მოშიმშილე ომის ვეტერანებს, იმავე ომში დაღუპულ მეომართა მორთულ-მოკაზმულ მემორიალთან რომ აპატიმრებენ მხოლოდ ერთს შეიძლება ნიშნავდეს: სახელმწიფოს მკვდარი ჯარისკაცი ურჩევნია ვალმოხდილს. ამ ქმედებით ქვეყანა ჯარსიკაცს ეუბნება: შინ დაბრუნებას ჯობდა შენც ომში მომკვდარიყავი, გმირი დაგერქმეოდა და შენი სახელიც ოქროს ასოებით ამოიტვიფრებოდა ამ მარმარილოსა და იმ უცნაურ, ფერად ობელისკზე. ახლა კი ერთი უბადრუკი, გატეხილი და გამოუსადეგარი არსება ხარო.
ყველაზე სამწუხარო კი ისაა, რომ ამას მთავრობა კი არ ეუბნება, ან პოლიცია, ანაც რაიონის გამგებელი, არამედ მთელი ქვეყანა, ყოველი ჩვენგანი. დაპატიმრებულთა გვერდში არ დგომით ჩვენ დამპატიმრებლებს ვუდგავართ გვერდში. ალბათ იმიტომ, რომ ეს უფრო იოლი და კომფორტულია.
ჩვენც მკვდარი ჯარისკაცი გვირჩევნია ვალმოხდილს და მარმარილოს დაფაზე მოხვერდილებს მეტ პატივს ვცემთ, ვიდრე ამ ქვეყნად დარჩენილ, სიცოცხლით დაწყევლილ გმირებს.
არ შემიძლია იმსი მტკიცება, რომ გმირთა მოედანზე მოშიმშილე ვეტერანები მართლაც გმირები იყვნენ, არც ის ვიცი ვის რა ღვაწლი მიუძღვის სამშობლოს წინაშე, ერთი კი ნამდვილად შემიძლია ვთქვა: რომ "გამართლებოდათ" და ისინიც ბრძოლაში დახოცილიყვნენ, დღეს უთუოდ თბილისის ერთერთ ცენტრალურ მოედანს დაამშვენებდნენ მათი სახელები. ამიტომ თეორიულად ისინიც გმირები არიან.
რომ არა ჩვენი გულგრილობა და ეს მრუდე სიყვარული არარსებულისადმი, ვერავინ გაბედავდა ვეტერანთა ხელის ხლებას და ალბათ ვეტერანიც არ იქნებოდა ამდენი ამ ქვეყანაში.
საქართველომ არ იცის ადამინის, სიცოცხლის ფასი, მხოლოდ მკვდრის პატივისცემა შეუძლია, ისიც იმიტომ, რომ ეს ძალიან ადვილია. ამიტომაცაა, რომ ამ ქალაქში, გმირთა მოედანზე ცოცხალი გმირებისათვის ადგილი არ არის, მკვდრებისათვის კი ახალ-ახალი მემორიალები კეთდება.
2008 წლის ომში დაღუპულ მებრძოლთა სახელზე უკვე ეკლესიები შენდება, გადარჩენილებს კი სასამართლოში უწევთ თავის მართლება, რომ ლაჩრები არ არიან.
ძნელია გმირობა, განსაკუთრებით საქართველოში.
სიყვარულით
კოკოლოზა
