ორიოდ წლის წინ მეგობრის ქორწილში ვიყავი. ჩვეულებრივი ქორწილი იყო: სუფრა, საჭმელები, დამკვრელები, საგანგებოდ გამოპრანჭლი და იდუმალი პრინცის მომლოდინე ქალწულები და ნაკლებად ქალწულები, იდუმალ პრინცობას შეფარებული ოღრაშები და მრავალი სხვა რამ თვალსაჩინო. თუმცა ერთი რამ კი ნამდვილად უჩვეულო და ახალი აღმოჩნდა ჩემთვის (ეტყობა იმიტომ, რომ იშვიათად დავდივარ ქორწილებში): ახალგაზრდა, სიძის მეგობარი, თამადა თითქმის ყველა სადღეგრძელოში ახსენებდა ე.წ. "ზეციურ საქართველოს". თუ წინაპრების, წასულების და, ჯანდაბას, ბებია-ბაბუების სადღეგრძელოებზე კიდევ ასატანი იყო, მავანმა თამადამ სიძე-პატარძლის, სიცოცხლისა და მსგავსი "პოზიტიური" სადღეგრძელოებისასაც რომ იგივე გაიმეორა - ცოტა შევფიქრიანდი. - თითქოს ახალგაზრდა კაცია, ჯანი არ აკლია და ფერი, მთელი ცხოვრება წინა აქვს, სააქაოთი უნდა ტკბებოდეს, ეს კიდე სადღაც ჰოპოთეტურად არსებულ "ზეციურ საქართველოს" მისტირის! - გავიფიქრე შეცბუნებულმა.
ერიჰაა, დავახვიო აქედან, თორე დღესვე რომ მოინდომონ ამ ჩემისებმა ზეციურ საქართველოში გამგზავრება, რაღა მეშველება! უამრვი საქმე მაქვს მიწიერ საქართველოში დასასრულებელი და ჯერაც არდაწყებული - ერთი ესეც ვთქვი და ზეაღმავალი კამპანია დავტოვე.
მას მერე ვაკვირდები ქართველების ზესწრაფვას და სულ ახალ-ახალ აღმოჩნებს ვაკთებ. მაგალითი გინდა? ა ბატონო: ადრე რომ დაგეცემინებინა რას გეტყოდნენ? - ჯანმრთელობა! სიცოცხლე! ჯანი!გაზრდა! ცხვირის გაზრდა ყურებამდე! ჩაჯმა! და ვინ მოსთვლის კიდევ რას. დღეს კი დაცემინება არ მაქვს დამთავრებული, რომ ყველა მხრიდან მესმის - ღვთის წყალობა!
ღვთის წყალობის საწინაღმდეგო კი არ მაქვს რამე, მხოლოდ ის მაკვირვებს როდის და რატომ გახდა ეს უღმერთო ხალხი ასეთი ღვთისმოსავი. ასეთი რა გადატრიალდა ჩვენ კავკასიურ ტვინებში, რომ უცბად ყველაფერი ღვთიური, ზეციური და წმინდა გახდა? რამდენადაც ვხედავ 10 მცნება ჯერ კიდევ არაა ამ ქვეყანაში აქტუალური, არც რამე გამოცხადებისა და სასწაულის მაგვარი გვქონია ახლო წარსულში და, მით უმეტეს, არც ჭეშმარიტი მორწმუნენი მომრავლებულან. აბა რა ჯანდაბამ მოანდომა ამ ხალხს ღმერთი, უფრო სწორად რაღაც ღმერთის სუროგატი, ე.წ. სასრგებლო ღმერთი, რომელიც მხოლოდ იმისთვის არსებობს, რომ როცა მიჰქარავ შეგინდოს, გაგწმინდოს და მეორედ მიქარვის საშუალება მოგცეს. მერე ეს ცოდვებიც ჩამოგაწეროს (ჩამოყაროს მრიცხველივით) და მორიგი შეცოდებისთვის მოგამზადოს.
ესაა საზოგადოება, სადაც ქრისტეს სიტყვებს ნაკლები მნიშვნელობა აქვს ვიდრე პირადი მოძღვრის ამავე სიტყვების ინტერპრეტაციას. ყველაფერი დასაშვებია თუ "მამაომ" კურთხევა მოგცა და გზა და მარჯვენა დაგილოცა. ღვთისმოშიშ ქართველებს კი ეს ძალიანაც აწყობთ: აპრავებენ თავის სიბინძურეებს "ჯიგარ მამაოებთან" და ყველა კმაყოფილია, განსაკუთრებით კი - ღმერთი.
როგორ მინდა ჭეშმარიტად მორწმუნე ადამიანის პოვნა. კაცისა (ან ქალის), რომელსაც რწმენა დაამშვენებს, რომლისთვისაც რჯული პოპულიზმისა და პრანჭიაობის საგანი არ იქნება, რომელიც ქრისტეს (ან მუჰამედის, ან ბუდას) სახით სულიერად ცხოვრების გზას დაინახავს და არა გზას სადღაც არსებული უკეთესი სამყაროსაკენ, სადაც შანსი გაქვს შეჭამო, დალიო და მოიხმარო ყველაფერი, რაც აქ ვერ მოასწარი. ერთი ისეთი ადამიანი მაჩვენა, რომელიც თავისი მრწამსით დატკბება არა მაშინ, როცა თავზე წვეთებს დააპკურებენ და ეტყვიან კრავივით უცოდველი ხარო, არამედ მაშინ, როცა, საკუთარ საქციელზე, კმაყოფილი იტყვის - სწორად და მართლად მოვიქეციო. მოკლედ, ისეთი ადამიანი მინდა, რომელიც ღმერთსა და მის მცნებებს ჯერ საკუთარ თავში იპოვნის და შემდეგ სხვაგან.
უჰ, ძალიან გავუბერე აი! მარა ნიჩევო, ამ წვიმიან შაბათ საღამოს რა უნდა ქნას კაცმა ღმერთსა და უღმერთობაზე ფიქრზე უკეთესი?! მეც ვაგდივარ უსაქმოდ და ვფიქრობ ღვთის წყალობაზე, რომელსაც ყოველი დაცემინებისას მარგუნებენ მოყვასნი; იმაზე, რაც, წესით, ღმერთმა უნდა მოგვცეს, თუ იგივე მოყვასთა სიტყვებს დავუჯერებთ; იმ ყველაფერზე, რაც ღმერთის ნებაა და იმაზე, რაც არა ჩვენ, არამედ ღმერთმა უნდა გააკეთოს.
ღმერთმა ქნას გააკეთოს!
სიყვარულით
კოკოლოზა
No comments:
Post a Comment