პირველს რომ 5 დააკლდება დიდუბის მეტროს გამოსასვლელთან დაგელოდები – ვუთხარი მეგობარს და ტელეფონი გავთიშე.
ასე იწყება ეს ამბავი, რომელიც რამდენიმე დღის წინ გადამხდა თავს და მას მერე თავიდან არ ამომდის. ისტორია სევდიანია, მაგრამ არც ისეთი, როგორსაც ყოველ დღე ვხვდებით ამ უაზრო და უსახური ქალაქის ქუჩებში. ლტოლვილები რომ ნახირივით წაასხეს და სადღაც გადაკარგეს იმაზე სევდიანი ნამდვილად არაა, არც იმაზე ჩვენ რომ ამ ყველაფერს ვუყურეთ და ხმა არ ამოვიღეთ, იმასაც ვერ შეედრება გარე მოვაჭრეებს რომ დაერივნენ და პურის ფულის შოვნის ბოლო შანსიც მოუკლეს. არა, ამ ყველაფერს ჩემი ამბავი კონკურენციას ვერ გაუწევს, მაგრამ სევდიანობის პატარა კვალი მასაც ეტყობა.
შეთანხმებისამებრ პირველს რომ ხუთი აკლდა ადგილზე ვიდექი და მეგობარს ველოდი. შეიცვალა დიდუბის მეტროს შესასვლელ–გამოსასვლელი გვირაბი და მისი მიმდებარე ტერიტორია. აღარც პურისა და საეჭვო წარმომავლობის ძეხვის გამყიდველი ბაბუშკები ჩანდნენ არსად და არც დანებითა და სათვალით მოვაჭრეები. დაცარიელდა გვირაბი, მხოლოდ მეტროს მგზავრებიღა დარჩნენ შიგნით. და კიდევ რამდენიმე კაცი, რომლებიც მთელი დღე გვირაბის ბოლოს დგანან და ომახიანად გაჰყვირიან: "ქუთაისი, ზესტაფონი, სამტრედია გავიდა! ბათუმი, ქობულეთი, ურეკი აქეთ!"
მგზავრები შედი–გამოდიოდნენ, კაცბი ყვიროდნენ მე კი ვიდექი და მეგობარს ველოდი და უცებ... გვირაბიდან ნაცნობი მუსიკა მომესმა.. თან ისეთი, ამ მიდამოებში რომ ალბათ არასოდეს აჟღერებულა, მაშინაც კი დისკებისა და კასეტების გამყიდველებით რომ იყო სავსე აქაურობა. მუსიკა, რომელმაც, წლწბის წინ, პირველივე მოსმენისას მომაჯადოვა და მხოლოდ წლების შემდეგ, სრულიად შემთხვევით, გავიგე მისი სახელწოდება და შემსრულებელი.
და ახლა, პირველს რომ ხუთი წუთი აკლდა ჯო სატრიანის The Forgotten დიდუბის მეტროს სიღრმიდან მესმოდა. იქ, სადაც ჩვეულებრივ კლიენტბს სულ სხვა ჰანგებით იტყუებენ The Forgotten მეხის გავარდნასავით იყო, მით უმეტეს ასეთ დროს, როცა ფოთლის ჩამოვარდნაც კი შიშის ზარს გვცემს.
ვითარებაში გასარკვევად გვირაბში შევედი და ერთი რამ უცხო ვიხილე: საშუალო ტანის, საშუალოდ ჩაცმული ახალგაზრდა კაცი გვირაბის თავში იდგა, აპარატურა გარშემო შემოუეწყო, გიტარა ჩამოეკიდა და მთელი გრძნობით ასრულებდა სატრიანის კომპოზიციას. თან ისე კარგად, დახვეწილად და თავისუფლად, რომ ცოცხალ შესრუელბაში ეჭვიც კი შეგეპარებოდა. მაგრამ ცოცხალი იყო, იქვე დიდუბის მეტროს ბნელ გვირაბში დაკრული. მე და რამდენიმე მგზავრი ერთმანეთს გაოცებული ვუყურებდით და ვცდილობდით შეცდომები დაგვეჭირა, ის კი არ ცდებოდა – მშვიდად და შეუდრეკლად უკრავდა, არც ემოცია ენანებოდა და არც ტექნიკაში ეშლებოდა რამე.
და იმ დორს, როდესაც მე და სხვა განდობილი მგზავრები ასე პრდაღებული მივჩერებოდით ხან მუსიკოსს და ხან ერთმანეთს, გვირაგბში უკმაყოფილო გამონათქვამები გაისმა. „სუფთა პანაშვიდის მუსიკაა რა!“, „სხვა ადგილი ვერ ნახა?!“ „რა უბედურებაა, როგორ აღრიალებს“ და მსგავსი.
გიტარისტი კომენტარებს არ უსმენდა და დაკვრას აგრძელებდა, ბოლომდე იხარჯებოდა. ამ დროს გვირაბის ბოლოდან მამაკაცის ძლიერი ხმა გავიგონეთ: „აე, ჩაუწიე ბიჭო!“ „გესმის შენა?! ჩაუწიე, დავყრუვდით!“ ერთი რო გაბედავს, მერე ყველა გულადდება, ჰოდა ერთმა რომ უღრიალა, მეორე სულაც მიეჭრა მუსიკოსს და გათიშვა მოსთხოვა, მერე იმას მსუქანი პოლიციელიც დაემატა და ამრევი გიტარისტი გააჩუმეს. გაიმარჯვა კეთილგონიერებამ და ჰარმონიამ, დიდუბის მეტროს გვირაბში კვლავ წესრიგი დამყარდა, კვლავ გააგრძელეს მგზავრებმა ძველებბურად შესვლა–გამოსვლა და პანაშვიდის მუსიკაც აღარავის აწუხებდა.
ამასობაში მეგობარიც მოვიდა და ჩვენ გზას გავუდექით, ზურგს უკნიდან კი ნაცნობი ხმა (რომელმაც პირვველმა უღრიალა) ნაცნობ სიმღერას მრეროდა: "ქუთაისი, ზესტაფონი, სამტრედია გავიდა! ბათუმი, ქობულეთი, ურეკი აქეთ!"
სიყვარულით
კოკოლოზა
