ახლა ავად ვარ, თან დასვენების დღე მაქვს და არც მეგობრებს ვახსოვარ, ამიტომ თავისუფალი დრო გამიჩნდა და უსაქმობისგან ისევ სტაფილოს მოვადექი. მოდგომით კი მოვადექი, მაგრამ რა დავწერო? ნუთუ სათქმელი გამომელია? იქნებ მზერა დამიჩლუნგდა, ან გონება? ვაითუ დავბერდი და სითამამე დავკარგე! რაღაც აშკარად დავკარგე, მაგრამ რა?
ნაპერწკალი, მარილი, ჯიგარი, მუზა, ლიტერატურული პოტენცია?...
და უცებ დამარტყა, ახლა ამ წუთას. მივხვდი ყველაფერს. განათდა და გასხივოსნდა: არასტაბილურობა დავკარგე. ბედის ანაბარად ყოფნა დავკარგე. ექსტრემი დავკარგე. დუნემ და გაქსუებულმა კი აბა რა უნდა დაწეროს!
სამყაროში საინტერესო კვლავ ბევრია, როგორც ადრე, დასაცინიც ბევრია, გასალანძღიც და გასალახიც, მაგრამ მე ვეღარ ვგრძნბ თავს დამცინავ-გამლანძღავად, სუფთა ტანსაცმელი მაცვია და დასვრა არ მინდა.
რაღაც უნდა შევცვალო, ძველ განწყობას უნდა დავუბრუნდე. ნივთები და პერსონალიბი ისევ ფეხებზე დავიკიდო და დებორას ბოზ ნატურაზე ვიფიქრო. მერე ისევ შემოვალ ხოლმე აქ და ისევ დავწერ სისულელეებს, გამოვჩიჩქნი სადღაც მიძინებულ ჩემ ჭიას და ისევ გავახარებ. იმიტომ, რომ თუ ჭიამ არ გაიხარა, ადამიანიც ვერ გაიხარებს.
ისე, ახლა გამიელვა თავში: ადამიანის ცხოვრება ჭიის გახარებაა. ცოცხალი ხარ ჭიას ახარებ, კვდები და ახარებ და ახარებ.
ჩემმა ჭიამ მოიწყინა, უნდა გავახარო.
სიყვარულით
კოკოლოზა
