- ჩადი ახლა რენტგენზე, ორი სართულით დაბლა, სურათები გადაიღე და უკან ამოდი: ვნახოთ ერთი რა გჭირს - მითხრა ჩემმა სიმპათიურმა ექიმმა და მიმართვა მომაწოდა.
ძლივს ჩავბობღდი ჩემი დანჯღრეული ფეხით ორი სართულით ქვემოთ და რენტგენის კაბინეტს დავუწყე ძებნა. არასოდეს გაგიჭირდება მისი პოვნა, თუ ერთი მარტივი ჭეშმარიტება იცი - რენტგენის კაბინეტი ისაა, რომლის გარშემოც ყველაზე მეტი ხალხი ტრიალებს. ამ პრინციპით უცბათ მივაგენი დანიშნულების პუნქტს და ჯადოსნური სიტყვებიც წარმოვთქვი: "ბოლო ვინაა?"
ბოლო ერთ პაშპაშა ქალბტონი აღმოჩნდა და მას შემდეგ კუთვნილი ადგილი დავიკავე.
დრო გადიოდა, რიგი კი - არა. როგორც ყოველთვის ხდება ხოლმე ჩვენ მზიან სამშობლოში, რიგში რიგითობის პრობლემა დადგა. ვინ ვის წინაა? ვინ ვისზე ადრე მოვიდა? ლაბორატორიის რიგში თუ 38 იყო, იმავე რიგის 33-ს როგორ დაასწრო ამ რიგში ჩადგომა? როგორ გეკადრება? რეებს ბედავ? საიდან ჩამოეთრიე? გეტყობა რაცა ხარ! (ეს კითხვა არაა, მაგრამ წინა კითხვების ლოგიკური გაგრძელება კი ნამდვილად არის).
ასე ატყდა ერთი შეხედვით მშვიდსა და უწყინარ რიგში სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლა (არ დაგავიწყდეთ, რომ ყველა ავადმყოფი, დავრდომილი, ინვალიდი და უმწეო იყო, როცა საქმე კაბინეტში ურიგოდ შესვლას შეეხებოდა). ბრძოლის მთავარი მონაწილები ჩვენი საზოგადოების საუკეთესო ნაწილი - ქალები იყვნენ. კაცები კი გვერდიდან, მოწიწებით ვუცქერდით ამ მღელვარებას.
ბოლოს, როცა მივხვდი, რომ საქმე არც თავისით მოგვარდებოდა და არც საწყალი დაცვის თანამშრომლების ძალისხმევით, ქალბატონებს წინადებით მივმართე:
- ქალბატონებო! - დავიწყე მკაფიო, მაგრამ მშვიდი ხმით - მოდი ცივილიზებულად მოვიქცეთ, რახან ასე ვერაფერს ვარკვევთ, ფურცელზე ჩამოვწეროთ სია და იმის მიხედვით შევიდეთ.
ქალბატონები იძულებული გახდნენ დამთანხმებოდნენ (ამაზე პროგრესული ჯერ არაფერი თქმულა იმ რიგში) და მიყუჩნდნენ. გახარებულმა დაცვის თანამშრომელმა უცებ გვიშოვა ფურცელი და კალამი და სიის შედგენას შევუდექით. თავიდან ეს საქმე ერთმა ქალბატონმა ითავა, მაგრამ სხვა ქალბატონებს მის მიმართ აშკარა უნდობლობა დაეტყოთ და იძულებული გავხდი, მე შემესრულებინა ეს საპატიო მისია. რიგის რამდენიმე პრობლემურ ადგილზე შევთანხმდით და სიაც შედგა. სკამების სიმცირის გამო, იატაკზე ვიჯექი და ვინც კი ახალი მოდიოდა, ჩემ "კაბინეტში" ვიწვევდი სიაში ჩასაწერად.
მდგომარეობა განიმუხტა, ვნებათაღელვა უეცრად გაქრა, ხალხი ხუმრობისა და ამბების გაზიარების ხასიათზე მოვიდა. სიამაყით ავივსე, ეს ხომ ჩემი დამსახურება იყო.
ისეთი სიმშვიდე დადგა, რომ ერთმა კაცმა შემომჩივლა კიდეც: 'რად გააჩერე კაცო?! ეჩხუბათ, ცოტას გავერთობოდით მაინცა. ერთხელა ვნახე ავტობუსის მძღოლის ცოლისა და საყვარლის ჩხუბი დიდუბეში, მაგარი რამე იყო, აი!"
რიგი ძალიან ნელა მიდიოდა, სია კი იზრდებოდა და იზრდებოდა.
რიგი გრძელია, შვილო? - მკითხა მოხუცმა ქალმა
- კი ბებო, გრძელია.
- და ნელა მიდის?
- ძალიან ნელა.
- დაღამდება?
- რა ვიცი ბებო, აქამდე ყოველ დღე ღამდებოდა და დღეს რაღა ღმერთი გაუწყრება.
ასეთ საუბრებში გაიარა ორსაათნახევარზე მეტმა. კაბინეტის დახურვამდე ერთი საათიღა რჩებოდა. ხალხმა იგრძნო, რომ ბევრი ჩვენგანი დღეს სანატრელი სურათის გადაღებას ვეღარ მოასწრებდა. ზოგი დანებდა და სახლში წავიდა, ზოგმა კი (სიის ბოლო ნომრებმა) უწესოდ თამაში არჩია და აყალამაყალიც თავიდან დაიწყო.
ერთი ასაკოვანი ქალბატონი მოვიდა და მითხრა მე სიცხიანი ვარ და შესვლა სხვებზე ადრე მეკუთვნის, ამიტომ სიაში წინ წამწიეო. მეორე (ის მძიმე შემთხვევა იყო) კარის წინ ზაქივით ჩადგა და ყვირილი მორთო მე დილიდან აქა ვდგევარ და ახლა ჩემი ჯერიაო. თქვენ მე უპატრონო ხომ არ გგონივართ, აგერ ნახავთ თუ არ შევალო. მერე მეც მომიბრუნდა, შენი ბრალია - გვიან მოსულები ჩემ წინ ჩაწერე სიაშიო.
ატყდა ისევ ჩხუბი და საქმის გარჩევა. ვიღას ახსოვდა შენი სია და პროგრესული მიდგომა. ქვეყანა ისევ ქაოსმა და აგრესიამ მოიცვა.
ბედად ჩემი ჯერიც მოვიდა. 5-ის ნახევარზე, როგორც იქნა, შევედი (5-ზე იკეტებოდა). კარს იქიდან პროგრესული ახალგაზრდის გარეშე დარჩენილი მანდილოსნების სასტიკი ბრძოლის ხმა შემოდიოდა. საწყალ დაცვის თანამშრმლს ხმაზეც კი ეტყობოდა, რომ სიმწრისაგან ოფლში იყო გალუმპული.
ჩემი დანჯღრეული ფეხი (და ხელი) გააშქეს და დახურვამდე 5 წუთით ადრე კაბინეტიდან გამოვედი. ექიმებს გაძლება ვუსრვე, ახლად შეძენილ მეგობრებს - წარმატება და სახლისკენ წავლასლასდი.
ეს ამბავი იმად მოვყევი, რომ ფეხი მაქვს დანჯღრეული, ვწევარ და სხვა უკეთესი საქმე ვერ მომინახავს.
სიყვარულით
კოკოლოზა
No comments:
Post a Comment