მიშა!
კარგი მეგობრები მყავს: საინტერესო, თბილი, გულიანი, მგრძნობიარე და გვერდში დამდგომი. ყველა ჭკვიანი არაა, არც ლამაზი და არც მდიდარი, ზოგი ისეთია ზოგი ასეთი, მაგრამ ყველას ერთ რამ აერთანებს: ისინი კარგი ადამიანები არიან. მათთან ურთიერთობა სასიამოვნოა, მათთან თავს კარგად ვგრძნობ. უფრო სწორად ვგრძნობდი...
ძალიან მენატრებიან, თითოეული მათგანი საოცრად აკლია ჩემ ცხოვრებას და ძლივს ვიკავებ თავს რომ არ დავურეკო, შევხვდე და მათი კამპანიით დავტკბე. არა, თვითგვემისკენ არ მაქვს მიდრეკილება და არც ამის ნიშნებს ვამჩნევ საკუთარ თავს, უბრალოდ ვიცი, რომ კიდეც რომ დავურეკო ან შევხდე მათი კამპანიით ვერ დავტკბები - ისინი მიშისტები არიან. ზოგი ცხადად და აშკარად, ზოგი გაუმხელელად, ზოგი ინდიფერენტულობასა და აპოლიტიკურობას ამოფარებული, ზოგი შუშების ლაპლაპით დაბრმავებული, ზოგი შენი ბოდვით გაბრუებული, ზოგი კარგ ხელფასს დახარბებული და ზოგიც ცუდი ხელფასის დაკარგვით შეშინებული. მე მათ ყველას ერთ ქვაბში ვხარშავ, რადგანაც ვთვლი რომ განსხვავებულ ქვაბებს არ იმსახურებენ.
ვიცი რასაც იტყვი: ვაი შენს პატრონს! შენ მეგობრებთან ურთიერთობა არ შეგეძოს ჩემი რა ბრალიაო. ამ სიტყვების წამკითხავნი კი დააყოლებენ: პოლიტიკის გამო მეგობარს მარტო იდიოტი თუ მოიმდურებსო.
მაგრამ მიშა, შენ არ ხარ პოლიტიკა, უკვე ადამიანიც აღარ ხარ, ჩემ მეგობრებს მიშა კი არ მოსწონთ, არამედ მიშიზმი საკუთარ თავში; თვითკამყოფილება იმით, რომ რაღაც დიადის და ბრწყინვალის შექმნაში იღებენ მონაწილეობას.
მიიღონ, რა მოხდა მერე, თითქოს არაფერი ცუდი ხომ?! მაგრამ უბედურებაც ესაა: ამ დიადისა და ბრწყინვალის შექმნით დაბეცებულნი ყველაფერ დანარჩენზე თვალს ხუჭავენ და იმ დაწყევლილ ფერხულში ერთვებიან, რომელსაც ასეთი მოდმებით გვთავაზობ ყოველდღურად და ყოველწამიერად.
ჩემ კარგ მეგობრებს არ უნდათ იფიქრონ იმაზე, თუ რატომაა ამდენი ხალხი შენით უკმაყოფილო, არც იმაზე ფიქრობენ, რომ შეიძლება ერთ დღეს ისინიც უკმაყოფილოთა სიაში აღმოჩდნენ, არც ის ადარდებთ, რომ მათი აშენებული დიადი და ბრწყინვალე რაღაცის ნიშნებიც კი არ ჩანს ჯერ. ჩემ კარგ მეგობრებს სულ ფეხებზე კიდიათ ის ფაქტი, რომ თუ სასწაული მოხდა და მათი ბედნიერება მაინც აშენდა - სხვის უბედურებაზე იქნება აგებული; და რომ, არ არსებობს ხალხის ბედნიერება, თუ ადამიანი არაა ბედნიერი. ჩემი კარგი მეგობრები სუსტები არიან, რომ მსგავს რაღაცეებზე იფიქრონ, განა არ შეუძლიათ, გონებაც ყოფნით და ცოდნაც, უბრალოდ თვალდახუჭლი უკეთ გრძნობენ თავს და ტყუილად გახელით თავს არ იწუხებენ, რადგან ასე უფრო კომფორტულია.
სხვა საკითხებში ისეთივე ჯიგრებად დარჩნენ, როგორც შენამდე იყვნენ, უბრალოდ მე ვეღარ ვხედავ მათ სიჯიგრეს, რადგანაც მეც სუსტი ვარ და დაბრმავებული. არ შემიძლია ისეთ ადამიანებთან საერთო ენის გამონახვა, ვისთვისაც ადამიანი ღირებულებას არ წარმოადგენს. მიშიზმისთვის კი ეს ღრებულება უცნობია.
მაშ სამუდამოდ დავკარგე ეს მეგობრები? მუდამ ამ ერთ ქვაბში მოიხარშებიან? - იმედი მაქვს რომ არა. იმისთვის, რომ ჩემი იმედი გამართლდეს აუცილებელია, რომ მიშიზმი გაქრეს, განელდეს მაინც. საზოგადოებამ და თითოეულმა ადამიანმა განსაჯოს და გაასამართლოს ეს მავნე ჩვევა და ვერდიქტი გამოუტანოს მას - "მოიკვეთოს"! ამ ვერდიქტმა ჩემი კარგი მეგობრები უნდა მიახვდროს, რომ რაღაც ძალიან ცუდის ნაწილი იყვნენ, ოღონდ უნდა მიახვედროს და არა დააძალოს (მაშინ ეს ხალხი მიშისტობას კი შეეშვება, მაგრამ ვერდიქტისტი გახდება).
ვიცი, ზედმეტი თავდაჯერებულობით ვლაპარაკობ მათ მცდარობასა და ჩემ სიმართლეზე, მაგრამ ჩვენი კვლავ დამეგობრების სხვა გზას ვერ ვხედავ და ეს ის საკითხია რაშიც სულაც არ ვარ სუსტი - მზად ვარ ყველასა და ყველაფერზე უარი ვთქვა, თუ ვთვლი, რომ ის ბოროტებას ემსახურება ან თუდაც მხოლოდ იწონებს.
ამიტომ მიშა, გთხოვ და მოგიწოდებ: გაქრი და განიავდი შენი მიშიზმიანად და დამიბრუნე ჩემი კარგი მეგობრები. მომეცი საშუალება თთოეული მისთვის განკუთვნილ ქვაბში დავაბრუნო და მათთან ლაღობით დავტკბე. ვერ ხედავ, რომ ხელს გვიშლი მეგობრობაში, შეგვეშვი რა!!!
P.S. ალბათ, რაღაც დროის მერე, როცა მიშიზმი გაფერმკრთალდება , ან სულაც გადაშენდება, ამ ჩანაწერს შევხედავ და საკუთარ ფეხმოუდრეკლობაზე გამეცინება (ნეტა მალე მოვიდეს ეს დრო), მანამდე კი - "აქა ვდგევარ და სხვაგვარად არ ძალმიძს".
სიყვარულით
კოკოლოზა
