პატარა გიორგის ლამაზი და კეთილი დედა ჰყავდა. ალერსიანი, თბილი და მუდამ მომღიმარი. დედამ ყოველთვის იცოდა მის ერთადერთ შვილს რა უნდოდა და ოცნებებსა და სურვილებს დიდი სიამოვნბით უსრულებდა. გიორგის ძალიან უყვარდა დედის გამომცხვარი ნამცხვრები, დედასთან ერთად სეირნობა, თამაში... მოკლედ ყველაფერი, რისი კეთებაც ბავშვებს უყვართ თავის დედიკოებთან. ჩააწვენდა ხოლმე დედა გიორგის კრიალა, გაღუღუნებულ ლოგინში, აღაჟღაჟებულ ლოყაზე აკოცებდა და ტკბილ ძილს უსურვებდა.
- დე, ზღაპარი მომიყევი რა - თხოვდა ხოლმე დამტკბარი გიორგი.
დედამ თავადაც იცოდა, რომ ზღაპრის გარეშე არავინ გაუშვებდა, მაგრამ მაინც თხოვნას ელოდა, როგორც მაყურებლის ტაშს ელიან ხოლმე წარმოდგენის დაწყების წინ.
- მიგყვები დედიკო, აბა რას ვიზამ, რომელი გინდა? - კითხავდა ხოლმე დედა, თითქოს არ იცოდა რა პასუხიც მოყვებოდა ამ კითხვას.
- აი ბულბულზე როა.
- კარგი, აბა მაშინ ყური დამიგდე. დედა სავარძელში მოკალათდებოდა და ათასჯერ მოყოლილი ზღაპრის კიდევ ერთხელ მოსაყოლად ემზადებოდა. სჯეროდა ამ ზღაპარს შვილისთვის რაღაც კარგის სწავლება რომ შეეძლო და იმიტომ.
ზღაპარი კი ასეთი იყო:
უცნაური ბულბულის ზღაპარი
იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა, იყო შაშვი მგალობელი...
ბულბული დედი - შეუსწორებდა ხოლმე გიორგი.
- კარგი, იყოს ბულბული.
იყო ბულბული მგალობელი, ღმერთი ჩვენი მწყალობელი. იყო ერთი ბულბული, ლამაზი და მშვენიერი. ერთ ჩეულებრივ ტყეში ცხოვრობდა, სხვა ცხოველებსა და ფრინველებთან ერთად, მაგრამ მათაგან დიდად იყო გამორჩეული. ისეთი სიმღერა იცოდა, ავადმყოფს განკურნავდა, მკვდარსაც კი გააცოცხლბედა. მის მოსასმენად მარტო მისი ტყის ბინადარნი კი არა ცხრა მთას იქიდანაც კი მოდიოდნენ მხეცები. როცა ბულბული გალობდა ამხელა აურაზაურა ტყე ჩუმდებოდა და სმენად იქცეოდა, არაფერი გამოგვეპაროსო. ტყე ამაყობდა ბულბულით და მგოსანსაც ძალიან მოსწონდა ეს საქვეყნო ყურადღება.
გადიოდა დღეები, თვეები, წლები და ბულბულის სიმღერა არავის ბეზრდებოდა. სადაც არ უნდა წასულიყო ყველგან მოწიწებითა და პატივისცემით ხვდებოდნენ. თუმცა რა მოწიწება და პატივისცემა - თაყვანს სცემდნენ, აღმერთებდნენ. ბულბულიც სიამოვნებით ისმენდა ქათინაურებს და უხილავი შარავანდედით მოსილი დაფრინავდა ხიდან ხეზე, ტევრიდან - ტევრში, ჭალიდან - ჭალაში.
ერთ შავ დღეს დიდი უბედურება დაადტყდა სამხეცეთს. ტყეში ადამიანები გამოჩნდნენ. ისინი სისასტიკითა და უგულობით გამოირჩეოდნენ. ხეებს ჭრიდნენ, ბალახს თელავდნენ, ყვავილებს აჩანაგებდნენ, ცხოველებს იჭერდნენ, ან სულაც ხოცავდნენ და პირუტყვთა ტკბილ თანაცხოვრებას ანგრევდნენ. დიდმა შიშმა და უნდობლობამ დაისადგურა ტყეში. ცხოელებს სულ დამალვასა და თავის გადარჩენაზე უწევდათ ფიქრი, სულ იმას ცდილობდნენ სოროებსა და ფუღუროებში შეყუჟულიყვნენ, რომ უნებლიედ ორ ფეხზე მოარულ ურჩხულებს არ გადაყროდნენ სადმე. ადამიანი ყველაზე დიდი ბოროტება იყო მხეცებისათვის.
ცხადია, ჩვენი ბულბულიც იძლებული გახდა თავისი ღვთაებრივი ხმა გაეკმინდა და პაწია სიცოცხლის შენარჩუნებაზე ეზრუნა. მაგრამ ბულბულს ძალიან უყვარდა სიმღერა, მსმენელთა აღფრთოვანებაც ენატრებოდა და შარავანდედიც, ამიტომაც მისმა მოთმინებამ დიდ ხანს ვერ გაძლო.
ერთხელაც, მაისის ერთ საოცარ დილას, ბულბული სამალავიდან ამოძვრა და ერთ ლამაზ ტოტზე შემოსკუპდა. მარტო კი არ შემოსკუპდა, პირი მოაღო და თავისი შაქრიანი ხმა ამოუშვა. მთელი სულითა და გულით მღეროდა. უწინ თვალის დახამხმებაში შემოუსხდებოდნენ ხოლმე ცხოველები გარშემო და ტყე სმენად იქცეოდა, მაგრამ ახლა ის დრო აღარ იყო, გარშემო ადამიანი იყო და იქ ცხოველს აღარ დაედგომებოდა, ამიტომ არავინაც არ გამოჩნდა. იმღერა ცოტა ხანს ბულბულმა და მიხვდა, რომ მსმენელის გარეშე კაპიკი იყო მისი სიმღერის ფასი, ვინ გაიგებდა, რომ კარგად მღეროდა თუ არავინ მოუსმენდა. დიდ ხანს იფიქრა და იყოყმანა მგოსანმა, მაგრამ ბოლოს მაინც გაბედა: იმ დარბაზს მიაშურა, სადაც მსმენელები არ იმალებოდნენ - ადამიანების ბანაკს.
ერთი გამოსაჩენი ადგილი მოძებნა, ტოტზე შემოჯდა და სიმღერა დაიწყო. არაჩვეულებრივმა ბგერებმა მართლაც მიიქციეს ადამიანის ყურადღება. ყველა გაინაბა, ყველას მოეწონა, ყველა აღფრთოვანდა. ბულბულს ისევ აღმერთებდნენ, ისევ სცემდნენ თაყვანს და ისევ შარავანდედი ედგა.
მას შემდეგ ბულბული ყოველ დღე შემოჯდებოდა ხოლმე პირველად არჩეულ ტოტზე და მღეროდა, ადამიანები კი უსმენდნენ და ეტრფოდნენ, ის კი არა ყოველ მოსვლაზე ათასნაირ სასუსნავსა და ძღვენს ახვედრებდნენ.
ასე იქცა ცხოველბის მგოსანი ადამიანების მგოსნად. ძველი თანამოძმეები სულაც გადაავიწყდა. ხანდახან თუ მოკრავდა ხოლმე თვალს შიშით დამფრთხალ თაგუნას, ან შიმშლით გაძვალტყავებულ მელაკუდას. უი, ეს რა დღეში ყოფილანო, გასცრავდა ხოლმე წამით, მაგრამ მერე თავს დაიმშვიდებდა: საკუთარი სიმიხდალის და უნიათობის გამო არიან ასეო.
ასე აღმოჩნდნენ ბულბული და დანარჩენი ცხოველები ერთმანეთის გვერდიგვერდ, მაგრამ სხვადასხვა სამყაროებში. მგოსნის სიმღერა მხეცებს აღარ წვდებოდა გულში, პირუტყვთა გასაჭირი კი ბულბულისათვის იყო გაუგებარი.
- და მერე იცი რა მოხდა?! - თხრობას შეწყვეტდა ხოლმე დედა - აბა თუ გამოიცნობ!
მაგრამ გიორგის უკვე ეძნა ხოლმე, ყოველთვის ეძინა, ისე გაიზარდა ვერც ერთხელ ვერ მოისმინა უცნაური ბულბულის ზღაპარი ბოლომდე.
- ეჰ - იტყოდა ხოლმე დედა სევდანარევი ღიმილით, ბავშვს კიდევ ერთხელ აკოცებდა ღაჟღაჟა ლოყაზე და ფეხაკრეფით გადიოდა ოთახიდან.
დღეს გიორგი უკვე დიდი კაცია, მოხუცი დედა დღესაც ძლიერ უყვარს და ბავშობის წლებიც ტკბილად აგონდება, მაგრამ უცნაური ბულბულის ზღაპრის დასასრული დღესაც არ იცის.
სიყვარულით
კოკოლოზა
სტუდენტი ვიყავი. ნამდვილი ცხოვრება ახალი დაწყებული მქონდა. ფერების გარჩევას ვიწყებდი, საგნებზე საკუთარი აზრი მიყალიბდებოდა, ბოროტისა და კეთილის განსხვავებას ვცდილობდი. მოკლედ, პიროვნებად ვყალიბდებოდი. 
