ბედნიერი ვარ

ჩემი სამუშაო დღე დილის 10 საათზე იწყება, ამიტომ 9–ის ნახევარზე მიწევს გაღვიძება. სანამ გამოვფხიზლდები, თავს მოვიწესრიგებ და ყავას დავლევ ერთი საათიც გადის და სამსახურში წასვლის დროც დგება. წინათ უფრო ადრე მიწევდა გაღვიძება, მარა მას შედეგ, რაც მანქანა ვიყიდე საზოგადოებრივი ტრანსპორტი აღარ მჭირდება და 20 წუთში ადგილზე ვარ.

ბანკში ვმუშაობ. განათლებით ინჟინერი ვარ, გეპეი დავამთავრე, მაგრამ ბანკში ვიშოვე სამსახური. თავიდან მოლარე ოპერატორად დავიწყე, ახლა კი კრედიტ ოფიცერი ვარ.

კი არი დამღლელი და მოსაწყენი სამსახური, მარა ასატანია. 10–დან 6–მდე გაძლებს კაცი. ხანდახან 6–ის მერეც მიწევს დარჩენა, მარა იშვიათად და იმაშიც ბონუსებს მიხდიან. ხელფასსაც არა უშავს, პრემიებიც მაქვს საშობაოდ და სააღდგომოდ.

სამსახურის მერე მეგობრებს ვხვდები და სადმე კაფეში მივდივართ, ძირითადად შარდენზე ვსხდებით. ოდნავ ძვირი კია, მაგრამ ყველაზე ნორმალური სიტუაცია მაინც იქაა, თბილისში ხო კაი "ზავიდენიანს" ძნელად თუ მონახავ. სამუშაო დღეებში გვიანობამდე არ ვრჩებით, რამდენიმე საათი ვსხედვართ და ვიშლებით. რამდენიმე მეგობარ გოგოს სახლში ვტოვებ და მეც შინ მივიდვარ. ცოტა ხანი ტელევიზორს ვუყურებ და ლოგინში.

დედაჩემი მუსიკის მასწავლებელია, მაგრამ არ მუშაობს და დიასახლისობს, მამა – ინჟინერია თუმცა არც ის მუშაობს პროფესიით, ხანდახან ტაქსაობს. ჩემი და წელს სკოლას ამთავრებს და ეკონომიურზე აბარებს, ძალიან ლამაზი და ჭკვიანი გოგოა.

პარასკევი საღამო რადიკალურად განსხვავდება შუა კვირის საღამოებისგან: სამსახურის შემდეგ ცოტა ხნით ისევ შარდენზე ვიკრიბებით და ვფიქრობთ სად გავაჯაზოთ ამაღამ. ბოლოს რომელიმე კლუბს ვარჩევთ, სადაც ყველაზე კაი დიჯეია ჩამოსული და მთელი ღამე ვიმხობთ. სახლში გათენებისას მივიდვარ და ნახევარი შაბათი მძინავს.

გაჯაზება შაბათ საღამოსაც შიეძლება, თუ ისევ იქ არა, რომელიმე სხვა კლუბში, თუმცა არც კლუბებია ბევრი და კარგი თბილისში. პეროვსკაიაზეც შეიძლება გართობა, რომელიმე პაბში.

კვირას მსუბუქად ვიტვირთებით, სადმე შარდენზე ვიკრიბებით და 2 დღიანი სიგიჟისა და "პიანკისაგან" გამოვდივართ. კვირას გართობა აღარ გამოდის, ხვალ ორშაბათია და 10–ზე ბანკში უნდა ვიყო მეც და ჩემი მეგობრებიც.

ასე ვარ მთელი წელი, ზაფხულამდე, მერე კი იწყება რაც იწყება. აგვისტოს დასაწყისში 2 კვირიან შვებულებას ვიღებ და ზღვაზე ვგაზავ. ადრე უფრო ქობულეთ–ბათუმში დავდიოდი, მარა ყელში ამომივიდა. იგივე ფასად თურქეთში დავიდარ და გაცილებით მაგარია, მთელი რუსეთი იქაა. კი მეზიზღება ეგ ხალხი, მარა ქალები მაგარი ყავთ, ვერაფერს იტყვი. ხან ქემერში ვისვენებ, ხან ანტალიაში.

შარშან თურქეთზე უარი ვთქვი, პატარა კრედიტი ავიღე და სასტავი პრაღაში წავედით. აი ძაააალიან მაგარი იყო, დავიმხეთ მთელი ქალაქი თავზე 4–მა კაცმა.

პატარა შვებულებას ზამთარშიც ვიღებ და ცოტა ხნით ბაკურიანში მივდივარ. შეიძლება საერთოდ ახალ წელს იქ შევხვდეთ მეგობრები და 2–3–ში უკან გამოვბრუნდეთ.

სააღდგომოდ სოფელში ვარ ბებიასთან. მაგარი ბებო მყავს, ბაბუა გარდამეცვალა. მამის მხრიდანაც მყავს ბებია–ბაბუა, მარა იქით იშვიათად ჩავდივარ, რაღაც ნიტოა.

ცოტა ხანში ალბათ ცოლსაც მოვიყვან. ჩემი შეყვარებული კი უარზეა – ამბობს ჯერ უნივერსიტეტი უნდა დავამთავროო, მარა მაგას ვინ ეკითხება, ერთხელ ჩავთვრები და ეგაა.

პოლიტიკაზე არ ვლაპარაკობ, მამენტ მაგრა მკიდია. ეს მთავრობაც დებილია და ოპოზიციაც. არ მესმის როგორ უნდა დადგე ახალგზარდა ადამიანი იმ მიტინგზე სადაც გრეჩიხები გამოდიან სიტყვით.

ცხოვრება წინ მიდის, ამ ეტაპზე ნორმალურად ვარ და იმედი მაქვს უკეთესად თუ არა უარესად მაინც არასოდეს ვიქნები. მე და ჩემი ძმაკაცები პატარა საკუთარ ბიზნესს ვგეგმავთ და თუ გავარტყით შეიძლება კაი კუში მოვხსნათ და მერე ვაფშე მაგრა ვიქნები.

ღმერთმა ქნას!

რა ბედნიერი ვარ, რომ ეს ყველაფერი ტყუილია!

სიყვარულით

კოკოლოზა

სოფო

საიდან დავიწყო? ბოლოდან დავიწყებ. ბოლო კი აქაა და ახლა. მაშ დასაწყისი სადღაა?! – ისიც აქ არის...

ასე დავიწყებდი ნაწარმოებს დახვეწილი მექართულე და მგრძნობიარე ავტორი რომ ვიყო. მაგრამ არ ვარ ასეთი, მუშათა კლასის ერთი რიგითი წარმომადგენელი ვარ (თუმცა დანარჩენ პროლეტარებთან შეერთების არანაირი სურვილი არ გამაჩნია), რომელმაც არც ის იცის როგორ წეროს და არც ის – რა. ახლაც გავიჭედე და რით გავაგრძელო აღარ ვიცი, არა და მინდა გაგრძელება. ჩემი ინტელექტუალური ბაგაჟი ბერად ჩამორჩება ემოციურს და ალბათ ამიტომაცაა, რომ ვერაფერს ვერ ვწერ, გონება გრძნობას ვერ ეწევა.

და უცბად, ზეციური ნიშანივით, ვინმე სოფომ შემომთავაზა სკაიპში მეგობრობა. სოფოს უარი ვუთხარი მეგობრობაზე, მაგრამ კარგი თემა კი შემრჩა საფიქრად: ნეტა როგორია სოფო? და საერთოდ როგორები არიან ის სოფოები, რომლებსაც ვირტუალურად ვიცნობთ და ვმეგობრობთ მათთან? მგონი ერთნაირები უნდა იყვნენ. ყველა ერთმანეთის მსგავსი და ანალოგიური.

ძალიან იშვიათად ვუმეგობრდები ვირტუალურ სოფოებს, მაგრამ როდესაც ეს ხდება, ვცდილობ თითოეული სოფოსგან რაღაც განსაკუთრებული მივიღო და აღმოვაჩინო, თუმცა ეს არასოდეს გამომდის. სოფოებს არ სურთ იყონ განსაკუთრებულნი. მათ ურჩევნიათ იყონ სტანდარტული და ნაცადი, ვიდრე უცხო და ოდნავ უხერხული. მე კი სტანდარტულობა ჩემ უბადრუკ პროლეტარულ ცხოვრებაშიც მყოფნის.

და მაინც, ხომ ექნებოდა ამ სოფოს რაღაც განსაკუთრებული, კარგი და სასიამოვნო მხარე, რომელსაც აუცილებლად დამალავდა და მის სანაცვლოდ ნაცნობ ჭირს შემომთავაზებდა. იქნებ სოფოს მუსიკა უყვარს ისევე გიჟურად, როგორც მე. სახლში მისვლისთანავე ფორტეპიანოს თავს ახდის და დომენიკო სკარლატის იმ პატარა სონატას უკრავს, რომელზეც მეც ასე ვგიჟდები (თუმცა დაკვრა არ ვიცი). მაგრამ ამას ვერ მეტყვის იმიტომ, რომ სკაიპი სკარლატის და მისნაირ პიჟონებს ვერ იტანს.

ვერც იმას მეტყვის, რომ თევზაობაზე აფრენს, რომ უკვე ორი წელია სიონის ტბაზე ვეღარ წასულა შამაიაზე სათევზაოდ და ამას ძლიერ განიცდის. ვერ მეტყვის იმიტომ, რომ მეთევზე გოგოს სკაიპში რა უნდა!

ვერც იმაში გამომიტყდება, რომ მთელი ცხოვრება კრივზე უნდოდა სიარული, ან სულაც რომ ეკონომიურზე ძალით ჩააბარებინეს, სინამდვილეში მებაღეობა უნდოდა.

სოფო სიამოვნებით მომიყვება თუ სად ერთობა და რომ "ყველანაირ" მუსიკას უსმენს, ოღონდ ხასიათს გააჩნია. გამანდობს ბოლო წარუმატებელი ურთიერთობის უაზრო ნიუანსებს და იქვე აღნიშნავს, რომ შეიძლება ძველ შეყვარებულს მაინც შეურიგდეს (აი დარდი!). თავს გამომილაყებს იმაზე საუბრით, თუ სად დაისვენა ამ ზაფხულს, ან სად აპირებს. რა თქმა უნდა მომთხოვს სურათს, რომელსაც მე ცალყბად გავუგზავნი და საპასუხოდ მის სურათს რომ არ მოვითხოვ, თავად შემომთავაზებს საკუთარ პორტრეტს. მეც ზრდილობიანად დავეთანხმები და ვაკის პარკში ან კუს ტბაზე საგანგებოდ სკაიპისთვის გადადაღებულ შედევრს მივიღებ, რომელსაც თან მოყვება კომენტარი რომ ამ სურათში კარგად ვერ გამოვიდა და ცხოვრებაში სხვანაირია.

და ასე გაგრძელდება მანამ, სანამ სოფო არ მიხვდება, რომ იშვიათ კრეტინს წაააწყდა, რომელსაც არც მისი წინა შეყვარებული აინტერესებს, არც მომავალი, არც ფოტოები და, შენ წარმოიდგინე, არც სექსი მასთან.

ასე მიდის ჩემი ცხოვრებიდან მორიგი სოფო და სიცარიელეს ტოვებს კონტაქტების სიაში.

მე არ მინდა დედამიწა სოფოდ გადაიქცეს და იმ ერთ უბადრუკ კომპიუტერულ პროგრამაში ჩაეტიოს, რასაც სკაიპი ქვია.

პროლეტართან ერთად ძველმოდურიც ვარ ხო?! – ეგრეა. მერე რა, კიდევ უამრავი ნაკლი მაქვს, ჩემი ხიბლი ხომ ჩემ ნაკლოვანებებშია!

P.S. ამ სისულელის წერისას არც ერთი სოფო არ დაშავებულა.

სიყვარულით

კოკოლოზა

რადიკალი

ვგრძნობ, რომ ნელნელა იდიოტ რადიკალად ვყალიბდები. ვგრძნობ, მაგრამ საწინააღმდეგოს ვერაფერს ვაკეთებ და ისღა დამრჩენია მოწმის სახით ვადევნო თვალი საკუთარ გაიდიოტებ–გარადიკალების პროცესს.

თვალს ვადევნებ და ვცდილობ მიზეზები ვიპოვნო. ის შინაგანი და გარე მიზეზები, რომლებმაც ჩემი გარადიკალება გარდაუვალი გახადეს. ნეტა მქონდა თუ არა შანსი, რომ სხვანაირი ვყოფილიყავი? მაგალითად უფრო მომთმენი, ან ნეიტრალური, ან სულაც ინდიფერენტული? – ალბათ არა.

რატომ მგონია ჩემი თავი იდიოტი რადიკალი? ძნელი ასახსნელია. ალბათ იმიტომ, რომ ვეღარ ვუყურებ იმ სამ ტელევიზიას, რომელიც ქართული ტელემედიის მედროშეებად ითვლებიან (1 არხი, რუსთავი 2, იმედი); თვით იმ გადაცემებსაც კი, რომლებიც უწყინრად და აპოლიტიკურად გამოიყურებიან (სერიალი "შუა ქალაქი", "ვის უნდა რამდენიღაცა ათასი?", "ვა ბანკი" და სხვ.). დასანახადაც კი მეზიზღება ყველა რანგისა და თანამდებობის "ჩინოვნიკი", არ მახარებენ ალაგ–ალაგ გაყვანილ–დაგებული ახალი გზები და ხიდები, არ დავდივარ სამთავრობო სტრუქტურების მიერ ორგანიზებულ ღონისძიებებზე, (თვით ყველაზე სასურველზეც კი), არ ვიღებ "მეხოტბე" ხელოვანთა შემოქმედებას და საერთოდ, ვემიჯნები ყველაფერს, რაც საქართველოს დღევანდელ ხელისუფლებას უკავშირდება (ან მე ვუკავშირებ საკუთარი ინიციატივით). და ვინ ვარ მე ამის შემდეგ თუ არა იდიოტი რადიკალი?

როდესაც ვფიქრობ აქამდე რამ მიმიყვანა და როდის დაიწყო ყველაფერი ეს თავში მხოლოდ ერთი თარიღი მომდის: 2007 წლის 7 ნოემბერი. იმ ერთმა დღემ ჩემში იმდენი რამ შეცვალა, რასაც ისე წლები დასჭირდებოდა. შეიძლება ძალიან მძაფრად განვიცადე (არადა არ მომხვედრია), მაგრამ შეგრძნება მქონდა, რომ ქართველ ხალხსათვის ასთი შეურაცხყოფა არასოდეს მიუყენებიათ და ამაყი ერი ამას არ მოითმენდა.

ერმა კი ყველაფერი დამჯერი სახედარივით აიტანა და უფრო დამჯერი გახდა, ძველი ღირებულებების გადახედვას ისევ ნაჩვევი როზგი არჩია და მროზგავი კიდევ უფრო შეიყვარა.

სწორედ ამას ვეღარ დავეთანხმე, ვერც შინაგანად და ვერც ხალხის დასანახად. ჩავთვალე, რომ თუ ცხოვრებას ჩვეულებრივ გავაგრძელებდი და იმ დღეს რიგითი დღეების სიაში ჩავწერდი, მეც მისი მონაწილე გავხდებოდი (მოძალადეთა მხრიდან). არა, იარაიღი არ ამიღია, აბა ჩემგან რა მოიარაღე დადგება, მაგრამ შეგუება მაინც არ მინდოდა.

მას შემდეგ 3 წელი გავიდა და იმდენი 7 ნოემბერი დაემატა პირველს, რომ შეგვიძლია სპეციალური საშვიდნოემბრო კალენდარიც გამოვუშვათ.

ყოველი მორიგი 7 ნოემბერი (რომელიც ხან 15 ივნისსაა, ხან 6 მაისს, ხამ 13 მარტს, ხან როდის და ხან როდის) ნელნელა ჩემ დაშორებას იწვევდა ამ საზოგადოებისგან, რომელიც ალბათ იმდენ 7 ნოემბერს შეეგუება, რამდენსაც მას მოუწყობენ.

ასე ვხდები ნელ–ნელა რადიკალი და რადგანაც უარს ყველაფერ იმაზე ვამბობ, რაც თანამედროვე ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია, შიგადაშიგ იდიოტის იერსაც შევიძენ ხოლმე. მაგრამ მე მზად ვარ ამისათვის, არც მეშინია და არც მერიდება. ბოლო–ბოლო იდიოტს აბა რა უნდა მოკითხო, წეროს და ილაქლაქოს რამდენიც უნდა.

მე მხოლოდ ის არ მესმის: რატომ არის "ტელეიმედი" ცუდი მხოლოდ 13 მარტს და რატომ განკარგდება სხვა დღეებში? როგორ შეიძლება პატივი სცე "ჩინოვნიკს", რომელიც მეორე ჩინოვნიკისაგან არაფრით გამოირჩევა და ორივე მზად არიან პორტფელიან უსულო ხორცის ნაჭრებად გაატარონ მთელი სიცოცხლე? როგორ უნდა გამეხარდეს ახალი გზა და ხიდი, როდესაც ვიცი, რომ მათი აშენება ვიღაცის (თუმცა არა ვიღაცის, არამედ ჩემი თანამოქალაქის) მშივრად დარჩენის ხარჯზე მოხერხდა? როგორ უნდა ვისიამოვნო კონცერტით რომელსაც 7 ნოემბრის ავტორები მთავაზობენ და მიზნად შემდეგი 7 ნოემბრისათვის ჩემ შემზადებას ისახავს? როგორ უნდა მივიღო ხელოვანი, რომელიც სიკეთეს ქადაგებს და ბოროტებას კი ადვოკატირებს; უბედურებაზე თვალებს მახუჭვინებს და ცდილობს თავის ბრწყინვალებით ცხოვრების სიამენი დამანახოს? და ბოლოს – როგორ შემიძლია არ ვიყო იდიოტი რადიკალი?!

სიყვარულით

კოკოლოზა

რეპორტაჟი

დემონსტრაციის მონაწილის რანგში რუსთაველის გამზირის ნახევარი გავიარე და ეს–ესაა... (ჭავჭავაძის ყოფილა) ჭავჭავაძის ქუჩაზე ამოვუხვიე. ნელი ნაბიჯით ავდივართ აღმართზე მე და ჩემი "თანამოაზრენი", თუმცა ალბათ არც ისე ბევრი გავქვს მე და ამ ხალხს საერთო.

მივყვები ქვაფენილს და სიარულში ვჯღაბნი ამ სისულელეს. ფურცელი ბანკში ვითხოვე, კალამი – შევიძინე და პარალელურ რეჟიმში ვაშუქებ მსვლელობას უზენაესი სასამართლოსკენ.

დღეს პოლიტ, უკანონო და პოლიტ–უკანონო პატიმრების არსებობას ვაპროტესტებთ. აგერ, ჩემს უკან, ვიღაც კაცი დანგრეული რუსულით აძლევს ინტერვიუს რადიო "თავისუფლების" ჟურნალისტს. თურმე ეს საწყალიც მჯდარა ციხეში, ოღონდ შევარდნაძის დროს (ნეტა რისთვის?!).

ტრიბუნაც გამართეს (სად მოასწრეს ასე მალე!) და მავანმა ადვოკატმა სასამრთლოს თანამშრომლებს გონს მოსვლისაკენ მოუწოდა.

იფჰ, ვინ მადლიანმა დააყენა ეს მანქანა აქ, ფურცელი დავდე და ამოვისუნთქე, ახლა ნორმალურად შემიძლია წერა.

ხალხი არც ისე ბევრია, თუმცა ბოლო დროს ჩამოყალიბებულ სტანდარტებში ზის – საშუალოზე უფროსი ასაკისაა. ბევრია...

რას შვრები, რას!.. თვალსა და ხელს შუა გამომაცალეს მანქანა ფურცლიდან და დავრჩი ისევ ხელის გულის ამარა.

მოხუცებზე ვამბობდი, უკაცრავად, ასაკოვან ხალხზე: უცნაურია, რატომ აქვთ ამ ქვეყანაში ბებრებს უფრო დიდი პროტესტის გრძნობა ვიდრე ახალგაზრდებს! მართალია ამ ბებრების პროტესტი ხშირად აბსტრაქტული და გაუაზრებელია, მაგრამ ხომ არსებობს. ამ ლამაზ–ლამაზ, ნაქებ ახალგაზრდობას რა ჭირი დაემართა, რამ დაამწნილა?!

აქ მეგობარი მოვიდა და წერა შევწყვიტე. ახლა ის ფურცელი აღმოვაჩინე და მინდა გავაგრძელო. სამწუხაროდ, პარალელურ რეჟიმში აღარ გამოვა, მაგრამ შევეცდები ის განცდა აღვიდგინო, რაც იმ დღეს მქონდა.

პროტესტზე ვწერდი, ბებრულ პროტესტზე. იმაზე, რომ ხანში შესული, დაღლილი და ძალაგამოცლილი მოხუცები თავში მეტ ენერგიას პოულობენ პრინციპებისათვის საბრძოლველად ვიდრე ჯან–ღონით აღსავსე ახალი თაობა. ამ პრინციპების ვარგისიანობაზე არაფერს ვამბობ, მხოლოდ იმას აღვნიშნავ, რომ ქვეყანაში, პროტესტისა და შეუგუებლობის გრძნობა ასაკოვავან ხალხს უფრო უჩნდება ვიდრე ახალგაზრდებს. არადა თითქოს პირიქით უნდა იყოს: სტუდენტებმა, მოსწავლეებმა და მათნაირებმა, უნდა იხმაურონ, მეტი და უკეთესი მოითხოვონ, გაჯიქდნენ, გაურჩდნენ და გაჯიუტდნენ, ისინი კი შარდენს, ბრჭყვიალა შუშის ხიდებს, შუშისავე ("სუპერმარკეტივით") პოლიციას და ალტერვიზიას ჯერდებიან.

ჩაუვლიან ხოლმე გვერდით მიტინგებსა და დემონსტრაციებს და ისედაც სასოწარკვეთილი ადამიანების გასაღიზიანებლად სახელობით ბრუნვაში გაჰყვირიან იმის სახელს, ვისი ხსენებაც მხოლოდ მიცემითსა და ნათესაობითში შეიძლება.

არადა სახმაურო, გასაჯიქებელი და მოსათხოვნი იმდენია, კიდევ ბევრი თაობა რომ არ ეყოფა მათ ასრულებას. შეიძლება დღევანდელმა ახალგაზრდობამ სიბერეში იტკიცოს შუბლში ხელი და მაშინღა დაიწყოს იმისათვის ბრძოლა რისთვისაც ახლაა საბრძოლველი. იქნებ დღევენდელი მოხუცებიც ასე არიან. და იქნებ სწორედ ესაა მიზეზი იმისა, რომ ყოველთვის ერთი ნაბიჯით (თუ მეტით არა) უკან ვართ იმაზე სადაც უნდა ვიყოთ.

საბოლოოდ კი ჩემი მოკლე ჭკუით იმ აზრამდე მივდივარ, რომ. ამ ქვეყანას ერთი რამ მნიშვნელოვანი აკლია. განვითარებული საზოგაოდებები ამას სოლიდარობას უწოდებენ, მაგრამ რადგანაც ასეთებს არ მივეკუთვნებით, ჩვენებურად ვიტყვი: თანაგრძნობა გვაკლია. ამ ნეოსაბჭოთა ქვეყანაში განსაკუთრებით ამაღლებულად ჟღერს სიტყვა თანაგრძნობა, რომელიც ბევრად ჯობს სოლიდარობას. მით უმეტეს ისეთი ერთეულების გვერდით როგორებიცაა ”ჩარეცხილები", "აჟიტირებული", "ყველაზე – ყველაზე", "გაიხარე", "ჩვენ დავამარცხეთ" და ასე უსასრულობამდე.

ერთი კარგი ქართული სიტყვა კი თავისი მნიშვნელობიანად სადღაცაა გამქრალი რეალობიდან. ამიტომაა, რომ ახალგაზრდებს ურჩევნიათ იყონ აჟიტირებული და თანამედროვე, ვიდრე თანამგრძნობი და ძველმოდური.

ხშირად მეც მეზარება თანაგრძნობა და სახლში გდებას ვარჩევ ხოლმე, აფსუს! ეტყობა ჯერ მეც ახალგაზრდა ვარ.

სიყვარულით

კოკოლოზა

რათა? კი არა – რადა

90–იანი წლების ბოლოს უკრაინულმა ფეხბურთმა, ჩავარდნის შემდეგ, აღმასვლა დაიწყო. მახსოვს როგორ მშურდა მათი (მაშინ ჯერ კიდევ ფეხბურთის სულშეხუთული გულშემატკივარი ვიყავი), როგორ მწყდებოდა გული, რომ ყოფილი საბჭოთა ქვეყნებიდან ჩვენ კი არ ვიყავით პირველები, არამედ ეს რუსისმაგვარი ხალხი (სულელი ვიყავი). მინდოდა ყველა თამაში წაეგოთ და სულ მათ მოწინააღმდეგეებს ვგულშემატკივრობდი. არაფერმა უშველა: უკრაინული ფეხბურთი ევროპულის ღირსეული ნაწილია, ქართული კი – აზიურის უღირსი.

გუშინ, ტელევიზორის ყურებისას, ზუსტად ის დრო გამახსენდა და კიდევ ერთხელ დამწყდა გული, ოღონდ ახლა ათჯერ უფრო მტკივნეულად. ვერ ვიტყვი საინფორმაციო სამსახურის ჩანაფიქრი იყო თუ შემთხვევითობა, მაგრამ ერთმანეთის მიყოლებით ორი სიუჟეტი გავიდა ეთერში.

ჯერ ქართველი პარლამენტარი (თუკი ასეთი არსებობს) გამოდიოდა სიტყვით კოლეგების წინაშე. მის არც სახელსა აქვს მნიშვნელობა, არც გვარს და არც მრწამსს (მით უმეტეს რომ არც ერთი არ ვიცი), რადგან დღევანდელ ქართულ პოლიტიკაში მხოლოდ რამდენიმე ადამიანს აქვს სახელი და ამათგან მხოლოდ რამდენიმეს გააჩნია თავისი მრწამსი; დანარჩენებს მხოლოდ საიდენტიფიკაციო ნომრებით თუ გამოარჩევ ერთმანეთისგან. ჰოდა, ეს უსახელო ბატონიც, სახელიანი ბატონების სიტყვებს იმეორებდა, თან შესაშური არტისტიზმით, მონდომებითა და მათი გულის მოგების დიდი სურვილით." ... ჩვენ გზებსაც გავიყვანთ, განათებულ ხიდებსაც ავაშნებთ და ამ ქვეყანასაც ავაყვავებთ, იმიტომ რომ ყველაფერი ეს ქმნის სამუშაო ადგილებს" – ეჩხუბებოდა კოლეგებს პარლამენტარი #ყ005948. თუმცა საჩხუბარი რა ჰქონდა გაუგებარია, რადგან გარშემო სულ მისნაირები ისხდნენ და საწიინააღმდეგო აზრი არც კი გაუვლიათ თავში აგერ უკვე 7 წელია (თუ გაცილებით მეტი არა). უსხელო პარლამენტარ #ყ005948–ში მაშინვე სახელიანი ბატონი შევიცანი, აი ის ხმამაღლა რომ არ ითქმის და დედამიწას რომ უყვარს. და უცებ...

მოქმედებამ უკრაინის პარლამენტში, იგივე რადაში გადაინაცვლა. და, ჰოი საოცრებავ, უსახელო პარლამენტარის ლაყე სიტყვების ნაცვლად რადაში ლაყე კვერცხები დაფრინავდნენ და დიდი აურზაური იყო. საბრალო პარლამენტის თავმჯდომარე ქოლგითღა იცავდა თავს მფრინავი კვერცხებისაგან და განძრევასაც ვერ ბედავდა. რა დააშავა ასეთითქო?! გავიფიქრე და იქვე განმიმარტეს – მოდი რუსეთის ფლოტი კიდევ 25 წლით დავიტოვოთ სევასტოპოლშიო – უთქვამს. უთქვამს და ოპოზიციაც გადარეულა, დაუვლიათ კვერცხებისთვის ხელი და დაუშენიათ (მოგეხსენებათ, რადის ყოველ თავმოყვარე წევრს 3–4 ლაყე კვერცხი მუდამ თან უნდა ჰქონდეს).

ვუყურე, ვუყურე და იმის მაგივრად, გამეცინა ან შევშფოთებულიყავი – გული დამწყდა. მეწყინა რომ მსგავსი სიველურე ჩვენ პარლამენტში არ მოხდება, რომ ესეც კი სანატრელი გვაქვს, რომ პარლამენტარ #ყ005948–ს, ისევე, როგორც მის წინა და შემდეგ ნომრებს, არასოდეს გაუჩნდებათ უსამართლობაზე პროტესტის გრძნობა, არასოდეს ესვრიან ლაყე კვერცხს უღირს ადამიანებს და მუდამ თავისი სახელიანი ბატონების უსახელო თუთიყუშებად დარჩებიან.

როგორც ჩანს, ამ ქვეყანაში, დიდი ხნის აყროლებულმა სათავემ დანარჩენი მდინარეც ააყროლა.

სიყვარულით

კოკოლოზა

მადლობა ძია–კაცო!

ეს ესაა როკ კონცერტიდან დავბრუნდი. არც მრცხვენია ამის თქმის და არც მეშინია. ნამდვილ როკ კონცერტზე ვიყავი, ამაზე ნამდვილზე ალბათ ვერც წახვალ კაცი. იურაია ჰიპი (ქართულად რაღაც ცუდად იწერება – Uriah Heep) მოვისმინე ცოცხლად. აი ის Uriah Heep 70–იანებში რომ გუგუნებდა მამაჩვენების ყურებში და ვერც წარმოედგინათ, რომ ოდესმე ეს გუგუნი თბილისის საბჭოთა ფილარმონიაშიც გაისმებოდა.

მაგ ბებრებს რაღა შეუძლიათო! – მითხრა რამდენიმე პესიმისტმა კონცერტამდე. და ახლა მათ მინდა ვუპასუხო – შეუძლიათ! თან იმდენი , მე, თქვენ და ჩვენ კეთილისმყოფელებს ერთად რომ არ შეგვიძლია. დღეს დარბაზში თუკი ვინმე არ იყო ბებერი, ის ხუთი ჭაღარა კაცი იყო, თითქმის 2 საათის განმავლობაში, ჩვენ დაბერებულ სულებს რომ აახალგაზრდავებდა. საიდან შერჩა ამ ხალხს ამდენი ენერგია, ამბოხი, რომანტიზმი? რატომ არ უკრავენ რომანსებს? რატომ არ "გაპაპსავიკდნენ", დღეს ხომ ყველა "გაპაპსავიკდა?!" როკ ჯგუფებიდან დაწყებული, მათი მსმენელბით გაგრძელებული და სახელმწიფოს მმართველებით დამთავრებული.

თუმცა იქით იყოს ყველა მმართველი, Uriah Heep–ზე გავაგრძელებ. დარბაზი მთლიანად არა, მაგრამ თითქმის სავსე იყო. როგორც ძვირადღირებულ კონცერტებზე (ყველაზე იაფი ბილეთი 50 ლარი ღირდა) ხდება ხოლმე, ჭრელმა საზოგადოებამ მოიყარა თავი. იყვნენ როკის ახალგაზრდა და ძველგაზრდა მსმენელები, მოყვარულები და პროფესიონალები. იყვნენ მოდას აყოლილი ფულიანი ხეპრეებიც, რომლებიც მალევე გაერიდნენ იქაურობას (როკის უპირატესობა ესაა: ცრუპენტელა მსმენელებს სწრაფად უკეთებს ლუსტრაციას – როგორი გასაძლებია იმ ხმაურში, როცა ყველა გიჟს გავს, შენ კი ვერაფერი გაგიგია!). თუმცა ჩემი ყურადღება ერთმა ბიძა–კაცმა (რა ვქნა ამ სიტყვით უნდა აღვწერო, რომ დაახლოებით მიგახვედროთ რა ტიპი იყო) მიიქცია. ეტყობოდა რომ Uriah Heep უყვარდა და თან ძალიან. თითქმის მთელი კონცერტი ფეხზე იდგა. ვინ იცის რევმატიზმი აწუხებდა, ან პრასატატა, ან ღიპი, ან სულაც ღირსება, მაგრამ არაფერს ეპუებოდა და, როგორც შეეძლო, მოძრაობით ყვებოდა გიჟურ მუსიკას. ხან მარჯვნივ–მარცხნივ ქანაობდა, ხან წინ და უკან, მაგრამ ეტყობოდა, რომ ამ ქანაობაში სრულად იხარჯებოდა. არ შეეძლო რომ არ ექნავა, Uriah Heep–მა, პირველ რიგში, ის და მისნაირები გააახალგაზრდავა. ისეთი ხალხი, ვისშიც ახალგაზრდობა ისევ ცოცხლობს, უბრალოდ ამ დაფეხვილ ცხოვრებაში გამოვლენა არ უწერია.

დაუკრეს თითქმის ყველაფერი, რაც გულს გაგვიხარებდა: July Morning, Lady in Black, Easy Livin', Gypsy, Rain და კიდევ მრავალი სხვა. შეიძლება ხმაში კიდეც შეეპარათ პატარა ბზარი, მაგრამ არა სულში, არა ჯიგარში და არა ემოციებში. როგორც ჩანს გასული საუკუნის 70–იანი წლები ბოლო დროის ყველაზე ემოციური პერიოდი იყო და, ამდენად, ჩემთვის ყველაზე სანატრელი.

კონცერტიდან მადლიერების გრძნობით წამოვედი და ახლა ყველას სათითაოდ მინდა გადავუხადო მადლობა: მადლობა Uriah Heep–ს სულის შეძვრისთვის, მადლობა მათ ვინც საქართველოში კრისტინა აგილერას ჩამოყვანას Uriah Heep–ის ჩამოყვანა არჩია, მადლობა მათ ვინც ბილეთი არ იყიდა და საშუალება მომცა ზემო იარუსის, ბოლოსწინა რიგის ნაცვლად, პარტერის საუკეთესი ადგილიდან მომესმინა მუსიკა, დიდი მადლობა ჩემ მეგობარ ლალის, რომელიც ჩემ გვერდით იცლებოდა და ივსებოდა ემოციებისგან, შემდეგ კი ლუდი დამალევინა (როკ კონცერტი მარტო? – საცოდაობაა), მადლობა ისევ Uriah Heep–ს დორბლიან სიმღერებს მიჩვეული პუბლიკის გამოცოცხლებისათვის, ასევე 40 წელზე მეტი ხნის მანძილზე კარგი საქმის სამსახურისთვის და მადლობა ბიძა–კაცს, რომ რევმატიზმის, პრასტატის, ღიპისა და მიღებული ზნეობრივი ნორმების დარღვევის მიუხედავად, ბოლომდე ისიამოვნა მუსიკით, რომ ბილეთის ფულის ქაბაბში გადახადა არ არჩია და რომ ბევრ ახალგაზრდაზე ახალგაზრდაა. მადლობა ძია–კაცო!

სიყვარულით

კოკოლოზა

ლა ბემოლი

15 წლის ვიყავი გიტარაზე დაკვრის სწავლა რომ მოვინდომე, თან ისე ძლიერ, რომ ოჯახი იძულებული გახდა ნახვრეტებიან საოჯახო ბიუჯეტში (90–იანები მძვინვარებდა) ორიოდ ლარი მოეძებნა და ჩემთვის გიტარის მასწავლებელი დაექირავებინა. დიდი ხნის წინ, მეზობლებში გათხოვებული, ემულსიით შეკოწიწებული გიტარა (რასაკვირველია შვიდსიმიანი, ექვსიანად გადაკეთებული) უკან გამოვითხოვეთ და ჩემი მუსიკალური კარიერაც დაიწყო. გადაწყდა, რომ კლასიკური ნაწარმოებების დაკვრა უნდა მესწავლა. "კლასიკა რომ ეცოდინება მერე ყველაფრის დაკვრას შეძლებსო" – იყო ასეთი მოსაზრება.

დაიწყო გიტარის გაკვეთილები და მეც სიამოვნებით დავეწაფე ახალ ცოდნას. ვიბრძოდით, ვწვალობდით და ვჯახირობდით მე, მასწავლებელი და ემულსიით შეკოწიწებული გიტარა და საქმეც ნელნელა წინ მიიწევდა. მაგრამ თუ ისტორიაში "მაგრამი" არ გაჩნდა აბა ის რაღა ისტორიაა. ამ ისტორიის პირველი "მაგრამი" ნახვრეტებიან ბიუჯეტს უკავშირდება, რომლის გამოც რამდენიმე თვეში ჩვენ ბრძოლას მასწავლებელი გამოაკლდა და მე და ემულსიით შეკოწიწებული გიტარა (ეშგ) მარტონი დავრჩით.

გადიოდა წლები და მე და ეშგ უკეთ და უკეთ ვუგებდით ერთმანეთს. მიუხედავად იმისა, რომ ეშგ–ს მე–4 და მე–6 სიმები რკინის იყო, დანარჩენი კი – ნეილონის, არასოდეს მიფიქრია დაკვრისათვის თავი მენებებინა ან მომბეზრებოდა, არც ბგერის უსუფთაობას შევუწუხებივარ და არც უსწორმასწორო დეკას. და აქ ისტორიის მეორე "მაგრამი" ჩნდება. ორიოდ წლის წინ ახალი გიტარა მაჩუქეს. არათუ გიტარა, მისი "ფუტლიარიც" კი ჯობია ჩემ ძველ ეშგ–ს. ჩემი ახალი ესპანური გიტარა თან ბზინავს და ბგერაც ღვთაებრივი აქვს, მაგრამ მე მასზე ვეღარ ვუკრავ. რატომ? ალბათ იმიტომ, რომ ვთვლი რომ ინსტრუმენტმა მუსიკოსს არ უნდა გადაასწროს. არაა ტრაგედია, როდესაც მუსიკოსს ცუდი ინსტრუმენტი აქვს, საკრავი რომ ჯობია დამკვრელს ესაა საშინელება. რამდენადაც მძიმე არ უნდა იყოს ამის აღიარება ჩემთვის – ეს გიტარა ნამდვილად მჯობია, ამიტომ მეც იშვიათად თუ გავბედავ და მივეკარები. დევს თავისთვის "ფუტლიარში" და უკეთეს დამკვრელს ელის. და კიდევ ერთი "მაგრამ": ვეღარც ეშგ–ზე ვუკრავ – ასეთი გიტარის პატრონმა ამ დანჯღრეულს ხელი როგორ მოვკიდოთქო. დავრჩი ასე: ორი გიტარა მაქვს და დაკვრა მენატრება.

როგორც სულით შემოქმედ ადამიანს მუდამ სურვილი მაქვს რაღაც ახალი შევქნა, რაღაც მშვენიერი. გიტარაზეც ასეა, ავიღებ თუ არა ხელში ინსტრუმენტს მინდა რაიმე ლამაზი შევთხზა და საკუთარი ნაწარმოებით დავტკბე (და ბოლო) "მაგრამ": ეტყობა ზედმეტად ქართველი ვარ, ვერაფრით გავცდი ამ ოხერ დო მაჟორსა და სოლ მაჟორს (შეგახსენებთ, რომ ქართული სუფრული სიმღერების 87 % სწორედ ამ ტონალობებშია დაწერილი), ვცდილობ გავიდე ჩარჩოებიდან, მელოდია გავართულო, აკორდი ჩავხლართო და ბოლოს მაინც ან ერთთან მივიდვარ, ან მეორესთან. .

აღარ მინდა ეს დასაქცევი დო მაჟორი და სოლ მაჟორი, ლა ბემოლი მაღირსე ღმერთო, ლა ბემოლი! გინდა მაჟორი იყოს და გინდაც მინორი.

სიყვარულით

კოკოლოზა