უსათაურო

დასწყევლოს ღმერთმა, აქ როგორ ცივა! - ამოიგმინა მომაკვდავმა ჰიტლერმა და სულიც განუტევა.
ტიროდა ყველა: ევა ბრაუნი, ბენიტო მუსოლინი, გებელსი (თუმცა არავინ იცის, ის იმ დროს ცოცხალი იყო თუ არა). ტიროდა ქვა და ტიროდა მიწა. ქვითინებდნენ რაიხსტაგის დანგრეულ-დანახშირებული კედლები, ტიროდა გერმანელი ჯარისკაცის ჩაფხუტი, რომელიც გრძნობდა, რომ მალე ჭიკარტების სათავსოდ იქცეოდა.
მოკვდა კაცი გენია, კაცი ულვაში, კაცი ემოცია.
ახლა რაღა იქნება? - იკთიხა თვალცრემლიანმა ევა ბრაუნმა.
არც არაფერი, ერთი ფერმა შევიძინოთ და დამპალი ღორები მოვაშენოთ - უპასუხა მუსოლინიმ, რომელსაც უაზრო და უადგილო ხუმრობები უყვარდა.
შეგიძლია ერთხელ მაინც სერიოზული იყო?! - უყვირა ევამ, შენნაირი მერყევი მეგობრების გამო დაიღუპა ჩემი დოლფი. როცა ის სტალინგრადთან წვალობდა შენ იჯექი და იტალია - ესპანეთს უყურებდი. მოგეგოთ მაინც, სამარცხვინოდ ითამაშეთ.
კარგი დაწყნარდი ევა - საუბარში, აქამდე გაჩუმებული, გებელსი ჩაერთო. თქვენ რა გიჭირთ, მე ისიც არ ვიცი, ახლა ცოცხალი ვარ თუ არა. ისე ღორების ფერმის იდეა მეც მომწონს, აი ღორი რძესაც რო იძლეოდეს ნაღდად თავიდანვე მოვკიდებდი მაგ საქმეს ხელს.
სხვათა შორის ზოგ ქვეყანაში ღორის რძესაც სვამენ (მუდამ ასეთი არაკომპეტენტური და მოსულელო განცხადებების გაკეთება იცოდა მუსოლინიმ)
რა ღორის რძე თქვენ სულ გაგიჟდით - ისევ იღრიალა ევამ - შეხედეთ რა კაცი აღარ არის! რა დრო დაგვიდგა, ვიღაც ორი ნაბიჭვარი ჩვენი იმპერიის სიამაყე, რაიხსტაგზე, წითელ დროშას არჭობს, თქვენ კიდე ღორებზე ლაპარაკობთ.
რა ვქანთ აბა ევა - მიუგო სწაფად მუსოლინიმ - თან ხო არ ჩავყვებით საფლავში!
გთხოვ დამშვიდდი ევა, ამას ახლა ვეღარ გააცოცხლებ, ჩვენ კი თავს რაღაცით ხომ უნდა მივხედოთ, ბოლოს და ბოლოს არსებობა ხომ გვინდა, სიცოცხლე გრძელდება, შენ ლამაზი ქალი ხარ, ჭკვიანი, ნიჭიერი ცხოვრება წინ გაქვს და შენი ბედი უნდა ეძიო, ალბათ ახლო მომავალში გავარკვევ ცოცხალი ვარ თუ არა, და თუ ცოცხალი ვარ, ცოლობას გთხოვ, მე მინდა შენზე ვიზრუნო - გაბედა გებელსმა.
მართლა?! და მე მარტო ყოფნა არ მომიწევს?! და შენ მართლა გინდა შენი ცოლი გავხდე? შენ მართლა გინდა ჩემზე იზრუნო?! ასეთი სიტყვები დიდი ხანია ჩემთვის არავის უთქვამს - ისევ აქვითინდა ბრაუნი.
მინდა აბა არ მინდა! და თანაც როგორ, ამდენი ხანი ვერ შემოგბედე, ან როგორ შემოგბედავდი, დოლფი ხომ ასეთი ეჭვიანი იყო.
ხო, ეგ ჩემისა სულ იმას მაბრალებდა ჯარისკაცებს შენ უფრო უყვარხარ ვიდრე მეო - ისევ ჩარეთო მუსოლინი, არადა სულ არ მეკიდა ეგ ჯარისკაცები! 
კარგი ბენიტო გვაცალე - უთხრა გებელსმა მუსოლინის - ვერ ხედავ აქ რა საქმე წყდება, ჩვენი ბედნიერება იჭედება ამ ოთახში, ჩემი და ევასი.
მაშ, ჩემო ვარდო, ახლავე წავიდეთ და, თუ ცოცხალი აღმოვჩნდი, ჯვარი დავიწეროთ, ნოტრდამში ან წმინდა პეტრეში, აგერ ბენიტო მამაოს გააფრთხილებს - აღტაცებას ვერ მალავდა გებელსი.
წავიდეთ, წავიდეთ წმინდა პეტრეში ერთ კაი მამაოს ვიცნობ, ის დაგწერთ ჯვარს!
მოიცა და მეჯვარეები? - იკითხა ევამ.
ერთი მეჯვარე მე ვიქნები, შენთვის კი ერთი მონაზონი მეგულება იქ ტრიალებს ხოლმე ტაძარში, ტერეზა ქვია, ყველას ეხმარება და ჩვენ რატო გვეტყვის უარს - ემოციებს ვერ მალავდა მუსოლინი.
კარგი მაშინ ჩქარა წავიდეთ, მალე მინდა ჩემი ცოლი გახდე - ვერ ითმენდა გებელსი.

სამივე საჩქაროდ კარს მივარდა. ევა ბრაუნი უცბად გაშეშდა და შეშინებულმა უკან მოიხედა. - კი მაგრამ დოლფი... ის ხომ მოკვდა, ასე როგორ დავტოვოთ, უპატრონოდ!

ჰოო, ეგ მართალია - ჩაფიქრდა გებელსი.

ეჰ, წავიდეს მაგის დედაც!.. ჩაიქნია ხელი ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ, ევა ბრაუნს ხელი ჩაავლო და სამივე დოლფის ახალი როლს როისით რომისკენ გავარდნენ.

მეგობრებო, ასე კვდებიან ტირანები.

სიყვარულით

კოკოლოზა