი

ღამე იყო, არ მეძინა. ლოგინში მოუსვენრად ვწრიალებდი. მციოდა. საბანი ბოლომდე ვერ მათბობდა. მე, რაც შემეძლო, მოვიკეცე, საბანში გავეხვიე, თვალები დავხუჭე და მივხვდი, რომ ცხოვრება მოკლე საბანს გავს, რომელიც მთლიანად ვერასოდეს დაგფარავს, მაგრამ ის მაინც მშვენიერია.

2000 წ.

ცხოვრება მშვენიერია - ნინო ჩხეიძე

დღეს ჩაპლინის "რამე კაის" ყურება მომინდა და, როგორც ტრადიციულად ასეთ შემთხვევებში ხდება ხოლმე, ჩვენ "პირატულ" ვებ გვერდებს მივმართე. ავარჩიე ერთი კარგი ფილმი: კოპი, გომ ფლეიერი, ურლ, ფეისტი და... შენც არ მომიკვდე! არ უნდა ამ ოხერს, რომ ჩაპლინის ფილმი ვნახო და მოკალი თუ გინდა; არც სხვას მაყურებინებს რამეს: ტყუილად ოცნებობ, იჯექი და ჩემ ინტერფეისს უყურეო!
არ დავმჯდარვარ, დავწექი და მივაშტერდი.
უცებ ნინო ჩხეიძის ვებ გვერდის სარეკლამო ფანჯარას მოვკარი თვალი. ვიფიქრე: ეს ოხერი ფილმებს რო არ მაჩვენებს, ალბათ არც აქ შემიშვებს მეთქი და გაუბედავად "დავკლიკე". ჰოი საოცრებავ! თვალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარი, ნინო უკვე ვარდებზე, ლამაზებზე და ეკლებზე მღეროდა, სადღაც სიბნელიდან.
და მე მივხვდი, რომ ცხოვრება ნინო ჩხეიძეს გავს: უნიჭოა, ბნელი და ბევრისთვის მიუღებელი;
მაგრამ ის მაინც მშვენიერია! (ნინო არა, ცხოვრება)

უშანგი

როცა უშანგი პირველად ვნახე, ძალიან ახალგაზრდა იყო და ჯერ კიდევ ფერიდე ერქვა. მხოლოდ მერე გადაწყვიტა თავი ენებებინა დიასახლისობისათვის და ბიზნესში ეცადა ბედი.
ვერაფერს გაიგებ ფერიდეს უშანგად გარდაქმნაზე: ზეციური ჩარევა მოხდა, პათოლოგია, თუ კუზანოვმა იმუშავა, არავინ იცის.
ჰოდა, მოდი, ამ ამბავს გამოვტოვებ, იმიტომ, რომ არ მინდა ვინმეს რაიმე დავაბრალო, ერთი კი ცხადია, როცა პირველად ვნახე ფერიდე იყო, ახლა კი უკვე წამოზრდილს რომ ვუყურებ, აშკარად უშანგია.
ფერიდე უცნაურად დაბადებულა, თურმე მის ჩასახვმადე 3 თვით ადრე დედამისს ლანას შემთხვევით სვაროვსკის ბეჭედი გადაუყლაპავს და ვერაფრით გამოუძვრენიათ უკან. შეეგუენ თურმე ლანა და ხოსე ამ დანაკარგს და განაგრძეს ცხოვრება (არავინ იცოდა, თუ რატომ ერქვა ფერიდეს მამას, ზემო მაჩხაანში დაბადებულ კაცს, ხოსე).
დაფეხმძიმდა ლანა და როცა დრო და წესი მოვიდა ფერიდემაც ამ ქვეყანას მოუკაკუნა.
მშვენიერი ბავშვი დაიბადა, 53 სმ. 3,2 კგ. ჯანმრთელი და ლამაზი. მაგრამ, ჰოი საოცრებავ, მარჯვენა ხელის შუა თითზე ზუსტად ის ბეჭედი ეკეთა, რომელიც დედამ ერთი წლის წინ გადაყლაპა. გაიხარა ოჯახმა - თან შვილი თან ბეჭედი, მეტი რა გინდა, რომ ინატრო. თავიდან იფიქრეს რინგო დავარქვათო, მაგრამ მერე ისევ ფერიდე არჩიეს.
იზრდებოდა ფერიდე და გარდა იმისა რო ბეჭდით დაიბადა არაფერი საინტერესო მასში არ იყო.
რეცხვა, დაგვა და საჭმლის კეთება ადრეულ ასაკში ისწავლა და აქტიურადაც მისდევდა ამ საქმეს.
ერთხელ ფერიდეს სახლის წინ, ქვეყანაში ერთადერთმა ფემინისტურმა ორგანიზაციამ "ჭაში ჩავარდნილი ქალები" ჩამოიარა. მშრომელი გოგო რომ დაინახეს, ფემინისტებმა მაშინვე მისი დამუშავება დაიწყეს და ჟურნალები და ბროშურები დაუტოვეს, რომ გაცნობოდა და ცხოვრების პრიორიტეტები შეეცვალა.
დაიწყო კითხვა ფერიდემ და მალე მიხვდა, რომ სულ არაა ვალდებული ოღრაში ხოსეს ნასკები რეცხოს და თავისუფლად შეუძლია თავისი შექმნას რამე.
იმ ღამით თვალი არ მოუხუჭავს, მარა ვერაფერი გაბედა, მეორე დილით კი დაიგულა თუ არა მშობლები შორს, ბარგის ჩალაგებას მიჰყო ხელი. თავიდან ტანსაცმელი ჩაალაგა, მერე ორიოდ საყვარელი ნივთი, მერე კი სარეცხი ფხვნილი და "Fairy"-ც რო ჩადო, გაიფიქრა - "კაცო აქედან ამას გავურბივარ და თან რაღატო მიმაქო" ბოლოს გაბრაზდა, ის ერთი დახეული ჩანთაც დატოვა და გზას გაუდგა.
აქ მისი ამბავი წყდება, სად წავიდა და როგორ არავინ იცის, ისიც რაც მოგიყევით მეჯართე ჩიტიასგან ვიცი. ჩიტია მაშინ ფერიდეზე იყო შეყვარებული და სულ უთვალთვალებდა. ამიტომ მისი მონაყოლი სიმართლედ უნდა ჩაითვალოს.
გავიდა წლები და ხოსეს და ლანას ქალაქს ერთი კაცი მიადგა. ჯმუხი, შავგვრემანი, ხმელი და საკმაოდ ჯანიანი, თან რაღაც პორტფელით ხელში. პატარა ქალაქი იყო და ყველა დაინტერესდა, ვინააო. უცნობი ხალხს უშანგის სახელით გაეცნო. და თქვა, ბიზნესმენი ვარო. მერე იმასაც დაპირდა თქვენ ქალაქს ავაყვავებო და ახლადშეძენილ სახლში ცხოვრება დაიწყო. თან თავის ბიზნეს გეგმებს ახორციელებდა სხვადასხვა სფეროებში.
ქალქამა მართლაც აყვავება დაიწყო და მალე Elit Electronics - ის მაღაზიაც კი გახსნეს, რომელსაც მალე Beko - ც მოყვა, აღარაფერს ვამბობ ბანკებზე, რომლებიც ყველა კაკლის ქვეშ იყო გახსნილი.
ასე მოვედით დღემდე, ვუყურებ უშანგის და მე, მხოლოდ მე, ვარ დარწმუნებული, რომ ეს ის ფერიდეა ბეჭედი რო ამოაყოლა მუცლიდან და 15 წლისა სადღაც გაუჩინარდა.
დარწმუნებული ვარ და ვცდილობ ხალხიც დავარწმუნო, მაგრამ არავინ მიჯერებს, ქალაქის მერზე ასეთებს როგორ ამბობო. ბევრი ვეცადე და ბოლოს აქ ამოვყავი თავი, ხანდახან ექიმები ერთ ხელს შემიხსნიან ხოლმე და თუ ეს ხელი მარჯვენაა - ვწერ.
ჩემი ოთახის სარკმლიდან უშანგის კაბინეტის აივანი ჩანს, რომელიც მდინარეს დაჰყურებს. დილაუთენია გამოვა ხოლმე ჰაერზე, გაიხედავს, გამოიხედავს და როცა დარწმუნდება, რომ არავინ უყურებს, ერთ კოლოფ სარეცხის ფხვნილს და ერთ ფლაკონ "Fairy"-ს აგდებს წალში.
მოსახლეობას კიდე, უკვირს, ამ მყრალ მდინარეში ბანაობის მერე, ასეთი სუფთები და ქათქათები რატომ ვართო.

სიყვარულით

კოკოლოზა

15 მიზეზი

დღეს, 2008 წლის 1 სექტემბერს, უცნაური და ძალიან სევდიანი დღე იყო ჩემ ცხოვრებაში, არადა უამრავი თანამემამულისთვის ეს თითქმის უბედნიერესი დღე იყო. დღეს ქართველები ქუჩებში გამოვიდნენ და ცოცხალი ჯაჭვი შეკრეს. ქალაქები, სოფლები და დაბები გაივსო ხელჩაკიდული ხალხით. ყველა ბედინიერი იყო და ყველა ერთიანობას გრძნობდა. რუსეთმა ვერ დაგვაჩოქა და ვერც დაგვაჩოქებსო, აი ეს უხაროდათ. კიდე ის აღაფრთოვანებდათ, ასე ერთად ქართველები კაი ხანია არ ვმდგარვართო. მარა, ეს ოხერი, სიტყვა არავის დაცდა იმაზე, თუ საერთოდ რა შემთხვევბში ვდგავართ ხოლმე ერთად ქართველები. ეს მაშინ ხდება როცა ერთად დგომის მეტი აღარაფერი გვრჩება. ქართველები ყოველთვის სხვადასხვა გზას ვირჩევთ, როცა ამის საშუალება გვაქვს, თუნდაც იმიტომ, რომ სხვისი გავლილი და გაკეთებული არ გავიმეოროთ. არავის თავში არ მოსვლია ეთქვა, რომ როცა მშვიდობაა ქვეყანაში და თავზე არავინ გვაცლის სარატოვის ქარხანაში სპეციალურად ქართველების სახელზე დამზადებულ ბომბებს, მაშინ არასოდეს ერთად არა ვართ. ერთად ბრძოლა შეგვიძლია მხოლოდ მაშინ როცა ყოფნა არყოფნის საკითხი წყდება. ვერაფრით ვერ გავერთიანებულვართ მაშინ, როცა ყოფნასა და კარგად ყოფნას შორისაა ასარჩევი. დროშის ტრიალი კარგად ვიცით, დანისაც, ენის – ამათზე კიდე უკეთესად და როცა საქმე ტვინის ტრიალზე მიდის, რატომღაც სულ სხვადასვა მხარეს ვატრიალებთ ხოლმე. ამ ბოლო დროს კი ჩემ ქვეყანას უცნაური რამ შევატყე. თურმე ისე შეგვიყვარდა ეს ოხერი დემოკრატია, რომ მისი სახელით ჩადენილ ყველანაირ სისასტიკეს მივესალმებით. თუ საქართველოში ცხოვრობ და მთავრობამ ბიზნესი, სახლი, მანქანა, ცოლი ან სიცოცხლე წაგართვა, იცოდე, რომ ეს დემოკრატიისთვის იყო საჭირო, გახსოვდეს, რომ შენ არაფერი ხარ როცა საქმე დემოკრატიას შეეხება და ისიც არ დაგავიწყდეს, რომ თუ დღეს გვერდებში ხელჯოხი მოგხვდა, ეს შენივე სიკეთისათვის გაკეთდა, რათა ეს ხელჯოხი ხვალ არ მოგხვედროდა! როგორც ჩანს საბჭოთა კავშირი ის საშინელი სახადია, რომელის კვალიც ადამიანს და ქვეყანას სიკვდილამდე მიყვება. საბჭოეთში ვიცოდით, რომ ვისაც ხვდებოდა მართალი საქმისთვის ხვდებოდა, მარა ხმის ამოღებას ვერ ვბედავდით, დღეს კი მრავალი ადამიანისთვის მართალი ისაა ვინც ურტყამს. და საერთოდ, ეს ურთიერთრტყმის პროცესი, საკმაოდ საინტერესო და ტევადია. დღეს არავის არავისთვის დაურტყამს, რამდენადაც ვიცი, მაგრამ ჯობდა დაერტყა და 3000 (თუ მეტი) დაღუპული ადამიანის გვერდით ზეიმი კი არ გაემართა. რას ვზეიმობთ, რომელ გამარჯვებას? იმას, რომ მიწები დავკარგეთ? რომ ქვეყანა ათასი მამაძაღლით აგვევსო? რომ ძმები და დები დაგვეხოცა? რომ ყველა სკოლა და საბავშვო ბაღი, ბავშვების მაგივრად ლტოლვილებს მასპინძლობს? რომ პრეზიდენტი იმდენად ეკონომიური და ადვილად შესანახი გვყავს, რომ შეუძლია მთელი თვე ჰალსტუხი წოვოს და არ მოშივდება? რომ ბორჯომში მალე მინერალური წყლის ნაცვალდ ნახშირი ამოვა? რომ ერთი კაციჭამია ქვეყანა ჩვენ მიწაზე დანადგარებს ამონტაჟებს რათა მეორე კაციჭამის თვითმფრინავები ჩამოუყაროს? კითხვას იმდენს დავსვამ რო, შენი მოწონებული, მარა პასუხს თუ მივიღებ რომელიმეზე, ეგაა მთელი ამბავი. ამიტომ რიტორიკული კითხვების დასმას მირჩევნია, რიტორიკული პასუხები გითხარათ და მათი მიგნებით თავი მოვიწონო.

მაშ ასე:

15 მიზეზი თუ რატომ არ გვაქვს საზეიმოდ საქმე:

1. 150 კაციან პარლამენტში 120 კაცი ერთ პარტიას ეკუთვნის და დანარჩენები კი საკანონმდებლო ორგანოში ყოფნის ძველ ოცნებას იხდენენ.
2. საგარეო საქმეთა და ეკონომიკური განვითარების მინისტრები პოლიტიკაში მხოლოდ იმიტო მოხვდნენ, რომ ავთო ცქვიტინიძემ დაიწუნა მოდელებად.
3. მინისტრს რეინტეგრაციის საკითხებში არ ეშინია, მაშინაც კი, როცა დანარჩენი დედამიწა კანკალებს.
4. საქართველოში მართლმადიდებლური ღირებულებების მთავარი დამცველი და გუშაგი გიორგი თარგამაძეა.
5. ერთადერთი ტელევიზია სადაც განსხვავებული აზრი შეიძლება მოისმინო, უბნის ტელევიზია “კავკასიაა”.
6. ფეხბურთის ფედერაციის პრეზიდენტი არჩევიდან ერთ საათში თანამდებობას ტოვებს, ხოლო ჩვენი პროფესიონალური გუნდები მეთევზეთა და ბუღალტერთა გუნდებთან აგებენ.
7. შუა თბილისში ჯერ კიდევ დგას სოციალისტური შრომის სამგზის გმირის, ვინმე შჩოლკინის თუ შჩელკინის ბიუსტი.
8. რუსების მიერ ჩამოყრილი რაკეტებიდან არეცერთი არ დაეცა გორის ცენტრში მდგარ სტალინის ძეგლს.
9. პრეზიდენტი სიღნაღსა და კიევს შორის მერყეობს, ხოლო საქართველოს ისტორია მისთვის ვარდების რევოლუციიდან იწყება.
10. უზრუნველყოფილ მოქალქეებს სჯერათ რომ დემოკრატია კარგ ხელფასს ნიშნავს.
11. კორპუსები ისე ახლოს შენდება ერთმანეთთან, რომ მალე საკაბელო ტელევიზია აღარ გახდება საჭირო.
12. ფეხბურთის ყურება მხოლოდ დიმა ობოლაძის კომენტარითაა შესაძლებელი (ნეტარ არიან ყრუნი ყურითა).
13. საცურაო აუზში თვიური აბონემენტი სამი მასწავლებლის თვიურ ხელფასს უდრის.
14. ამ ქვეყანაში საფლავებსაც კი ღობეებს უკეთებენ.
15. და ბოლოს მე ისევ უმუშევარი ვარ.

სიყვარულით

კოკოლოზა

უსათაურო

დასწყევლოს ღმერთმა, აქ როგორ ცივა! - ამოიგმინა მომაკვდავმა ჰიტლერმა და სულიც განუტევა.
ტიროდა ყველა: ევა ბრაუნი, ბენიტო მუსოლინი, გებელსი (თუმცა არავინ იცის, ის იმ დროს ცოცხალი იყო თუ არა). ტიროდა ქვა და ტიროდა მიწა. ქვითინებდნენ რაიხსტაგის დანგრეულ-დანახშირებული კედლები, ტიროდა გერმანელი ჯარისკაცის ჩაფხუტი, რომელიც გრძნობდა, რომ მალე ჭიკარტების სათავსოდ იქცეოდა.
მოკვდა კაცი გენია, კაცი ულვაში, კაცი ემოცია.
ახლა რაღა იქნება? - იკთიხა თვალცრემლიანმა ევა ბრაუნმა.
არც არაფერი, ერთი ფერმა შევიძინოთ და დამპალი ღორები მოვაშენოთ - უპასუხა მუსოლინიმ, რომელსაც უაზრო და უადგილო ხუმრობები უყვარდა.
შეგიძლია ერთხელ მაინც სერიოზული იყო?! - უყვირა ევამ, შენნაირი მერყევი მეგობრების გამო დაიღუპა ჩემი დოლფი. როცა ის სტალინგრადთან წვალობდა შენ იჯექი და იტალია - ესპანეთს უყურებდი. მოგეგოთ მაინც, სამარცხვინოდ ითამაშეთ.
კარგი დაწყნარდი ევა - საუბარში, აქამდე გაჩუმებული, გებელსი ჩაერთო. თქვენ რა გიჭირთ, მე ისიც არ ვიცი, ახლა ცოცხალი ვარ თუ არა. ისე ღორების ფერმის იდეა მეც მომწონს, აი ღორი რძესაც რო იძლეოდეს ნაღდად თავიდანვე მოვკიდებდი მაგ საქმეს ხელს.
სხვათა შორის ზოგ ქვეყანაში ღორის რძესაც სვამენ (მუდამ ასეთი არაკომპეტენტური და მოსულელო განცხადებების გაკეთება იცოდა მუსოლინიმ)
რა ღორის რძე თქვენ სულ გაგიჟდით - ისევ იღრიალა ევამ - შეხედეთ რა კაცი აღარ არის! რა დრო დაგვიდგა, ვიღაც ორი ნაბიჭვარი ჩვენი იმპერიის სიამაყე, რაიხსტაგზე, წითელ დროშას არჭობს, თქვენ კიდე ღორებზე ლაპარაკობთ.
რა ვქანთ აბა ევა - მიუგო სწაფად მუსოლინიმ - თან ხო არ ჩავყვებით საფლავში!
გთხოვ დამშვიდდი ევა, ამას ახლა ვეღარ გააცოცხლებ, ჩვენ კი თავს რაღაცით ხომ უნდა მივხედოთ, ბოლოს და ბოლოს არსებობა ხომ გვინდა, სიცოცხლე გრძელდება, შენ ლამაზი ქალი ხარ, ჭკვიანი, ნიჭიერი ცხოვრება წინ გაქვს და შენი ბედი უნდა ეძიო, ალბათ ახლო მომავალში გავარკვევ ცოცხალი ვარ თუ არა, და თუ ცოცხალი ვარ, ცოლობას გთხოვ, მე მინდა შენზე ვიზრუნო - გაბედა გებელსმა.
მართლა?! და მე მარტო ყოფნა არ მომიწევს?! და შენ მართლა გინდა შენი ცოლი გავხდე? შენ მართლა გინდა ჩემზე იზრუნო?! ასეთი სიტყვები დიდი ხანია ჩემთვის არავის უთქვამს - ისევ აქვითინდა ბრაუნი.
მინდა აბა არ მინდა! და თანაც როგორ, ამდენი ხანი ვერ შემოგბედე, ან როგორ შემოგბედავდი, დოლფი ხომ ასეთი ეჭვიანი იყო.
ხო, ეგ ჩემისა სულ იმას მაბრალებდა ჯარისკაცებს შენ უფრო უყვარხარ ვიდრე მეო - ისევ ჩარეთო მუსოლინი, არადა სულ არ მეკიდა ეგ ჯარისკაცები! 
კარგი ბენიტო გვაცალე - უთხრა გებელსმა მუსოლინის - ვერ ხედავ აქ რა საქმე წყდება, ჩვენი ბედნიერება იჭედება ამ ოთახში, ჩემი და ევასი.
მაშ, ჩემო ვარდო, ახლავე წავიდეთ და, თუ ცოცხალი აღმოვჩნდი, ჯვარი დავიწეროთ, ნოტრდამში ან წმინდა პეტრეში, აგერ ბენიტო მამაოს გააფრთხილებს - აღტაცებას ვერ მალავდა გებელსი.
წავიდეთ, წავიდეთ წმინდა პეტრეში ერთ კაი მამაოს ვიცნობ, ის დაგწერთ ჯვარს!
მოიცა და მეჯვარეები? - იკითხა ევამ.
ერთი მეჯვარე მე ვიქნები, შენთვის კი ერთი მონაზონი მეგულება იქ ტრიალებს ხოლმე ტაძარში, ტერეზა ქვია, ყველას ეხმარება და ჩვენ რატო გვეტყვის უარს - ემოციებს ვერ მალავდა მუსოლინი.
კარგი მაშინ ჩქარა წავიდეთ, მალე მინდა ჩემი ცოლი გახდე - ვერ ითმენდა გებელსი.

სამივე საჩქაროდ კარს მივარდა. ევა ბრაუნი უცბად გაშეშდა და შეშინებულმა უკან მოიხედა. - კი მაგრამ დოლფი... ის ხომ მოკვდა, ასე როგორ დავტოვოთ, უპატრონოდ!

ჰოო, ეგ მართალია - ჩაფიქრდა გებელსი.

ეჰ, წავიდეს მაგის დედაც!.. ჩაიქნია ხელი ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ, ევა ბრაუნს ხელი ჩაავლო და სამივე დოლფის ახალი როლს როისით რომისკენ გავარდნენ.

მეგობრებო, ასე კვდებიან ტირანები.

სიყვარულით

კოკოლოზა