ავე ვერუმ კორპუს

მიუხედავად იმისა, რომ მუსიკას მთელი შეგნებულ-შეუგნებელი ცხოვრება ვუსმენ, ექსპერტის რანგში თავი მაინც ვერ ამყავს. ან როგორ ავიყვან, გრამი მუსიკალური განათლება არ მაქვს, ნოტებს მხოლოდ გამადიდებელი შუშით ვანსხვავებ ერთმანეთისგან და ვერც ისეთ დახევიწილ ტერმინებს ვფლობ, როგორიცაა დეტონაცია, სინკოპა, სტაკატო, ან თუნდაც ანდანტე კანტაბილე.
მუსიკა კი მიყვარს და მიყვარს.
სამაგიეროდ ვიცნობ ადამინებს, რომლებსაც არც ნოტები ჭირდებათ, არც ანდანტე კანტაბილე და შენ წარმოიდგინე, არც პრესტო სოსტენუტო, საიმისოდ, რომ კონცერტიდან თავაწეულები გამოვიდნენ და ნიშნის მოგებით თქვან - "სუსტი შესრულება იყო".
აი იქ კი ჩავფიქრდები ხოლმე: მაინც რა მოისმინა ამან ისეთი, რაც მე ვერ მოვისმინე. სოლისტი ჩავარდა თუ ორკესტრი, იქნებ ორივე? აბა მე რატომ ვარ ასეთი კმაყოფილი? რამ აღმაფრთოვანა ასე? ხომ ვიცი, რომ ამ ე.წ. "კრიტიკოსს" ეს ნაწარმოები არც სხვისი შესრულებით მოუსმენია და, საერთოდ, სმენაც არა აქვს. აბა რამ გაათავხედა ასე, რომ საწყალ მუსიკოსებს ამხელა შრომა წყალში ჩაუყარა?
ამ კითხვებზე პასუხი მხოლოდ ერთხელ მივიღე ცხოვრებაში, ერთი ლატვიელი გოგოსგან, რომელიც ნოტებსაც სხაპასხუპით კითხულობს, დეტონაციაც იცის რა არის და უამრავი ნაწარმოები სულ ნაირნაირი შესრულებით აქვს მოსმენილი.
 ცივი რიგული ზამთრის ერთ საღამოს, ცივი ხაჭაპურის ჭამისას, ზანემ დაიწუწუნა: დიდი ხანია კონცერტიდან სიამოვნება არ მიმიღიაო. რატომ მეთქი. კრიტიკოსი ვარ და იქ სხვა საქმე მაქვსო.
და მაშინ სრულიად გულწრფელად ვუთანაგრძნე საბრალო გოგონას. ჩემი თავი წარმოვიდგინე მის ადგილას და გული გადამიქანდა. წარმოვიდგინე, რომ კონცერტზე იმ განწყობით მივდივარ, რომ რაღაც ცუდი უნდა გამოვჩხრიკო, შეცდომა უნდა დავიჭირო, "არასწორმა" ინტონაციებმა ნერვები უნდა მომიშლონ და დარბაზიდან გამარჯვებული და უჟმური უნდა გამოვიდე.
არა ძმაო - გავიფიქრე ჩემთვის და ზანესაც იგივე ვუთარი - მე ისევ ჩემ უმეცრებას ავირჩევ. მირჩევნია ძველებურად "ვერაფერი გავიგო" და სიამოვნება მივიღო, ვიდრე მთელი კონცერტი ჩასაფრებულმა გავატარო.
რა აზრი აქვს შენს კრიტიკოსობას თუკი მუსიკით სიამოვნების მიღება დაგავიწყდა. რისი კრიტიკოსი ხარ, თუ წლები ისე გავა, რომ ერთ აღფრთოვანებულ წერილს ვერ დაწერ. ერთი კონცერტი, ერთი პასაჟი მაინც გულში არ ჩაგწვდება. რა გინდა სლიმაზის სამყაროში თუ შენი მიზანი სიმახინჯის ძებნაა.
მართალი ხარო - დამეთანხმა და ისე შემომხედა, თითქოს მსგავსი რამ პირველად გაეგო.
(სხვათა შორის ზანემ ის საუბარი რამდენიმე წლის შემდეგაც გაიხსენა).
მას შემდეგ ჩემი თეორიული უვიცობა დიდ პრობლემას აღარ მიქმნის. რაც მთავარია სიამოვნების მიღებას ვახერხებ და როგორც კი ვეღარ მოვახერხებ მუსიკის მოსმენასც დაუყოვნებლივ შევეშვები.
ხოლო იმ ხალხის საპასუხოდ ვინც თავმომწონედ და აბსოლუტურად დაუსაბუთებლად აცხადებს, რომ "სუსტი შესრულება იყო", უკვე აღარაფერს ვამბობ. ჩუმად შევხედავ ხოლმე სიბრალულით და ჩემ ემოციებს ვუბრუნდები, დიდი ალბათობით მათი უმრავლესობა ამას საკუთარი უმეცრების დასაფარად აკეთებს.
ამ ამბის დასასრული კი მისივე დასაწყისშია. ამ ყველაფერზე ფიქრი გუშინ დავიწყე, როცა ერთი ნაცნობი და ძალიან ძვირფასი ნაწარმოები აღმოვაჩინე განსაკუთრებული შესრულებით. საფერავივით შერულება იყო: მსუყე და დამაჯერებელი, მცირე დოზით რომ უნდა მიიღო ისეთი. მე არ ვიცი, როგორი ბალანსია ორკესტრსა და გუნდს შორის, ფაგოტები ურევენ თუ არა, ზედმეტად ნელია თუ არა ეს შესრულება მიღებულთან შედარებით, მაგრამ ის კი ნაღდია, რომ მოცარტის "ავე ვერუ კორპუს" ბავარიის რადიოს ორკესტრისა და გუნდის შესრულებით  და
ლეონარდ ბერნშტაინის დირიჟორობით ჩემი სულის ყველაზე ღრმა კუნჭულს ჩაწვდა.
მუსიკა კი მიყვარს და მიყვარს

სიყვარულით
კოკოლოზა




   

უცაბედი თავისუფლება

წარმოიდგინე, რომ ორი კვირა შვებულებაში იყავი. არც ისე უკიდეგანო, მაგრამ მაინც მრავალფეროვანი სამშობლოს კუთხეებს უვლიდი, აღმოჩენებს აკეთებდი და იმ თავისუფლებას გრძნობდი, რომელიც მხოლოდ ერთი ადგილიდან მეორეზე უაზროდ გადაბოდიალებისას იგრძნობა. შეუზღუდაობის გრძნობა ერთერთი საუკეთესოა მსოფლიოში, მაგრამ ცუდი მხარეც აქვს - რყვნის. თუმცა ახლა სხვა რამეზე ვწერ: წესიერ და პატიოსან თავისუფლებაზე. მოკლედ, მოგზაურობ თავისუფლების პატიოსანი შეგრძნებით და ცოტა ხნით იჯერებ, რომ ... ეს ადგილი დაიმახსოვრე, ახლა რაღაც მოხდება.

ის, რაც ზემოთ წერია ერთი თვის წინ იყო და მაშინ მართლაც მოხდა რაღაც: ჩემი ცხოვრება კვლავ უწყვეტ შვებულებად იქცა - სამსახური დავკარგე.
უფრო სწორად თავად სამსახური დაიკარგა, სადღაც. გაქრა, აორთქლდა.
ეს ერთი თვე მართლაც თავისუფლებასთან სამტკბილობაში გავატარე, ახლა კი, როცა ვიგრძენი, რომ კვლავ უსაქმურობაში ჩახრჩობის საშიშროების წინაშე ვდგავარ ძველი გრძნობები დამიბრუნდა და აქაურობას მოვაკითხე. ისევ "დებორას თემა" ჩავრთე და ვცდილობ მორიგი სისულელე დავწერო.
თუმცა მეტი რაღა სისულელე მინდა, კარგადანაზღაურებადი და, ასე თუ ისე, შემოქმედებითი სამსახური დავკარგე და კვლავ პროლეტარიტის წიაღში დაბრუნების მოლოდინში ვარ.
ასეა, მუშაობ და უკმაყოფილო ხარ, რომ სამსახურში არავინ გიღიმის, უმუშევარი რჩები და ნატრულობ: ოღონდ უკან დამაბრუნე და ტრაკში უტენია ყველას თავისი ღიმილი. მაგრამ ამიტომაა ეს ცხოვრება ასეთი დიადი: როგორც წესი, სამსახურს, გარშემომყოფთა ღიმილს და კიედვ ბევრს სხვა სიკეთეს ერთდროულად  კარგავ.
და, ალბათ, სწორდ ესაა ის მომენტი, როცა პიროვნულად გაზრდის საუკეთესო შანსი გეძლევა. როცა უნდა მიხვდე, რა ჯანდაბას აკეთებ ამ ქვეყანაზე და სხვა ჯანდაბის გაკეთება ხომ არ აჯობებდა. სხვაგვარად რომ ვთქვათ - უმუშევრად დარჩენა კეთილისა და ბოროტის შეცნობის ერთ-ერთი სასუალებაა, ოღონდ უნდა იჩქარო, თორემ თუ დროზე არ შეიცანი, უსაქმურობა ქრონიკულში გადაგივა და ამ უპირატესობასაც დაკარგავ.
მე ახლა სწორედ ამ პროცესში ვარ. ვცდილობ ქრონიკულ დაავადებას დავასწრო და უცბათ თავს დამტყდარი თავისუფლება ოდნავ მაინც საჩემისოდ გამოვიყენო, თუნდაც იმით, რომ ხანდახან აქეთ შემოვიარო და მორიგი სისულელეები დავაფრქვიო.
მაშ ასე, ჩემ ცხოვრებაში ელიტარული პერიოდი დასრულდა. პროლეტრებო ყველა ქვეყნისა: მოვდივარ, თქვენი დედაც!..

სიყვარულით
კოკოლოზა

ღიმილის მოლოდინში

ამ ბლოგს სულ 4 მკითხველი ჰყავდა, 2 მოკვდა, დარჩენილთაგან ერთერთმა კი მისაყვედურა, რატომ აღარაფერს წერო. რა დავწერო, ეს ოხერი, ვერ ხედავ რუტინამ ჩამყლაპა მეთქი - მინდოდა მეპასუხა, მაგრამ არ ვუპასუხე, ორიღა დარჩნენ და ხომ არ ვაწყენინებდი. რამეს დავწერ მეთქი - ვუთხარი.
ჰოდა ვწერ, მაგრამ რას, ჯერ არ ვიცი.
...

კეკლუცობაზე დავწერ, თავმომწონეობასა და კოპწიაობაზე. როცა უმუშევარი ვიყავი და ლამაზ-ლამაზ ოფისებში მომუშავე თანატოლებს ვხედავდი, ვფიქრობდი ალბათ ეს ხალხი რაღაც განსაკუთრებულ ცოდნას ფლობს მეთქი, რადგანაც ინგლისური და კომპიუტერი მეც კარგად ვიცოდი, სპეციფიური განთლება კი არ მქონდა, გავიდა დრო და მივხვდი, რომ ამ ხალხის უმრავლესობამ ინგლისური და კომპიუტერიც კი არ იცის და არც სწავლით იკლავს თავს. მივხვდი, რომ მათი "მაღალპროფესიონალიზმი" მაღალ ინტელექტთან კავშირში არაა და გული დამწყდა, ცოტა ხანში კი იმასაც მივხვდი, რომ არც მაღალ იდეალებთანაა ახლო და მთლად გული ჩამეწვა.
 ახლა ისეთ დაწესებულებაში ვმუშაობ, სადაც ადამიანებს თავმომწონეობა და კეკლუცობა მოჭარბებულად ახასიათებთ და სიამოვნებით უზიარებენ ფართო საზოგადოებას. მათ უკვე იმდენად მოსწონთ საკუთარი თავი, რომ არც კი ფიქრდებიან იმაზე, ვითარდებიან თუ არა როგორც პროფესიონალები, ხდებიან თუ არა უკეთესები თავად და ხდიან თუ არა სხვებს. მათ უკვე აღარ აინტერესებთ, თუ რას იტყოდა ამა თუ იმ საკითხზე, მაგალითად სოკრატე ან ჰაიდეგერი, ბეკონი კი სულაც საუზმეზე მისართმევი "ვიჩინა" ჰგონიათ. ისინი თავდაჯერებულად იქცევიან და შექმნილით კმაყოფილნი კარიერულ წინსვლას გრძნობენ. მე კი ვუყურებ გარედან და მარტოობას ვგრძნობ. განა იმიტომ, რომ მეც მათსავით წინ არ მიდივარ, არამედ იმიტომ, რომ ეს წინსვლად არ მიმაჩნია და საერთოდაც არ ვიცი რა შეიძლება ჩაითვალოს წინსვლად.

ყოველ დილით სამსახურში იმ იმედით მივიდვარ, რომ ვიღაც ღიმილით დამხვდება. ცხოვრებაში ღიმილის ნაკლებობას არ ვუჩივი, უბრალოდ მინდა, რომ ჩემს გვერდით "ადამიანები" სამუშაო დროსაც იყვნენ, მაგრამ მათგან ამის გამოძალვა საკმაოდ ძნელია. ისინი თავის პატარა საქმებზე ფიქრობენ და ღიმილში დროს არ კარგავენ, თორემ შეიძლება ეს დრო სხვამ უფრო რაციონალურად გამოიყენოს და მათი წინსვლაც შეფერხდება.
მათ კარგად აცვიათ და ლამაზად ლაპარაკობენ, მაგრამ არ იღიმიან. მიჭირს ასე მუშაობა, მაგრამ რა ვქნა, იმედი არ მაქვს, რომ სხვაგან წასვლით უკეთეს დღეში აღმოვჩნდები, სხგანაც იგივეა. ამიტომ ვრჩები სადაც ვარ და ალაგ-ალაგ გადმოგდებული ღიმილით ვსაზრდოობ.

სიყვარულით
კოკოლოზა

ჩემი მოწყენილი ჭია

დიდი ხანი გავიდა, რაც აქ არაფერი დამიწერია. ეს კი, კიდევ ერთხელ ამტკიცებს, რომ   ამ სისულელეებს უსაქმურობის გამო ვწერდი, ახლა კი, როცა საქმიანი კაცი გავხდი და დედამიწის ავი და კარგი მაბარია,  კომპიუტერში მიგდებული პატარა დღიური აღარც მახსენდება და დროდადრო თუ დავხედავ ხოლმე გულის წყვეტით. ეგ კი არა, ერთ დროს საოცნებო დებორაც კი მიმავიწყდა. ქალი, რომელიც კიდეც მძულს და კიდეც მიყვარს.

ახლა ავად ვარ, თან დასვენების დღე მაქვს და არც მეგობრებს ვახსოვარ, ამიტომ თავისუფალი დრო გამიჩნდა და უსაქმობისგან ისევ სტაფილოს მოვადექი. მოდგომით კი მოვადექი, მაგრამ რა დავწერო? ნუთუ სათქმელი გამომელია? იქნებ მზერა დამიჩლუნგდა, ან გონება? ვაითუ დავბერდი და სითამამე დავკარგე! რაღაც აშკარად დავკარგე, მაგრამ რა?

ნაპერწკალი, მარილი, ჯიგარი, მუზა, ლიტერატურული პოტენცია?...

და უცებ დამარტყა, ახლა ამ წუთას. მივხვდი ყველაფერს. განათდა და გასხივოსნდა: არასტაბილურობა დავკარგე. ბედის ანაბარად ყოფნა დავკარგე. ექსტრემი დავკარგე. დუნემ და გაქსუებულმა კი აბა რა უნდა დაწეროს! 

სამყაროში საინტერესო კვლავ ბევრია, როგორც ადრე, დასაცინიც ბევრია, გასალანძღიც და გასალახიც, მაგრამ მე ვეღარ ვგრძნბ თავს დამცინავ-გამლანძღავად, სუფთა ტანსაცმელი მაცვია და დასვრა არ მინდა.

რაღაც უნდა შევცვალო, ძველ განწყობას უნდა დავუბრუნდე. ნივთები და პერსონალიბი ისევ ფეხებზე დავიკიდო და დებორას ბოზ ნატურაზე ვიფიქრო. მერე ისევ შემოვალ ხოლმე აქ და ისევ დავწერ სისულელეებს, გამოვჩიჩქნი სადღაც მიძინებულ ჩემ ჭიას და ისევ გავახარებ. იმიტომ, რომ თუ ჭიამ არ გაიხარა, ადამიანიც ვერ გაიხარებს.

ისე, ახლა გამიელვა თავში: ადამიანის ცხოვრება ჭიის გახარებაა. ცოცხალი ხარ ჭიას ახარებ, კვდები და ახარებ და ახარებ.

ჩემმა ჭიამ მოიწყინა, უნდა გავახარო.

სიყვარულით

კოკოლოზა

ჩემი "დალაიქებული" გრძნობები

ფეისბუქს ვერ შევეჩვიე. ყოველ დღე შევდივარ, ყოველ დღე ვამოწმებ მარცხენა ზედა კუთხეში გაწითლებულ ციფრებს და ყოველდღე ვჩანვარ "მეგობრების" "ჩატში", მაგრამ ამ ყველაფრისგან სიამოვნების მიღბა ვერ ვისწავლე. ასე მგონია, რომ ყველაზე ნაღდი და ალალი ამ გვერდზე ის უაზრო თამაშებია, რომლებსაც ათასობით უშვებს საიტის შემქმნელი. ჰოდა, მეც ვზივარ და ვთამაშობ.
ძირითადად ვთამაშობ ბურთების ზემოთ სროლას და  სამი ერთნაირი ფიგურის მოგროვებას, ესაა და ეს. ჩემი ფეისაქტივობა ამით შემოიფარგლება.
პოსტების, სტატუსების, კომენტარების,  ლაიქების, ჯანდაბებისა და ჯახნაბების წერას კი ვერ შევეგუე. ასე მგონია, რომ რაც არ უნდა დავწერო და რაოდენ მნიშვნელოვანი რამაც არ უნდა ვთქვა, რამდეიმე კომენტარზე შორს ვერ წავა, "დალაიქდება" და გაუფასურდება. მისგან არც ერთ მეგობარს გულში არაფრი დარჩება, მე კი ვერ ვხვდები საერთოდ რა საჭიროა რამის თქმა, თუკი გულში არავის არაფერი დარჩება.
ხანდახან, ძალიან მინდა მეგობრებს ჩემი უცნაური განწყობა გავუზიარო, მაგრამ ვერ ვახერხებ. იმიტომ, რომ ვიცი "ფეისბუქზე" დიდი განსხვავება არაა რას დავწერ, ამას: "დღეს უცნაური გულისტკივილით გავიღვიძე, თითქოს დედამიწაზე ყველაზე მარტოსული არსება ვიყო", თუა ამას: დღეს ადრე გავიღვიძე, ვისაუზმე და სამსახურში წავედი, ტაქსისტი მაგარი დეგენერატი იყო". ორივეს ერთი ბედი ელის - დალაიქება და დავიწყება.
არ მინდა ჩემი გრძნობები, რომლებიც ყველაზე ძვირფასია რაც გამჩნია, ფეხქვეშ გაითელოს იმის გამო, რომ ფეისბუქი  "მეგობრებს" შორის ურთიერთობის ლამის ერთადერთ საშუალებად იქცა.ამიტომ ვზივარ და ვთამაშობ ბურთების ზემოთ სროლსა და სამი ერთნაირი ფიგურის მოგროვებას, გრძნობებს კი ჩემთვის ვინახავ, რომ ოდესმე ნამდვილ მეგობრებს გავუზიარო.

სიყვარულით
კოკოლოზა

ბურძგლა

“რაგბის თემმა დიდი დანაკლისი განიცადა...“ - ალბათ ასე დაიწყებოდა ოფიციალურ წერილთა უმრავლესობა, რომელბიც  გურამ მოდებაძის, გარდაცვალებას გვაუწყებდნენ.

მე კი ვიცი, რომ, როცა ბურძგლაზე წერ და საუბრობ, შაბლონები და გაცვეთილი ფრაზები არ გამოდგება, რამე უფრო ნაღდი და გულწრფელი უნდა მოიფიქრო. გურამი თავად იყო ასეთი: მიღებული სტანდარტები სასაცილოდ არ ჰყოფნიდა და მუდამ გულის კარნახით მოქმედებდა.
მოდი,  მაღალფარდოვანებას შევეშვები, პირდაპირ საქმეზე გადავალ და იმის მოყოლას შევეცდები, თუ რა დავკარგე მე და რამდენიმე ათეულმა ჩემნაირმა ბურძგლას ამ ქვეყნიდან წასვლით.
ეს ცხოვრება უამრავ ვალდებულებას გვაკისრებს: სახელმწიფო, სამსახური, ოჯახი, სამეგობრო, სამეზობლო და ყველა ის წრე, რომელსაც მეტ-ნაკლებად ვუკავშირდებით, რაღაც ნორმებისა და მოთხოვნების შესრულებას გვთხოვს. კარგი ბიჭი უნდა გაიზარდო, კარგი ოჯახი უნდა შექმნა, კარგი (ან რამენაირი მაინც) სამსახური უნდა იშოვო, გადასახადები უნდა გადაიხადო, ბებია მოინახულო, მეზობელს ღვინის დაწურვაში მიეხმარო, ძმაკაცს გვერდში დაუდგე და ა.შ. ამ ვალდებულებათაგან ბევრი სასიამოვნოცაა, მაგრამ მაინც იძულების ელფერი დაკრავს. თუ არ გინდა საზოგადოებსიგან გაირიყო, მათ პატივი უნდა სცე და შეძლებისდაგვარად შეასრულო. ბოლოს, ისე ვეფლობით ამ ვალდებულებში, რომ თავისუფლებისათვის დრო და ადგილი აღარ გვრჩება და ოცნებებსა და გატაცებებზე საბოლოოდ ვამბობთ უარს.
შეუცნობლად, მაგრამ ალბათ ზუსტად ამ თავისუფლების დასაბრუნებლად შევქმენით რაგბის მოყვარულთა კლუბი დევები, რამდენიმე წლის წინ, და, ბედნიერი შემთხვევის წყალობით, სწორედ გურამ მოდებაძე მოვიწვიეთ მწვრთნელად.
ბურძგლა ჩვენი მასწავლებელი, მეგობარი და მშობელი გახდა. მან ის თავისუფლება გვაპოვნინა, რომელსაც ქვცნობიერად ვეძებდით. დაგვაჯერა, რომ არაფერია ცუდი ოცნებასა და შეუძლებელისაკენ სწრაფვაში; რომ ჩვენც გვაქვს უფლება მორაგბეები გვერქვას და ამისათვის სულაც არაა აუცილებელი კარდიფის მილენიუმ სტადიონზე, გულზე მჯიღმიკრული, ეროვნულ ჰიმნს ვღრიალებდეთ; რომ ის დრო, რომელსაც ოჯახსა და სამეგობროს სავარჯიშოდ ვპარავთ არაა ფუჭად დაკარგული და არაფერს ვაშავებთ თუ ხანდახან მაინც გავურბივართ გაუთავებელ ცხოვრებისეულ ვალდებულებებს. გურამმა ეს საოცრად იოლად და ჩვენთვის შეუმჩნევლად შეძლო, თავად იყო თავისუფალი და იმიტომ.
ყველაზე მძაფრად ეს მაშინ ვიგრძენი, როდესაც მის დაკრძალვაზე აცრემლებული დევები ვნახე (მეც მათ შორის ვიყავი). საქართველოში სიკვიდლითა და დასფლავებით ვერავის გააკვირვებ, ეს ქართული ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია, მაგრამ ამდენი ატირებული მამაკაცის ნახვა მაინც უჩვეულოდ მომეჩვენა და მივხვდი, რომ ბიჭები, გარდა უახლოესი ადამიანის დაკარგვისა, იმ უეცრად მოპოვებული თავისუფლების დაკარგვასაც მისტიროდნენ. თითქოს ბურძგლამ ჩვენი ცხოვრების ერთერთი ყველაზე საკრალური ნაწილი, ჩვენი სულიერი საზრდო გაიყოლა საიქიოს.
მაგრამ, საბედნიეროდ, თავისუფლების გრძნობა მოუწყვლადი რამაა. თუ უნარი გაქვს თავისუფალი იყო - იქნები კიდეც. ყოველივე ის, რაც ბურძგლამ ჩაგვინერგა სამუდამოდ დარჩება ჩვენში და ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე, მრავალი შეცდომის არიდებაში დაგვეხმარება. ჩვენ არ უნდა გავხდეთ სტანდარტული და შაბლონური, ბურძგლამ დაგვიმტკიცა, რომ თვითმყოფადობას ალტერნატივა არ აქვს და ერთერთი უდიდესია ცხოვრებისეულ ღირებულებათა შორის.
ჩემი ცვხოვრება რამდნეიმე ადამიანმა შეცვალა, ერთერთი ბურძგლა იყო. მე მისი მუდამ მადლიერი ვიქნები.

P.S. ეს წერილი ბურძგლას  გარდაცვალებიდან რამდენიმე დღეში დავწერე და რომელიმე გამოცემაში დაბეჭდვას ვაპირებდი, მაგრამ ვერ გავბედე, ჩავთვალე, რომ სათქმელი სრულყოფილად ვერ გადმოვეცი. მას შემდეგ რამენიმე თვე გავიდა და მივხვდი, რომ ამ სათქმელს სრულყოფილად ვერც ვერასდროს გადმოვცემ, ამიტომ გადავწყვიტე აქ მაინც  გამოვაქვეყნო.,  ერთმა ადამიანმაც რომ გამიგოს - უკვე კარგია.

სიყვარულით
კოკოლოზა

ღმერთსა და უღმერთობაზე

დღეს აღდგომაა და, როგორც ყოველთვის ხდება ხოლმე ასეთ დღეებში, უცნაურმა სევდამ შემიპყრო. სევდამ კი არა, ფიქრმა - ღმერთსა და უღმერთობაზე.

დღეს დილით ფეისბუქზე რომ შევედი ძირითადად ორი ტიპის პოსტები (როგორ არ მიყვარს ეს სიტყვა) და კომენტარები დამხვდა.

ჩემი მეგობრების ერთი ნაწილი შეღებილი კვერცხებისა და გაცისკროვნებული პეიზაჟების სურათებს მთავაზობდა, მეორე კი პირველებს დასცინოდა და ათეიზმით იწონებდა თავს, შემდეგ პირველბი "ქართული ქრისტიანობისათვის" დამახასიათებელი სათნოებით მოიხსენიებდნენ მეორეებს და ა.შ. გაუთავებლად. სხვა რაღა დამრჩენოდა თუ არა ღმერთსა და უღმერთობაზე დაფიქრება.

არიან კი, ან ერთნი ან მეორენი, გულწრფელი და მართლა იმისა სწამთ რასაც საჯაროდ აცხადებენ? რატომ ცდილობენ ერთმანეთის დამცირების ხარჯზე გამოჩნენ კარგებად და არა თავის თავად? მრწამსის დეფიციტი ხომ არ აქვთ?

"მორწმუნეებს" შევეშვები, ჩემთვის მათი ამბავი უკვე გარკვეულია - მორალური პრინციპების სისუსტის, სახელმწიფოს მხრიდან დაუცველობისა და მოდურობის გამო თავს ეკლესიას აფარებენ და ამით ცდლობენ თავის "გაპრავებას" ხალხისა და ღმერის წინშე. ისინი უკვე აღარ არიან ჩემთვის საინტერესო, მათ შორის ნამდვილი, გულით ქრისტინი ვერ აღმოვაჩინე და უკვე იმედიც აღარ მაქვს.

არც "ურწმუნოები" მგონიან მთლად გულწრფელნი. მესმის, რომ საერთო რელიგიურ აჟიოტაჟზე პროტესტი უჩნდებათ და საზოგადოებას უნდათ აჩვენონ, რომ ისინიც მნიშვნელოვანნი არიან, მაგრამ, მგონი, ამას არასწორად აკეთებენ. ისეთ შთაბეჭდილება რჩება, თითქოს რწმენის ჯერ კიდევ შერჩენილი, პატარა ნაწილაკი სინდისს უღრღნით და მის ამოშანთვას უხეში და ტლანქი მეთოდებით ცდილობენ. სინამდვილეში კი ღმერთის, სხვათა რწმენისა და ტრადიციების შეურაცხყოფით მხოლოდ საკუთარ თავს შეურაცხყოფენ. ისეთ ათეისტი მინდა გავიცნო, რომელიც, თავისი ურწმუნობით, თავს სხვაზე მეტად ან ნაკლბად კი არ იგრძნობს, არამედ - თანასწორად. ისეთი ათეისტი მინდა შემხვდეს, რომელიც სხვის მრწამსს პატივისცემით მოეკიდება, არც სხვას შეურაცხყოფს და თავის შეხედულებსაც ბუნებრივად შეინარჩუნებს.

ამ ფიქრებში ვიყავი, რომ კარზე მერძევე მოგვადგა. გავუღე, მივესალმე, შეჭმარიტადთქო ვუთხარი და, მის ბიზნეს პარტნიორს, ბებიაჩემს გადავულოცე.

ცოტა ხნის შემდეგ ბებიაჩემი შემოვიდა და ასეთი რამ მომიყვა: ეს ჩვენი მერძევე აზერბაიჯანიდან ჩამოსული მუსულმანური ოჯახიდან ყოფილა. 30 წლის წინ ქრისტიანად მონათლულა და, სანათესაოში დიდი უსიამოვნებების მიუხედავად, თურმე დღემდე ინარჩუნებს ამ მრწმასს.

წუხელ ეკლესიაში თუ იყავიო - უკითხავს ბებიაჩემს.

ეკლესიაში ვინ გამიშვებდა, ოჯახში უფლებას არ მაძლევენო. ერთხელ ჩემი ძმა ჩუმად გამომყვა და, რომ დამინახა ტაძარში შვედი, შავი დღე მაყარაო - უპასუხია ამ უცნაურ ქალბატონს.

ოჯახიც ამის გამო ვერ შევქმენი და მარტოდ დავრჩი, მაგრამ მწამს და რა ვქნაო - დაუმატებია ბოლოს.

ჩემი ფეისბუექლი მეგობრების ფონზე, რომლებიც რწმენის ან ურწმუნობის ხარჯზე პრობლემებს გაურბიან, ან სხვებზე საკუთარი უპირატესობის დემონსტრირებას ცდილობენ, ამ ქალის მონათხრობი სრულიდ განსხვავბულად მომეჩვენა. მან ახალი მრწამსის მიღებასთან ერთად ახალი გასაჭირიც მიიღო, თან ისეთი ჩემ აქტიური ფეისბუქელების უმრავლესობას რომ არც დასიზმრებია - ოჯახისა და ნათესავების გადამტერება. არ ვიცი, რა წაუკითხავს ან რა გაუგია ქრისტიანობაზე ჩემს მერძევეს, რა დოგმებსა და მცნებებს იცნობს, მაგრამ მასში რაღაცის რწმენის სურვილი დავინახე და ესაა ყველაზე მთავარი. ასეთი უნდა იყოს მორწმუნე - საკუთარი ნებით უნდა სწამდეს და მის მრწამსს არასოდეს დაემუქრება საფრთხე. ძალით თეისტ-ათეისტები კი შინაგან წნეხს ვერ უძლებენ და თავის გასამართლებლად სხვბზე ილაშქრებენ.

ღვთისნიერობითა და უღვთოობით კეკლუცობამ ძალიან დამღალა, ალბათ ამ სიყალბის გამოა მსგავს დღესასწაულებზე უცანური სევდა რომ მიპყრობს ხოლმე. სევდა კი არა - ფიქრი.

სიყვარულით

კოკოლოზა