პინკ ფლოიდის გენიალური "კედელი" უცნაურად იწყება: მხოლოდ დაკვირვებული მსმენელი თუ შეამჩნევს ალბომის პირველ ბგერებთან ერთად გაჟღერებულ უცნაურ სიტყვებს ...we came in?, ამ ფრაზას განსაკუთრებული მნიშნელობა არ აქვს, ვიდრე კონცერტის ბოლოს, მეორე ფრაზას არ მოისმენ, - isn't this where... შეერთებით ასეთი წინადადება გამოდის: isn't this where we came in? რაც დაახლოებით ასე ითარგმნება "განა ჩვენ აქ არაფერ შუაში ვართ?". "კედელში" დასმული პრობლემები სრულიადაც არაა ჩვენთვის უცხო: ცხოვრების განმავლობაში დათრგუნული და შეშინებული ადამიანის (ან ჯგუფის) მიერ ძალაუფლების ხელში ჩაგდება და ხალხთან ძალადობის ენით საუბარი ერთერთია ამ საერთო პრობლემებს შორის.
ამ ხალხმა წუხელ კიდევ ერთი მიტინგი დაარბია, დარბევის დამკვიდრებული ტრადიციების სრული დაცვით და ალაგ-ალაგ იმპროვიზირებით. პირველი რაც ამ დროს თავში მომივიდა სწორედ ეს ფრაზა იყო - განა ჩვენ აქ არაფერ შუაში ვართ? იმით, რომ, ამ თავსხმა წვიმაში, გემრიელად ვარ მოკალათებული ლოგინში, როცა სხვები ასფალტზე ყრიან და თავში კეტები ხვდებათ, ხომ არაფეს ვაშავებ? არის თუ არა ჩემი ბრალი, რომ თანამოქალაქეების ნაწილს შავი დღე ადგას? იქნებ მეც იქ უნდა ვიყო? ან იქნებ, არც ისინი უნდა იყვნენ იქ და ჩემსავით ბალიში ამჯობინონ? და საერთოდ, ვინ არიან ისინი და როგორ მოხდა, რომ ისინი გარეთ აღმოჩნდნენ, მე კი - არა?
მომიტნგეების ქუჩაში დგომის პერიოდში ყველაფერი გაკეთდა მათი უარყოფითი მხრიდან წარმოსაჩენად. არც მთავრობამ დააკლო მცდელობას, არც ოპოზიციამ და არც მედიამ და არც საზოგადოებამ. ყველა პირობა შეიქმნა იმისათვის, რომ ამ "ბინძური", "ლოთი", "ნარკომანი" და "უსაქმური" ხალხისადმი სოლიდარობის გრძნობა არ გაგვჩენოდა და არც მათი ცხვირ-პირის მტვრევაზე დაგვწყვეტოდა გული. მთელი ამ ხნის განმავლობაში სულ მაწუხებდა ერთი "მარტივი" კითხვა: მაინც რით ვარ მათზე უკეთესი? უსამართლობა მათზე ნაკლებად არ მახრჩობს; ცვლილებები მეც ძალიან მინდა; არც ხელისუფლების გამოსწორების იმედი მქვს, მათი არ იყოს. მაშ რაღათი ვჯობივარ, თუ ისინი ბრძოლას მაინც ცდილობენ, მე კი მხოლოდ აღშფოთებით შემოვიფარგლები? მხოლოდ იმით, რომ მე სუფთა ვარ და ისინი ბინძური? იმით, რომ ისინი არაპოპულარულ ლიდერებს უდგანან გვერდით, მე კი - არა?
რაც არ უნდა იყოს მათთვის უმაღლესი ღირებულება: დემოკრატიიდან დაწყებული, ფულით ან 200 ლარიანი სამსახურით დამთავრებული, ისინი ამისთვის იბრძვიან, მე კი ჩემი ღირებულებებისთვის - არა. მაშ რითღა ვარ უკეთესი?
ჩემი და უამრავი ჩემნაირის სიჩუმის მიზეზი ისაა, რომ დასაკარგი მეტი გვაქვს, ვიდრე ქუჩაში შეკრებილ ბინძურებს. თავის გაფუჭებისა გვეშინია და მიზეზად ხალხის, პოლიტიკოსების, მოთხოვნებისა და ლოზუნგების მიუღებლობას ვაცხადებთ. ხოლო როდესაც ჩვენი დრო მოვა ქუჩაში გამოსვლისა (და ის აუცილებლად მოვა), ახლა ჩვენ ვიქნებით ბინძურნი და სხვებისათვის მიუღებელნი. ალბათ ეს ეგოიზმი უნდა იყოს იმის მიზეზი, რომ დღემდე ვერაფერი შევქმენით როგორც სახელმწიფომ და ყველა ხელისუფლება დაუკრეფავში გადავუშვით.
სამწუხაროა ამის აღიარება, მაგრამ სავარაუდოდ, ხალხი მხოლოდ მაშინ გათავისუფლდება ამ ეგოიზმისაგან, როცა კმაყოფილი აღარავინ დარჩება და გამოსავალს მხოლოდ ბრძოლაში დაინახავს. ბრძოლაში სულაც არ ვგულისხმობ ტყვიების ან ქვების სროლას, ჩვენ შორის უამრავი ადამიანია, რომელიც ამაყად აცხადებს, რომ აპოლიტიკურია და კარგი სახელმწიფო ისაა, სადაც ყველა თავისი საქმეს აკეთებს. ალბათ ნაბიჯების წინ გადადგმას მაშინ დავიწყებთ, როცა მივხვდებით, რომ აპოლიტიკურობა არ ნიშნავს გულგრილობას და "თავის საქმეთა" ნუსხას თანამოქალაქეებისადმი თანაგრძნობასაც დავუმატებთ.
დღეს საქართველოში არ არის კადაფის რეჟიმი, მაგრამ შანსი აქვს ასეთად ჩამოყალაიბდეს. ეს შანსი საზოგადოების აქტიურობის უკუპროპორციულია და სხვა ვერც ვერაფერი გაზრდის ან შეამცირებს. დღევანდელ რეჟიმს ალბათ "დემოკრატიით უხარისხოდ შენიღბული, უხარისხო დიქტატურა" ჰქვია და სანამ "შეუნიღბავ და ხარისხიან დიქტატურად" გადაქცეულა, თითიეულ მოქალაქეს მოგვიწევს რაღაცეებზე დაფიქრება და იმ კედლის დანგრევა, რომელიც სხვებისაგან გამოსაყოფად აღვმართეთ.
კოკოლოზა
