"დედაც მიყვარს, მამაც მიყვარს, მაგრამ ყველაფერს
მაინც ერთი ჭიქა ლიმონათი მირჩევნიაო".
ჩემი ბავშვობის დროინდელი გამოთქმა
დღეს უცნაურ ფაქტს ჩავუფიქრდი: რამდენი ხანია არავის დაბადების დღეზე არ ვყოფილვარ. სადღეობოდ ბუნებაში გასვლას ან ბილიარდის თამაშს კი არ ვგულისხმობ - ნამდვილ, ქართულ, სახლში გადახდილ დაბადების დღეს. სუფრაზე ხაჭაპური როა, შემწვარი წიწილა, ე.წ. ვინეგრეტი და ლიმონათი. ეს ლიმონათი რაღაც განსაკუთრებული რამეა, ღვინისა და სხვა ალკოჰოლის არსებობის მიუხედავად, ლიმონათს მაინც იმდენივეს ვსვამ რამდენსაც ბავშვობაში, თუ მეტს არა. დავისხამ ხოლმე ლიმონათის ჭიქაში (რო იცოდე როგორ მიყვარს, როცა ლიმონათისთვის ცალკე ჭიქა მხვდება მაგიდაზე) და ვწრუპავ, თან ვფიქრობ: რა ჯანდაბად გინდა რო იჭყიპები, ამხელა კაცი ხარ, ალკოჰოლი დალიე, დათვერი, გაერთე! მარა ვერ ვეშვები, მაინც ვსვამ და ვსვამ.
ჰოდა, ასეთი დაბადების დღე მომენატრა. თავიდან ყველა რო უარობს გიტარას და მერე ხელიდან რომ ვეღარ გამოგლეჯ, დავიწყებული და დანაფტალინებული, მაგრამ მაინც მშობლიური სიმღერების კორიანტელი როა და მშობლები რომ შემოდიან შვილების ბულბული მეგობრების მოსასმენად. სადაა ასეთი დაბდღეები? ნუთუ აღარავინ იხდის? თუ იხდიან და მე არ მპატიჟებენ? იქნებ ბევრ ლიმონათს რომ ვსვამ მაგიტომაც არ მპატიჟებენ? რამდენი კითხვაა და რა ცოტა პასუხი...
ხანდახან ისიც გამივლევს ხოლმე თავში: ნუთუ ესაა ევროპიზაცია? თუ დასავლეთში ინტეგრაციამ ვინეგრეტი და ლიმონათი უნდა წამართვას, ბოდიში, მაგრამ მე - პას! ამბობენ "გათანამედროვებულ" ცხოვრებაში ოჯახური დაბდღეების დრო აღარ დარჩაო. სამაგიეროდ რესტორანში გაევროპელებული მუცლის ხანგრძლივად ამოსაყორად ყველა იცლის. კაფეში ერთ ჭიქა საეჭვოდ ნატურალურ წვენზე ნახევარი დღის გადატარებაც არაა უცხო. თუ გაჭიანურებული კვებისა და სკამის გასათბობად ისევე გვცალია, როგორც ადრე, მაშ ჩემმა ლიმონათიანმა დღეობებმა რაღა დააშავეს? რად გაქრნენ? იქნებ მართლა ძველებურად იხდიან და მე აღარ მპატიჟებენ?! არა, ამაზე ფიქრიც არ მინდა, შეუძლებელია! რაღა მე? რა დანაშაულისთვის? ისევ კითხვები...
მართალი ხარ - დეგენერატი ვარ. რაღა დროს ლიმონათი, ვინეგრეტი და დანაფტალინებული სიმღერებია! ახლა სხვა დროა, სხვა სასმელებით, სიმღერებითა და გაგებით. მიუხედავად ამისა, მე მაინც ლიმონათიანი დაბადების დღე მენატრება. ისიც განა ბევრჯერ და ხშირხშირად, არა - 6 თვეში ერთი სრულიად საკმარისია, ქეიფები და ღრეობები ისედაც მალე მბეზრდება, თუმცა მხნეობის შესანარჩუნებლად მათ არსებობას მნიშვნელოვნად მივიჩნევ.
მოკლედ, დავამთავრებ თორემ, რაც მეტს დავწერ, მით უფრო სულელად წარმოვაჩენ თავს.თუმცა ეს ბლოგიც ხომ ამ საქმს ემსახურება: ჭკვიანი სულელად უნდა წარმოაჩინოს და სულელი - უფრო სულელად. მე მზად ვარ სულელის ეს საპასუხისმგებლო ტვირთი ბოლომდე ვზიდო, ოღონდ შენ ხანდახან მაინც გადაიხადე ხოლმე ლიმონათიანი დაბადების დღე და ნურც ჩემი დაპატიჟება დაგავიწყდება.
სიყვარულით
კოკოლოზა
