მიშელი

http://video.google.com/videoplay?docid=-1172784483135614308#

დოკუმენტური ფილმი ძალიან მაგარ კაცზე, რომელიც, ერთდროულად, ღიმილსაც გგვრის და ცრემლსაც. თითქოს საცოდავი და შეზღუდული, მაგრამ როიალთან - ყოვლისშემძლე,
ფილმი 40 წუთი გრძელდება, ასე რომ დამფასებლები დიდ სიამოვნებას მიიღებენ, უმეცარნი კი ნახევრამდეც ვერ გაქაჩავენ.
მაშ ასე - მიშელი.

მე მეზიზღება თბილისი

მიდიხარ ქუჩაში და ფიქრობ: ვაიმე, რა მიყვარს ნეტა, ჰა? რა ჯანდაბამ დამავიწყა!.. რა მიყვარს, ეს ოხერი?!. არადა ხომ მიყვარს რაღაც?! და, როცა იმედის უკანასკნელი წვეთიც იწურება და გახსენების ყველა შანსს კარგავ, მხსნელი გევლინება: შენობაზე მიკრული, უშველებელი, მაღალ პოლიგრაფიულ დონეზე დაბეჭდილი, პლაკატი-მეგობარი, წარწერით "მე მიყვარს თბილისი". და, ჰოი საოცრებავ! - მეხსიერებაში ნელნელა, მაგრამ ინტესიურად ტივტივდება მივიწყებული გრძნობა. მე ხომ თბილისი მიყვარს, რამ დამავიწყა ასე უღმერთოდ! - საყვედურობ საკუთარ თავს. და უცებ ნათდება - პირველივე ბუჩქის დანახვისას გახსენდება, რომ პატრიოტი ხარ, ფანჯრიდან გადმოყრილი ნაგვის თავზე დაცემისას გაგონდება, რომ უბანი გაქვს დასაგველი. მერე რესტორანში მიდიხარ გამონათების აღსანიშნავად და ამჩნევ, რომ გზა რესტორნისკენ, აგერ უკვე რა ხანია განათებულია, ეს გახარებს და გალაღებს. მერე, პირველივე შელაპარაკებისას, გახსენდება, რომ ქურდული სამყაროც დამარცხებულია და ამას, საერთოდ, მეცხრე ცაზე აჰყავხარ.

ზიხარ მეცხრე ცაზე და მშობლური ალერსით დაჰურებ შენ საყვარელ თბილისს. კიდევ კარგი დროზე შემახსენა პლაკატ-მეგობარმა, რომ თბილისი მიყვარს, თორემ ხომ გავატარებდი მთელ ცხოვრებას უმეცრებაში. ხარ ბედნიერი, ნეტარი და არაამქვეყნიური, და ხვდები, რომ პასუხი კითხვაზე, თუ რაში იხარჯება სახელმწიფო ფული, მარტივზე მარტივია - ადამიანების გამოფხიზლებაში.

და ამ დროს, რამდენიმე ცით დაბლა, ხედავ კოკოლოზას. აღელვებულს, დაბნეულს და ღვარძლით აღსავსეს, რომელიც, მართალია არა ბოლო ხმაზე, მაგრამ მაინც რაღაცას ყვირის. თავიდან არც გინდა ყურადღება მიაქციო ჰარმონიის დამრღვევ უბადრუკ არსებას, მაგრამ ბოლოს მაინც ინტერესდები და ყურს უგდებ.

არ მინდა ბუჩქებში გაზრდილი პატრიოტიზმი, არც უბნის მეეზოვეობას ვაპირებ და ეს რესტორანიც მოაშორეთ, თავისი განათებული მისასვლელით. არც დამარცხებული ქურდების ჰალსტუხებს შევეგუები და საერთოდ, მე მეზიზღება თქვენი თბილისი, გაიგეთ? მე მე ზიზ ღე ბა თბილისი - ისმის რომელიღაცა ქვედა ციდან.

სიყვარულით

კოკოლოზა

მეტსახელები

სტაფილოზე ახალი რუბრიკა გაიხსნა, სადაც ჩვენ ბედკრულ მიწაზე შერქმეულ-მიკერებული მეტსახელები უნდა გამომზეურდება. რუბრიკას, ისევე როგორც მთელ ბლოგს, არანაირი ეთნოლოგიურობისა და ანალიტიკურობის პრეტენზია არ გააჩნია, ის მხოლოდ იმისთვის შეიქმნა, რომ შიგადაშიგ გაგვაღიმოს და თუ ვერ გაგვაღიმებს, იმას მაინც მიგვახვედროს, რომ ზედმეტად დავსერიოზულდით და უკვე აღარც გვეღიმება. 

ყველა სახელს პატრონი ჰყავს და არცერთი არაა გამოგონილი. ნელნელა სიაც შეივსება და უფრო მდიდარი გახდება. იმედი მაქვს ამაში თქვენც მომეხმარებით და ერთად განვადიდებთ ქართულ ხალხურ კრეატივს. 

დავიწყოთ მეტსახელებით, რომლებიც კახეთში ბოლო მოგზაურობისას შევაგროვე.

კახეთი

ძუგძუგა ვალერა, დაწემზია, ბარაკო (ამაყობს, რომ ა.შ.შ.-სპრეზიდენტი მისი სეხნიაა), ნიკარაგუა, იმპერატორი, მოძაღლე, სალი კლდის ეშმაკი, მახე, გველიხე, ანტიტელა, სამ პრიშოლა (ძაღლს ჰქვია), სონაჩანთ ქარმანა, ჩხაკუნა, მარცვალიჩი, ჯორტყავა, ხვედა ლადო (დიდი ტავის გამო), ჩაქაფული, რუზველტა, ტოლმა, ჩიტ-კაუკაუ, მგელ-ხაუხაუ. 

ნერვები

ამ ქვეყანაში უამრავი რამ მიშლის ნერვებს, იმდენი, რომ ხანდახან მავიწყდება კიდეც რა მიშლის ნერვებს. ჰოდა, გადავწყვიტე შევქმნა, თუნდაც არასრული, ნუსხა, რათა, ერთხელ, დაბნეულობისგან უემოციოდ არ გავატარო ის, რამაც, წესით, ნერვები უნდა მომიშალოს.

მაშ ასე:

ნერვებს მიშლის მთავრობა, რომელიც ძირითადად ჩათლახებისა და მათდამი დაქვემდებარებული ჩმორებისაგან შედგება.

ნერვებს მიშლის ოპოზიცია, რომელიც ასევე ჩათლახებისა და მათდამი დაქვემდებარებული ჩმორებისაგან შედგება, თუმცა მთავრობისგან განსხვავებით ოპოზიციას ვერ მოუხერხებია იყოს "რადიკალურად" ჩათლახი და "რადიკალურად" ჩმორი.

ნერვებს მიშლიან ტელევიზიები, რომლებიც ჩათლახებსა და ჩმორებს აღმერთებენ.

ნერვებს მიშლიან ამ ტელევიზიების უპრინციპო ჟურნალისტები.

ნერვებს მიშლიან ამ ტელევიზიების უპრინციპო მაყურებლები.

ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც თვლიან, რომ "რაღაცეები კეთდება".

ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც თვლიან, რომ არაფერს აქვს აზრი, რადგან ყველაფერი მაინც "თავისით კეთდება".

ნერვებს მიშლიან NGO-ები, რომელთა დარმავოი ფულებმაც, 90-იანებში შიმშილს გადაგვარჩინა და 2000-იანებში რესტორნები გაგვახსნევინა.

ნერვებს მიშლიან მემერცხენე ინტელექტუალები, რომლებიც "ქვეყნად გამეფებულ ძალადობას" NGO-ებისს თბილ ოფისში, ფინჯანი ყავით ხელში ებრძვიან. (რა თქმა უნდა, დონორის ხარჯზე).

ნერვებს მიშლიან მემარჯვენე იდიოტები, რომლებიც მემარცხენე ინტელექტუალებს დასცინიან და NGO-ს დარმავოი ფულებით გახსნილ რესტორნებში ებრძვიან "ქვეყნად გამეფებულ ძალაობას", ღვინის ჭიქით ხელში. (რა თქმა უნდა, დონორის ხარჯზე)

ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც ჯერ ღმერთს სწირავენ და მერე ადამიანს.

ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც ჰელოუინს არბევენ.

ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც ჰელოუინს კბილებით იცავენ.

ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც ამტკიცებენ, რომ ცხოველებზე გიჟდებიან, მაგრამ, აი კატებს, ვერ იტანენ.

ნერვებს მიშლიან ელიავას მუშები, რომლებას სხვა გზა არა აქვთ, გარდა იმისა, რომ მშობლიური საჩხერე და ჭიათურა დატოვონ და ხიდის ქვეშ დადგნენ Bosch-ის დრელებით, მაგრამ მაინც ნერვებს მიშლიან.

ნერვებს მიშლიან პროვინციული სკოლების დირექტორები და მათდამი მოწიწებული პროვინციელები.

ნერვებს მიშლიან ისინი, ვინც მანქანაში 10 000-ს იხდიან და, ამ მანქანიდან გადმოყრილი ნაგვის დასასუფთავებლად, თვეში ლარის დადება არ უნდათ.

ნერვებს მიშლიან ქართველი ფეხბურთელები და მათი გულშემატკივრები. (თუმცა ეგენი უკვე აღარ მიშლიან, მკიდიან)

ნერვებს მიშლიან ქართველი პრინცესები, რომლებიც განათლებასა და კარიერაზე მხოლოდ მანამდე ფიქრობენ, სანამ პრინცი არ მოვა და დაიპყრობს.

ნერვებს მიშლიან ქართველი პრინცები, რომლებსაც პრინცესების დაპყრობის შემდეგ სამეფო სისხლი უწყალდებათ და ჩვეულებრივ მემარჯვენე იდიოტებად იქცევიან.

ნერვებს მიშლიან ჩემნაირები, ჩემზე უარესები და ჩემზე უკეთესები.

ნერვებს მიშლის ის, რომ ვეღარაფერი მომიფიქრებია.

ეჰ, რა დღეში მაქვს ნერვები!

სიყვარულით

კოკოლოზა