წუხელ

- ხმა ამოიღე ვირიშვილო, ვერა ხედავ ვერ ვიძინებ, ერთი გვერდი მაინც დამაწერინე - კაი ხნის დუმილის შემდეგ შევუკურთხე ფანჯრის რაფაზე ჩამომჯდარ, გაღრეჭილ მუზას.
- მე რა დაგაწერინო, შე ტუტუცო, რომელი შთაგონების წყარო მე მნახე?!
- აბა აქ რას მოეთრეოდი, ან რისი მუზა ხარ?!
- ისე მოვედი სანახავად. შეგატყვე რო არ გეძინებოდა და გავიფიქრე ნაღდად მუზის მოლოდინშია, მორიგი შედევრის შექმნა უნდათქო.
- მერე როდემდე უნდა იჯდე მანდ! ახლოს მოდი და რამე საინტერესო მოვიფიქროთ ერთად, ნუ გეშინია არ ვიკბინები.
- ზუსტად მაგ ჭკუაზე ვარ, ახლოს მოვიდე და შენ ჩაგივარდე კლანჭებში, მერე ხვეწნას დამიწყებ რამე დამაწერინეო, მე კიდე სად მაქ მაგის თავი.
- უხ, ვინც შენ მუზობა დაგაბრალა, თავი აქ წასაჭრელი! ერთი ჩვეულებრივი ხულიგანი ხარ!
- რაც ალხანა ის ჩალხანაო, ხო გაგიგონია. მაინც რა გინდა, მწერლობა გადაწყვიტე?
- არა კაცო, რა მწერლობა. სად შემიძია მაგდენი. მწერლობისთვის სამი ძირითადი თვისება მაკლია: განათლება, სიბეჯითე და ტალანტი.
- აბა რაღა გაქ შე საცოდავო?
- რა და ერთი შტერი მუზა მყავს გადაკიდებული, მოვა ხოლმე ჩამოჯდება ფანჯრის რაფაზე და მეღრიჯება. მერე მეც ვყვები პროვოკაციას და ჩემ საამაყო ბლოგზე ვწერ რაღაც სისულელეებს.
- შენ კი წერ, მარა ვინმე თუ კითხულობს?
- ვისთვისაც ვწერ ისინი კი კითხულობენ და მეტი არც მინდა.
- ვინაა ის ბედნიერი, ვის უძღვნი შენ უკვდავ ქმნილბებეს?
- ლაზღანდარობას მოეშვი, თორე წამოვიდა ქოშები კბილებში! ერთი-ორი მეგობარი კითხულობს შიგადაშიგ, სამსახურის მერე, განტვირთვის მიზნით. თითომ თუ თითო გაიღიმა უკვე კაია.
- ტიტანურ მიზნებს შეჭიდებიხარ, ვამაყობ შენით!
- ნუ მეკაიფები, თორე დავკეტავ მაგ ფანჯარას და დარჩები გარეთ. მერე წადი და ეძებე მეორე ჩემნაირი იდიოტი, შენ რომ მოგისმენს.
- კარგი ჰო, ნუ ცხარობ... კი მარა, თუ ორი კაცისთვის წერ და ის ორი კაცი კითხულობს კიდეც, რაღად ხარ უკმაყოფილო?
- რად და ამ ბოლო დროს ვგრძნობ, რომ იმ ორ კაცსაც ვეღარ ვაღიმებ. დავმძიმდი და უინტერესო გავხდი. სილაღე დავკარგე და ვითომ სერიოზული რაღაცეების წერა დავიწყე.
- ეგ კი მართალია. რა შენი საქმეა დაჩაგრული ომის ვეტერანები, დარბეული მიტინგები და ზოგადსაკაცობრიო გასაჭირი.
- გეტყობა იმ ორ კაცში, ჩემ ბლოგს რომ კითხულობს, ერთი შენა ხარ.
- ხანდახან თვალს გადავავლებ ხოლმე, საქმე როცა არ მაქვს. ისე გეთანხმები, ამ ბოლო დროს ნამეტნი დამძიმდი. სადაა ის სიმსუბუქე, რომლითაც ვილნიუსში ნანახ ტრაკზე, ან ქალწულების ხიდიდან ფენაზე წერდი?!
- რა ვიცი, რაღაცა მთრგუნავს და ტრაკებზე და ქალწულებზე ვეღარ ვფიქრობ. უფრო სერიოზული თემები მაწუხებს და იმათზე ვწერ ხოლმე. რაც გამოდის შენც კი ხედავ...
- ხოოო, ლიტერატურის სახელმძღვანელოში მაგით ვერ მოხვდები.
- მუზა კი არა მაიმუნი ხარ!
- არც შენ მყავხარ სერვანტესი.
- სერვანტესობას ვინ ჩივის, შენ ვერ მოგიშორე და ეს მაწუხებს.
- მე ყურადღებას ნუ მომაქცევ, ჩემთვის ჩამოვჯდები ხოლმე აგერ, რაფაზე. შენ კი დაიძინე და უფრო რაციონალურ რაღაცეებზე იფიქრე.
- ძნელია, ეს ოხერი. განსაკუთრებით მაშინ, მთელ დღეს უსაქმოდ რომ ვატარებ. საღამოს ისეთი გრძნობა მაქვს თითქოს ძილი არ მეკუთვნის, თითქოს ვიღაცის ძვირფასი დრო გავფლანგე და ახლა მშვიდად დაძინების უფლება არ მაქვს.
- ნამეტანი სენტიმენტალური ხარ შენ, ძამია!
- კახელი კაცის მუზა როდის აქეთ უქცევს იმერულად?
- კახელი, თორე შენც ქვევრის რეცხვაში გხდება სული, თბილისს არ გაცდენილხარ. ქარხნის პურზე და კარაქზე გაზრდილი ქალაქელი სირისტიანი ხარ.
- ეგ კი გეშლება: მე რო ვიზრდებოდი კარაქი ჭირდა და ძირითადად მარგარინს გეახლებოდი.
- ჰოდა მუზაც მარგარინივით გყავს: მთლად კარაქივით ხარისხიანი ვერაა, მარა შიმშილს მაინც გიკლავს.
- რაც აქ ხარ, ასეთი ჭკვიანური ჯერ არაფერი გითქვამს. ყოჩაღ.
- მადლობა, შენგან ვსწავლობ. მაშ, რას აპირებ ახლა: ძველებურ სალაღობო სტილს დაუბრუნდები თუ დასერიოზულება გაქვს გადაწყვეტილი?
- გააჩნია, მე და შენ როგორ მოვიქცევით. ხო იცი ამ საქმეში მარტო არ ვარ. რო ჩამომჯდარხარ მანდ და მეღრიჭები ყველის ვაჭარივით, მე თუ დამერხა, შენც თან მომყვები.
- მე რაღატო?
- თუ ძველი სილაღე ვერ დავიბრუნე, წერასაც შევეშვები, ჰოდა, წერას თუ შევეშვი შენ რაღაში მჭირდები, რამეს მაინც გავდე!
- კარგი ერთი, ნუ მემუქრები, შენნაირს მილიონს ვიშოვი.
- მე გამიფრთხილბებიხარ და დანარჩენი შენ იცი...ძამია!
- კარგი გავითვალისწინებ. ალბათ, ხვალ რო გაიღვიძებ, ამ ჩვენ საუბარს შენ გენიალურ ბლოგზე მოათავსებ.
- ეჭვიც არ შეგეპაროს! უკეთესს ვერაფერს მთავაზობ და მთლად მშრალზე ხო არ დავრჩები.
- რაც გინდა ის ქენი, ოღონდ იმით მაინც მეცი პატივი, რო არაფერი დაამახინჯო. შენი ამბავი რო ვიცი გააბუქებ და მონსტრად გამომიყვან.
- მონსტრად არა ბელზებელად. მე არ ვიცი რაცა ხარ! რაღა უნდა გავაბუქო, ან დამახინჯება რაში გჭირდება, ისედაც გონჯი ხარ.
- ახლა უკვე ზედმეტი მოგდის ძმაო, წავედი მე, არ გამოდის შენთან ნორმალური ლაპარაკი.
- ეჰ, რა დრო დამიგა, შენნაირიც რო მაგას მეტყვის. კაი წადი და შეეცადე შემდეგშიც ასეთი ცარიელი თავით არ მოხვიდე, სირცხვილია მაინც.
- ეჰ, სადაც შენი დაიკვეხნო, იქ ჩემიცა თქვი. წავედი მე.
და წავიდა.


სიყვარულით
კოკოლოზა